Κατερίνα Διδασκάλου: Η ιστορία κάνει κύκλους, αλλά δεν μαθαίνουμε

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

«Πλημμυρίζει» τη σκηνή με μια παρουσία που «φλερτάρει» με έντονα συναισθήματα. Η φωνή και το βλέμμα της προδίδουν πάθος για ηθοποιία και όρεξη για εξερεύνηση. «Μετακομίζει» από το παρελθόν στο παρόν και από το παρόν στο μέλλον μέσα από ρόλους που δανείζονται στοιχεία από κάθε ανθρώπινο χαρακτήρα. Ορισμένοι την έχουν συνδέσει με την έβδομη τέχνη, άλλοι με την μικρή οθόνη και άλλοι με το σανίδι. Τα τελευταία χρόνια η Κατερίνα Διδασκάλου έχει συγκεντρώσει τα βλέμματα με τη θεατρική παράσταση«Η πόρνη από πάνω» του Αντώνη Τσιπιανίτη.

Μέσα από έναν μονόλογο μιλά για την κακοποίηση, το φόβο, την απόρριψη, τη στιγμή που ο ρόλος της «συγκατοικεί» τόσο με το δάκρυ όσο και με το γέλιο.

«Ακούω και από άνδρες πολύ συγκινητικά σχόλια γιατί η κακοποίηση δεν είναι μόνο σωματική αλλά και λεκτική, ψυχολογική», αναφέρει σε συνέντευξή της στο in.gr, και ανοίγει την ατζέντα των μελλοντικών της σχεδίων στην οποία πρωταγωνιστεί η παράσταση «Ω…Θεέ μου!!!».
Πρόκειται για ένα έργο που θα φιλοξενηθεί στο θέατρο Ιλίσιατη χειμερινή σεζόν και που θα «παντρέψει» υποκριτικά την Κατερίνα Διδασκάλου με τον Γρηγόρη Βαλτινό.

«Παρόλο που η υποκριτική είναι το επάγγελμά μου, η υποκρισία με θλίβει βαθιά», δηλώνει η κ. Διδασκάλου επηρεασμένη από την καθημερινότητα, και προσθέτει :

«H ιστορία κάνει κύκλους, οι άνθρωποι όμως δεν μαθαίνουν από αυτήν. Πάμε μπροστά τεχνολογικά, αρχίζουμε ωστόσο από τα ίδια όσον αφορά στην εσωτερική μας εξέλιξη».

Συμμετείχατε και φέτος στο Φεστιβάλ Θεάτρου «Ερμηνείες στην Ερμιονίδα», πρωταγωνιστώντας πριν από λίγο καιρό στην παράσταση «Απολυμένη» του Κώστα Γάκη. Ποια η εμπειρία σας από τη συμμετοχή στο Φεστιβάλ;
Θεωρώ πρωτοβουλίες τέτοιου τύπου εξαιρετικές. Τόσο και πέρσι όσο και φέτος είδα ένα καλά οργανωμένο φεστιβάλ, μια γιορτή ψηλής αισθητικής. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες είναι θεραπεία. Αυτή είναι και η αποστολή του θεάτρου άλλωστε. Μόνο χαρά έχω όταν πηγαίνω στο Φεστιβάλ.

Η παράσταση «Πόρνη από πάνω», στην οποία πρωταγωνιστείτε για περισσότερο από τέσσερα χρόνια, πού βασίζει, θα λέγατε, την επιτυχία της;
Ο κόσμος έχει κρατήσει ζωντανή την παράσταση για πέντε χρόνια. Τα δύο τελευταία, μάλιστα, ανέβηκε στο θέατρο Βρετάνια. Σε ένα »mainstream» θέατρο φιλοξενήθηκε μια πολιτική παράσταση που έχει δάκρυ, γέλιο, ουσία, ανθρώπινες σχέσεις. Πρόκειται για ένα κλασικό έργο που μιλά σε όλες τις ηλικίες. Σχόλια που ακούω από άνδρες και γυναίκες, όλων των οικονομικών και μορφωτικών επιπέδων, είναι σχεδόν πανομοιότυπα. Σχόλια του τύπου: «μου αλλάξατε τη ζωή», «αλλάζω ρότα», «με έκανε να σκεφτώ».

Με ποια στοιχεία της ηρωίδας του έργου πιστεύετε ότι ταυτίζεται το γυναικείο κοινό;
Όχι μόνο οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες. Η κακοποίηση υπάρχει εκατέρωθεν. Στην παράσταση την υφίσταται η Ερατώ. Ακούω όμως και από άνδρες πολύ συγκινητικά σχόλια γιατί η κακοποίηση δεν είναι μόνο σωματική λόγω της ρώμης που διαθέτουν οι άνδρες, αλλά και λεκτική και ψυχολογική. Η απόρριψη από τον σύντροφο σε κάνει να νιώθεις φριχτά, ο φόβος που έχουμε μέσα μας μήπως μείνουμε μόνοι μας, η κοινωνική κατακραυγή περιέχονται στον μονόλογο του έργου. Στο τέλος της παράστασης, η Ερατώ απαλλάσσεται από τους φόβους της και αυτή είναι η μεγαλύτερη ελευθερία.

Σε μια εποχή που βιώνουμε όχι μόνο οικονομική αλλά και ανθρωπιστική κρίση, πόσο μεγάλη είναι η ομοιότητα που παρουσιάζουν σύγχρονες γυναίκες με την Ερατώ;
Θα μιλήσω με στατιστικά στοιχεία που πήρα από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Η ενδοοικογενειακή βία τα τελευταία δύο χρόνια έχει αυξηθεί κατά 47%. Μιλάμε για ένα δυσάρεστο ποσοστό και μάλιστα αναφέρονται πιο πολλά περιστατικά στις χώρες της βόρειας Ευρώπης από της νότιας. Και αυτό συμβαίνει λόγω φόβου. Φοβούνται να αναφέρουν περιστατικά κακοποίησης στο σπίτι.
Θα μιλήσω με μια ευχή, με μια ατάκα από το καινούριο θεατρικό που κάνω φέτος με τον Γρηγόρη Βαλτινό και τον Μίλτο Τσιάντο. Στο θεατρικό, μια ψυχολόγος δέχεται για ψυχανάλυση ένα περίεργο πελάτη ο οποίος είναι ο Θεός και είναι σε βαριά κατάθλιψη για την κατάντια του τελειότερου δημιουργήματός του. Η ψυχολόγος τού λέει: «Ελπίζω κι εμείς να απαρνηθούμε τη δύναμή μας και να πάψουμε να πληγώνουμε ο ένας τον άλλον». Ο Θεός έχει δώσει τη δύναμή του στον άνθρωπο. Θεωρώ ότι η κρίση, εκτός από τα κακά, έχει αφυπνίσει κάποιους ανθρώπους όσον αφορά στη δοτικότητα.

Παρακολουθώντας τα τελευταία γεγονότα της επικαιρότητας, τι έχετε να επισημάνετε;
Το τελευταίο διάστημα είναι μια πεντηκονταετία. Παρατηρώ ότι η ιστορία κάνει κύκλους, οι άνθρωποι όμως δεν μαθαίνουν από αυτήν. Πάμε μπροστά τεχνολογικά, αρχίζουμε ωστόσο από τα ίδια όσον αφορά στην εσωτερική μας εξέλιξη. Προσπαθώ ως ηθοποιός, μαμά και άνθρωπος να βοηθάω όσο μπορώ τους γύρω μου. Τα απλά πράγματα αλλάζουν τον κόσμο.

Ως μητέρα, ποια η μεγαλύτερη αγωνία που τρέφετε;
Δεν αγωνιώ, προσεύχομαι. Δεν θέλησαν τα παιδιά μου να γίνουν ηθοποιοί, ευτυχώς. Ενώ αγαπώ το επάγγελμα της ηθοποιίας, είναι μόχθος. Δεν θα εμπόδιζα τα παιδιά μου από το να γίνουν ηθοποιοί, αλλά αφού δεν θέλησαν, μια χαρά. Είναι από τις δουλειές που δεν κάνεις διακοπές ποτέ, εγώ όμως ασκώ το επάγγελμα με πολλή όρεξη.

Τι σας θλίβει περισσότερο;
Το ψέμα, η βιτρίνα. Παρόλο που η υποκριτική είναι το επάγγελμά μου, η υποκρισία με θλίβει βαθιά.

Αναφέρατε προηγουμένως ότι θα συμμετάσχετε σε ένα νέο θεατρικό εγχείρημα με τον Γρηγόρη Βαλτινό
Με τον Γρηγόρη Βαλτινό παίζουμε σε ένα εξαιρετικό έργο της Ανάτ Γκοβ, μιας ισραηλινής συγγραφέως. Είναι πρόσφατο έργο , το οποίο λέγεται «Ω…Θεέ μου!!!». Στο έργο μια ψυχολόγος δέχεται για ψυχανάλυση τον Θεό. Είναι στο χέρι της μέσα σε 50 λεπτά να τον κάνει να αλλάξει γνώμη ώστε να μην καταστρέψει τον κόσμο. Την πρεμιέρα μας την κάνουμε στη Θεσσαλονίκη και αφήνουμε την Αθήνα σαν επιδόρπιο.

Η παρουσία σας, όπως και στο σανίδι, υπήρξε έντονη και στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη
Ασχολούμαι με ένα καινούριο σίριαλ που το έχει αγοράσει το ΡΙΚ, η κρατική τηλεόραση της Κύπρου. Θα αρχίσει να προβάλλεται στις 26 Σεπτεμβρίου. Είναι καθημερινό με κινηματογραφικούς ρυθμούς, και συμπρωταγωνιστώ με τον Γιάννη Βούρο. Έχω μπροστά μου μια γεμάτη χρονιά. Ύστερα από τρία χρόνια αποχής, βρίσκομαι ξανά μπροστά στην οθόνη.

Από την κινηματογραφική σας διαδρομή, ποιες στιγμές μνημονεύετε;
Δεν μπορώ να μη μιλήσω για την γαλλική ταινία που γυρίστηκε στο Παρίσι, τον «Τριπλό Πράκτορα» του Ερίκ Ρομέρ, την τελευταία μεγάλη ταινία του σκηνοθέτη. Η βουλγαρική ταινία που μου χάρισε βραβείο α’ Γυναικείου Ρόλου στη Βερόνα και με έβγαλε εκτός Ελλάδας και ελληνικές ταινίες όπως το «Dark Illusion» του Μάνου Καρυστινού, θα μου μείνουν αξέχαστες.

entertainment.in.gr