Παύλος Παυλίδης: «Αισθάνομαι αρκετά καινούργιος στη μουσική»

Νιώθετε καλά με τους B-Movies, έχετε δέσει ως ομάδα;
«Με την ομάδα αυτή ζω την πιο ουσιαστική και ευχάριστη περίοδο από τότε που παίζω μουσική και αυτό έχει να κάνει με το κατά πόσο πετυχαίνουμε τους μουσικούς μας στόχους. Έχω ζήσει συναρπαστικές στιγμές φυσικά και παλιότερα αλλά καμιά φορά είναι σημαντικό να ζεις αυτό που έχεις ανάγκη τώρα. Είναι κάποιες λεπτομέρειες που κάνουν την μεγάλη διαφορά και μπορώ να πω μετά από τόσο καιρό που παίζουμε μαζί ότι τους ευχαριστώ ακριβώς γι αυτό, το ότι δηλαδή έκαναν τα πάντα ώστε να βγαίνουμε στη σκηνή με τη χαρά του ότι θα συνοδεύομαι μουσικά όπως ακριβώς θέλω. Είμαι «στα νερά μου» όσο ποτέ άλλοτε. Αυτό δε σημαίνει ότι τυποποιείται το παίξιμο, ακριβώς το αντίθετο. Ακόμη δεν ξέρω πως θα αυτοσχεδιάσει ο καθένας και πoια θα είναι η τελική μορφή του κάθε τραγουδιού. Δεν έχει χαθεί η αίσθηση της ελευθερίας στην ενορχήστρωση, απλά μου μεταδίδουν μεγάλη σιγουριά για το πόσο κοινή είναι η αίσθηση στο ρυθμό και την ατμόσφαιρα. Αυτό φυσικά έρχεται με τον καιρό αλλά και με μεγάλη προσήλωση σχεδόν αυταπάρνηση κυρίως όταν πρόκειται για μουσικούς με μεγάλες δυνατότητες. Δεν είναι πάντα δεδομένο.»

Τι κρατάτε τώρα πια από τα «Μωρά στη Φωτιά» και τα «Ξύλινα Σπαθιά»;
«Έχω κι εγώ αυτό το γνωστό φίλτρο που κρατάει τις καλές στιγμές.»

Υπάρχει περίπτωση να σας δούμε με τα Ξύλινα Σπαθιά ξανά, έστω και για ένα live;
«Δεν είναι στα σχέδια μου κάτι τέτοιο.»

Έχετε σκεφτεί να αφήσετε τη μουσική και να ασχοληθείτε με κάτι άλλο, πιο κερδοφόρο ίσως;
«Νομίζω ότι όλοι μας κάποια στιγμή σκεφτόμαστε τι άλλο θα μπορούσαμε, ή θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά αισθάνομαι αρκετά καινούργιος στη μουσική. Είναι νωρίς ακόμη για μένα. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι πάω να κάνω ένα καινούργιο τραγούδι με πιάνει η ίδια ταραχή. Νιώθω ότι αυτή τη φορά θα καταφέρω να πω κάτι που δεν κατάφερα την προηγούμενη ή ακόμη και να πω το ίδιο πράγμα με έναν καλύτερο τρόπο. Είναι ανεξάντλητη η μουσική. Δεν έχω βαρεθεί ακόμη.»

Είναι μια διέξοδος η μουσική και η δημιουργία της για εσάς, ένα μέσο εξέλιξης του εαυτού σας;
«Η εξέλιξη είναι η λέξη κλειδί. Όταν γίνεται μέσω της μουσικής δε μοιάζει με κάτι επίπονο και κοπιαστικό ακριβώς επειδή πάντα οι μουσικοί λέμε «πάμε να παίξουμε». Παίζοντας λοιπόν μπορεί να διασχίσουμε ολόκληρα τοπία της ψυχής μας χωρίς να το πολυκαταλάβουμε. Όπως όταν παίρναμε τα ποδήλατα μικροί και κάναμε τεράστιες αποστάσεις κυνηγώντας ένα δέντρο που ήταν λίγο πιο εκεί η την επομένη στροφή και λέγαμε «λίγο ακόμη, λίγο ακόμη…». Κάπως έτσι εξελίσσεται κανείς χωρίς να το βλέπει σαν υποχρέωση αλλά σαν δικαίωμα. Φυσικά και έχει και πόνο όλο αυτό και πληγές όπως κάθε παιχνίδι.»

Θεωρείτε ότι σήμερα γράφονται καλύτερα ή χειρότερα τραγούδια; Θα μας αναφέρετε έναν αγαπημένο σας στίχο αυτή την περίοδο;
«Πάντα γράφονται καλά τραγούδια. Απλά τώρα βλέπουμε σε αυτή τη χώρα τουλάχιστον τα δυσάρεστα αποτελέσματα ενός βομβαρδισμού που δέχτηκε η νεολαία τις δυο προηγούμενες δεκαετίες. Επιβλήθηκε από το lifestyle που πρότειναν τα media η άποψη ότι το βαθυστόχαστο είναι κάτι σκοτεινό και δυσάρεστο. Ακόμη και τώρα αυτό προσπαθούν να κάνουν. Προσπαθούν να κρατήσουν τα παιδιά τους στα ρηχά, επειδή είναι σίγουροι ότι οι ίδιοι στα βαθιά θα είχαν πνιγεί αμέσως. Μου λείπουν οι νέοι στιχουργοί, οι νέοι ποιητές που τα λόγια τους θα τραγουδιούνται παντού. Και ενώ βλέπουμε τόσα πολλά παιδιά να ασχολούνται με το τραγούδι δεν έχουμε κάτι τόσο συναρπαστικό να συμβαίνει, ένα καινούργιο κύμα ας πούμε. Μεμονωμένες, ελάχιστες και από καιρό γνωστές περιπτώσεις μόνο. Θα έπρεπε να είναι πιο ανθισμένο και πολύχρωμο αυτό το λιβάδι. Βέβαια με τόσα τηλεοπτικά talent show πώς να πεισθούν οι νέοι ότι πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε. Οι περισσότεροι τραγουδιστές που εξακολουθούν να μου αρέσουν είναι στο όριο του ερασιτεχνισμού όσον αφορά στην τεχνική τους και τους ακούω από παιδάκι. Η ουσία αποκρύπτεται συστηματικά, λες και είναι σημαντικό να έχεις καλή φωνή. Όχι, σημαντικό είναι να τραγουδάς απ την ψυχή σου. Το ίδιο ισχύει και για όλο το υπόλοιπο κομμάτι της δημιουργίας στο τραγούδι. Πρέπει να πούμε τις ιστορίες μας, τις δικές μας ιστορίες. Και βέβαια ταυτόχρονα ακούω πάρα πολλούς σπουδαίους καινούργιους μουσικούς με ταλέντο και πάθος που μεταφράζεται σε αγγλόφωνους δίσκους, κάτι που δεν είναι καθόλου κακό αλλά αναρωτιέμαι καμιά φορά πόσο ωραίο θα ήταν να υπάρξει και μια τέτοια παραγωγικότητα σε ελληνόφωνους δίσκους. Μου λείπει αυτό πολύ.»

Ποιο είναι το κύριο συστατικό της καθημερινότητάς σας;
«Προσπαθώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να είμαι ζωντανός εγώ και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι στον κόσμο όπως και τα φυτά, τα ψάρια και όλοι οι υπόλοιποι οργανισμοί… εννοώ και οι μη κυβερνητικοί.»

Ποιος θα ήταν ο ιδανικός -για εσάς- τόπος και χρόνος για να ζείτε;
«Εδώ και τώρα… δεν είναι πάντα εύκολο. Και εννοώ το κάθε εδώ, κάθε φορά.»

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια εθνική κατάθλιψη. Θεωρείτε χρέος σας ως τραγουδοποιός, μέσα από την τέχνη σας, να βγάλετε το κοινό από αυτή την κατάσταση;
«Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια μας αρέσει να χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο γιατί ίσως πιστεύουμε ότι κάνουμε την κατάθλιψη πιο συγκεκριμένη και χειροπιαστή. Κάτι σαν την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ας πούμε που υποτίθεται ότι τις νίκες της πρέπει να τις πανηγυρίσουμε όλοι για να γίνουμε πιο εθνικά υπερήφανοι. Και φυσικά έτσι «τα τρώμε τα γκολάκια», όπως έλεγε κι ένας φίλος. Όταν μιλάμε για κάτι «εθνικό» είναι σα να μιλάμε για κάτι σπουδαιότερο. Είναι όμως προσωπική η κατάθλιψη του καθενός. Και οφείλεται σε συγκεκριμένα αίτια για τα οποία ευθύνεται ο καθένας μας προσωπικά. Είναι χωρίς αντίκρισμα και ύπουλη η μαζική χαρά για την οποία δεν κοπιάσαμε εμείς αλλά κάποιοι άλλοι. Κοπαδιαζόμαστε έτσι, και άλλο που δε θέλουν οι επιτήδειοι γιδοβοσκοί των καιρών μας. Περνάμε δύσκολα και όλο και πιο δύσκολα μοιάζουν τα πράγματα. Πρέπει πρώτα να αναλάβουμε ο καθένας την προσωπική του ευθύνη και έτσι να ενωθούμε με το διπλανό μας, ως πρόσωπα και όχι ως εθνικά κοπάδια. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι έχω κάποιο χρέος ως τραγουδοποιός εκτός από το να προστατεύω μέσα μου ένα μέρος της παιδικότητας που με κάνει να κοιτάω ακόμη άναυδος γύρω μου.»

Πώς βλέπετε τα νέα πολιτικά σχήματα που αναπτύσσονται τον τελευταίο καιρό; Ποια είναι η άποψή σας;
«Κωμικοτραγική κατάσταση. Άλλαξε ο Μανωλιός… έβαλε τα ρούχα αλλιώς… μπόλικη τροφή για σατιρικές εκπομπές.»

Τι φοβίζει και τι θυμώνει τον Παύλο Παυλίδη;
«Με φοβίζει και με θυμώνει ταυτόχρονα που ανεχόμαστε αυτόν τον «Μανωλιό» τόσα χρόνια. Και μέσα μας και έξω μας γιατί πιστεύω ότι αυτά μαζί πάνε. Ας χρησιμοποιήσω κι εγώ τον περιβόητο όρο, «Εθνική» αυτοεξαπάτηση…»

Ένας στόχος που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα;
«Πάρα πολλοί.»

Τι θα μας παρουσιάσετε στο StageVolume 1, το Σάββατο 15 Μαρτίου;
«Μια που έχει περίπου ένα χρόνο που βγήκε το τελευταίο άλμπουμ θα κάνουμε ένα πρόγραμμα πιο ελεύθερο. Φυσικά θα παίξουμε και καινούργια κομμάτια όπως κάθε φορά.»

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
«Περιμένουμε την κυκλοφορία του dvd από τη συναυλία στην «Τεχνόπολις» που έγινε τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, όπως και την κυκλοφορία την άνοιξη ενός μικρού δίσκου που θα έχει τέσσερα κομμάτια. Νομίζω πως αυτό το δισκάκι είναι αλλιώτικο και στο ύφος και στον ήχο του. Εμάς μας κάνει να χαμογελάμε.»

Συνέντευξη: Τζωρτζίνα Ντούτση

Info
O Παύλος Παυλίδης μαζί με τους B-Movies θα βρίσκονται αύριο, Σάββατο 15 Μαρτίου 2014, στο StageVolume 1 (Αγίας Ελεούσης 3 & Κακουργιοδικείου, Μοναστηράκι)