School of Rock – Κριτική

Το «School of Rock» αναπαράγει τα μοτίβα μιας τυπικής χολιγουντιανής κωμωδίας: Ο λάθος άνθρωπος σε λάθος μέρος, πλαστοπροσωπία, ενέργειες που όταν αποκαλύπτονται φέρνουν τα πάνω κάτω. Εντούτοις, ως σύνολο αποδεικνύεται και διασκεδαστικό και… κατά τόπους σπινθηροβόλο. Σε αυτό συμβάλουν το μαγικό άγγιγμα του ροκ, τα τρισχαριτωμένα πιτσιρίκια που συμμετέχουν, μερικές έξυπνες ατάκες και πάνω από όλα ο θυελλώδης δευτεραγωνιστής, που εδώ… προελαύνει σε πρώτο ρόλο.
Τον Τζακ Μπλακ τον γνωρίσαμε αρχικά ως φανατικό των δίσκων βινυλίου, στο φιλμ «High Fidelity», και αργότερα στην αποτυχημένη παραγωγή «Orange County», που στη χώρα μας κυκλοφόρησε κατευθείαν σε βίντεο. Οι πιο παρατηρητικοί ωστόσο μπορεί να τον είχαν εντοπίσει σε πέντε τουλάχιστον πρόσφατα φιλμ, με πιο γνωστό το «Βαριά Ερωτευμένος» («Shallow Hal») που σκηνοθέτησαν το 2001 οι αδελφοί Φαρέλι. Πρόκειται για μια καλτ φιγούρα της αμερικανικής showbiz. Ξεκίνησε από τη δραματική σχολή του Τιμ Ρόμπινς, εμφανίστηκε σε μικρούς ρόλους σε αρκετές κινηματογραφικές παραγωγές, δημιούργησε μουσικά χάπενινγκ και τελικά κατάφερε να κάνει όνομα ως νέος Τζον Μπελούσι. Βρίσκεται στα ίδια «κυβικά», είναι εξίσου θυελλώδης και… χύμα, και έχει δική μου μπάντα, τους Tenacious D. Η εμφάνισή του στη συγκεκριμένη ταινία προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα. Έχει ξεκαρδιστικές σκηνές, κυρίως εκείνη με την ταχύρυθμη εκμάθηση της ιστορίας του ροκ (σε παιδιά που μετά βίας έχουν προλάβει την όψιμη Μαντόνα), αλλά και στιγμές που γίνεται υπέρ το δέον καραγκιόζης. Οι συμπατριώτες του κριτικοί χαρακτήρισαν το «School of Rock» μια «mainstream κωμωδία». Μόνο που καμιά φορά ο συρμός δεν αποκλείει και τη διασκέδαση.
Η ευρωπαϊκή ψηφιακή έκδοση συμπλέει με το ύφος της ταινίας. Η αναμορφική εικόνα αποδίδει πιστά το πρωτότυπο (όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένη σκηνογραφία και φωτογραφία) και η εξακάναλη μπάντα ζωντανεύει μόνο με τα τραγούδια. Στα έξτρα πρωταγωνιστεί ξανά ο Τζακ Μπλακ (μοιάζει η ταινία να μην του ήταν αρκετή), ενώ υπάρχει και ένα διασκεδαστικό φιλμάκι: Είναι γνωστό ότι οι Led Zeppelin δεν επιτρέπουν να ακούγονται τραγούδια τους σε ταινίες. Έτσι ο Μπλακ και ο Λινκλάτερ βρήκαν έναν πρωτότυπο τρόπο να τους «παρακαλέσουν» και να πετύχουν να συμπεριλάβουν στο soundtrack της ταινίας το πασίγνωστο «Immigrant Song».