«Ανασταίνει» το ξύλο, το μετατρέπει σε γλυπτό και βρίσκει «καταφύγιο»

Το Σάββατο 26 Ιουλίου εγκαινιάζεται η έκθεσή του με τίτλο «Petros, γλυπτά από ξύλο αττικής γης», στις 18:00, στο Καπανδρίτι, με ελεύθερη είσοδο.

Αυτού του είδους η τέχνη μπορεί να αγγίζει τα όρια του ασυνήθιστου, δεν προϋποθέτει όμως συγκεκριμένες γνώσεις και τεχνικές. Ο Πέτρος την εφαρμόζει έχοντας ως «σπουδές» το κέφι, τη διάθεση και τη φαντασία. Δεν την κατατάσσει σε κάποιο συγκεκριμένο ρεύμα, δεν της βάζει την ετικέτα του αφηρημένου, αλλά την εντάσσει στον κόσμο της τέχνης που απαιτεί «απογαλακτισμό» από το τετριμμένο.

«Δουλεύω με το νεκρό ξύλο, ανιχνεύω και βγάζω το ζωντανό του κομμάτι» δηλώνει ο Πέτρος στο in.gr, ενώ προσθέτει πως πρόκειται για «μια αναζήτηση μοναδική. Το να αναζητάς το ζωντανό είναι και μια μεταφυσική προσέγγιση, δεν συναντάται τόσο συχνά, μόνο μέσα από προσευχές και νηστείες».

Ο Πέτρος αντιμετωπίζει το ξύλο με μια ενδοσκοπική ματιά και μέσα από μια μαιευτική διαδικασία αναζητά το χρώμα, το βάθος και την αφή του. Δεν το αντιμετωπίζει ως κάτι άυλο, αλλά προσπαθεί να βρει τον «αλγόριθμο» που να επαληθεύει τον δυναμισμό και τη ζωντάνια της φύσης.

Η διαδικασία που χρησιμοποιεί για να δώσει ταυτότητα και καλλιτεχνική υπόσταση στο ξύλο δεν συνορεύει με το περίπλοκο. Ο καθένας μπορεί να το δοκιμάσει, αρκεί να έχει διάθεση, φαντασία και να βλέπει πέρα από το οφθαλμοφανές.

Αρχικά συλλέγει τα ξύλα, αργότερα περνά στην αφαιρετική διαδικασία κόβοντας κομμάτια του και αφού επιλέξει τα μέρη με τα οποία θα εργαστεί, ξεκινά η θεραπευτική διαδικασία, όπου «γδύνει» το ξύλο το εκθέτει στον ήλιο και η αντίστροφη μέτρηση της «αποκάλυψης» αρχίζει. Τα έλαια του ξύλου αναδύονται, έχουν τη μορφή βερνικιού που το επικαλύπτουν και το μορφοποιούν, ενώ όπως λέει ο Πέτρος ο «οργασμός ξεκινά».

Όπως, ταυτόχρονα, αναφέρει τα ξύλα που επιλέγει είναι νεκρά είτε λόγω γήρατος είτε λόγω καταστροφών και πυρκαγιών και κατά τη θεραπευτική διαδικασία παρατηρεί εάν τρώγονται από σκουλήκι.

«Το δέντρο αποτυπώνει το γήρας, τον αέρα όλα τα γεγονότα», επισημαίνει ο Πέτρος, που έχει ξεχωρίσει τα ξύλα της Βαρυμπόμπης για το ιδιαίτερο περίγραμμά τους.

«Είναι μια αυθόρμητη προσέγγιση, το καταφύγιό μου» συνεχίζει, ενώ όπως αναφέρει τον ενδιαφέρει η καθαρή μορφή σώματος και ξύλου. Εκτός από το ξυλόγλυπτο ασχολείται και με άλλες θεραπείες όπως το μασάζ.

Με δυσαρέσκεια ο Πέτρος δηλώνει πως η τέχνη αυτή δεν συγκινεί τόσο κόσμο στην Ελλάδα «γιατί έχει μια δύναμη που ξεπερνά το ανθρώπινο και οι άνθρωποι έχουν μάθει να εξουσιάζουν τη ζωή».

Αντίθετα, όπως αναφέρει η τέχνη αυτή έχει μεγαλύτερη απήχηση στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. «Είναι στις προτεραιότητες μου να μεταναστεύσω για να εφαρμόσω την τέχνη μου. Δεν είναι πρόβλημα υλικού αλλά αναγνώρισης» δηλώνει ο Πέτρος, ενώ προσθέτει: «χρειάζεται συλλογική παρατηρητικότητα, πνευματική ικανότητα και καλλιέργεια για να εκτιμηθεί η δουλειά».

Πηγή έμπνευσης του Πέτρου αποτελούν τα φυσικά φαινόμενα, όπως οι βροντές, οι αστραπές, οι αλλαγές του καιρού, αλλά και η συμπεριφορά των ανθρώπων. Τα ξύλα τα ονομάζει, ενώ ακολουθεί μια διαδικασία «ψυχανάλυσης» κατά την επεξεργασία τους. Τα ονόματα είναι μεταφορικά και συμβολικά, ενώ ένα από αυτά είναι, για παράδειγμα, η «Αγία Καρτερικότητα».

«Παίρνω λεφτά αναντίστοιχα με τη δουλειά που κάνω, είναι όμως κάτι πολύ πιο βαθύ, με διαπνέει, μου δίνει ζωή, μου δίνει δύναμη όσα χρόνια και εάν περάσουν. Είναι σαν ναρκωτικό (με την καλή έννοια)», δηλώνει ο Πέτρος, ενώ αναφέρει πως εξασκεί την τέχνη με ιδιωτική πρωτοβουλία και χωρίς κάποιας μορφής αρωγή.

Παράλληλα, αναφέρει πως η «ανάσταση» του ξύλου βοηθά στην καλλιέργεια οικολογικής συνείδησης.

Ο Πέτρος εξασκεί την τέχνη με τον χρόνο να ξεφεύγει από συγκεκριμένα πλαίσια. Η δουλειά του μπορεί να απαιτήσει πάνω από δέκα ή και πάνω από 30 ώρες αφοσίωσης στο ξύλο.

Δηλώνει, ακόμη, λάτρης του Βίνσεντ βαν Γκογκ, ενώ εκτός από τη φύση εμπνέεται από τη φιλοσοφία, την ψυχολογία και από τα έργα του Αλμπέρ Καμύ.

Ελισάβετ Σταμοπούλου