Ο Στράτος Τζώρτζογλου μιλά στο in.gr/TV

ΕΡ. Έχετε συνεργαστεί με ιερά τέρατα της σκηνής και της υποκριτικής και έχετε τιμηθεί με δύο βραβεία, πρώτου ανδρικού ρόλου. Πέστε μας γι αυτά.
ΑΠ. «365 ημέρες γέννηση» , με την Κατρίν Ντενέβ, ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι, για Ελλάδα και Κύπρο, διάρκειας 2 ½ ωρών. Το 1988 πήρα το 2ο βραβείο 1ου αντρικού ρόλου στο Σταρ ντε Ντεμαίν στη Γενεύη με την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου «Τοπίο στην Ομίχλη», με συμμετοχές πολλών σταρς όπως του Αντόνιο Μπαντέρας και του Αλμοδόβαρ, που ήρθε πέμπτος. Ήταν πολύ καλή χρονιά για τον ελληνικό κινηματογράφο.
Η ταινία είχε πάρει και το βραβείο Felix και 7 βραβεία στο φεστιβάλ Βενετίας. Επίσης πήρα το 1ο κρατικό βραβείο 1ου αντρικού ρόλου, στην ταινία του Μ. Κακογιάννη «Πάνω, κάτω και πλαγίως», όπου έπαιζα με την Ειρήνη Παππά.

ΕΡ. Τι υπήρξε ορόσημο στην καριέρα σας;
ΑΠ. Δεν μου αρέσει να μεγαλοποιώ τα πράγματα. Η χαρά είναι στην καθημερινότητα. Όταν κάνεις συνεργασία με έναν άνθρωπο, μπαίνεις στην ουσία στον κόσμο του, μπαίνει κι αυτός στον δικό σου. Είναι μια ανταλλαγή.
Μια ανταλλαγή ενέργειας, πληροφοριών, εμπειριών, ζεις την καθημερινότητα της πρόβας.
Μπορώ να ξεχάσω πέρσι τον Ανδρέα τον Βουτσινά.που συνεργαστήκαμε στο «Επάγγελμα της κας Γουόρεν»;. Έμαθα τόσα πολλά αλλά ακόμη και στην περιπέτειά του, όταν ήταν στο νοσοκομείο όταν, αυτά που μας έλεγε σε στιγμές κούρασης, όταν έχανε τις αισθήσεις του, ξαναγύρναγε, μίλαγε έστω κι αν έδινε αγώνα να κρατηθεί στη ζωή, το πάθος και η επιμονή στη λεπτομέρεια είναι πράγματα που δεν θα ξεχάσω.
Δύο άνθρωποι ήταν δάσκαλοι μου ο Βουτσινάς και ο Κάρολος Κουν.
<BR ΕΡ. Είσασταν μαθητής της σχολής του Καρόλου Κουν;
ΑΠ. Μόλις είχα μπει στο πρώτο έτος με υποτροφία και μετά το δεύτερο μήνα μου είπε ο Κουν: «δεν χρειάζεται να πας στη σχολή, ξεκίνα πρόβες στον «΄Ηχο του Όπλου», στην ουσία ήμουνα μαθητής δύο μήνες όταν ξεκίνησα, αλλά όσα μου έδωσε ο Κουν στο διάστημα των προβών νομίζω ότι ήταν τρία χρόνια σχολής.
Βέβαια δεν πέρασα εκείνη την απαραίτητη φάση να καθήσω τρία χρόνια σαν μαθητής και να βιώσω την αγωνία, να ψάχνομαι, δηλαδή εγώ μπήκα και κρίθηκα από τη πρώτη στιγμή στα χέρια ενός «μάγου».

ΕΡ. Με τι σας μάγεψε ο Κουν;
ΑΠ. Ο Κουν με μάγεψε με το πάθος του. Εἰχε ένα πάθος για όλα. Δηλαδή ανέπνεε και έβγαζε πάθος για την τέχνη του, ήταν φωτιά. Ο Βουτσινάς εκτός των άλλων είχε τρέλα, εκκεντρικότητα και μια περίεργη ψυχοσύνθεση που του επέτρεπε να αναλύει γυναίκες, άντρες και παιδιά. Αυτό τον έκανε μοναδικό δάσκαλο.
Και οι δύο έφυγαν από τη ζωή, ενώ σκηνοθετούσαν την θεατρική παράστασή τους.

ΕΡ. Για τον Μίνω Βολανάκη τι έχετε να πείτε;
ΑΠ. Ο Μίνως με τον οποίο συνεργάστηκα για δύο χρόνια είχε την μυστηριακή γοητεία ενός Σαμάνου στο Μεξικό. Ηταν ένας άνθρωπος που σου έλεγε μία φράση και δεν ήταν μόνο η λέξη κλειδί για το ρόλο σου, αλλά σε προχωρούσε και σαν άνθρωπο στη ζωή σου.
Σου μίλαγε για βιβλία που έπρεπε να διαβάσεις για τον ρόλο που υποδυόσουν, τα οποία θα σου χρησίμευαν για 10 χρόνια μετά. Είχε μια διεισδυτική ικανότητα, σαν τις γάτες, που είχε πολλές στο σπίτι του. Είχε την έκτη αίσθηση.
Και μετά ο Ντασέν, ένας γλυκός άνθρωπος, που συνεργαστήκαμε στην τελευταία παράσταση που ανέβασε στον «Θάνατο του Εμποράκου».

ΕΡ. Και με τον κινηματογράφο τι γίνεται;
ΑΠ. Έκανα μια ταινία με θέμα την ιστορία του πρώτου παγκόσμιου κυπέλου, σε σκηνοθεσία Ντράγκαν Μπριέλοβιτς ….με τίτλο «Montevideo – Bog te video», δηλαδή «Ο Θεός να μας φυλάει». Είχε να γίνει 33 χρόνια μια τέτοια επιτυχία στη Σερβία, έχει κόψει γύρω στα 300.000 χιλιάδες εισιτήρια σε μια εβδομάδα.
Στην Ελλάδα θα παιχτεί του χρόνου. Θα παιχτεί επίσης σε όλη την Ευρώπη, υπό μορφή 20 ωριαίων επεισοδίων, έχει δηλαδή ήδη πουληθεί.

ΕΡ. Παίζουν άλλοι Έλληνες ηθοποιοί ή μόνο Σέρβοι;
ΑΠ. Είναι σερβική ταινία και παίζουν Σέρβοι και Αμερικανοί ηθοποιοί και μάλιστα ο σκηνοθέτης Ντράγκαν Μπριέλοβιτς εκεί, είναι πάρα πολύ διάσημος. Εγώ κάνω ένα Ελληνοαμερικάνο, που τυχαίνει να είναι στο ίδιο πλοίο με την ομάδα της εθνικής Σερβίας, που πηγαίνει στο Μόντε Βίντεο και τυχαίνει να είμαι μαφιόζος αλλά και διατητής, σε ένα κρίσιμο αγώνα, που δίνει η Σερβία με την Βραζιλία. Το θέμα είναι αν θα προδώσω την αγάπη μου στο ποδόσφαιρο και θα ταχθώ υπέρ της Βραζιλίας.

ΕΡ. Πώς θα χαρακτηρίζατε την ταινία;
ΑΠ. Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η ομάδα της Σερβίας είναι κάτι σαν θρύλος εκεί, όπως και η δική μας εθνική. Μην ξεχνάτε πως ήρθε τρίτη στον κόσμο. Έχουν γίνει φοβερά αφιερώματα εκεί, είναι δηλαδή το εθνικό της προϊόν. Με τον Ντράγκαν έχουμε συνεργαστεί σε μια σειρά στην τηλεόραση, εγώ έκανα ένα Σέρβο και αυτός έναν Αλβανό, στο Mega, στην «Σκιά του πολέμου», από τότε γίναμε φίλοι.
Ο ρόλος είναι περίεργος, σαν τον τζόκερ στον Μπάτμαν. Κακός, τρελός, ευαίσθητος, γεμάτος εκπλήξεις. Είναι μια κατηγορία ρόλων στους οποίους τώρα τελευταία έχω αρχίσει να εντρυφώ, λογω ηλικίας και θεατρικής εμπειρίας. Παίζω δηλαδή κόντρα πράγματα, όπως και στον ρόλο μου στη «Ζωή της Άλλης».

ΕΡ. Απουσία από την τηλεόραση για μεγάλο διάστημα. Σταματήσατε να δουλεύετε;
ΑΠ. Τηλεόραση είχα να κάνω από το 2002. Αλλά σε αυτό το διάστημα, ήμουν για δύο χρόνια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, επίσης ένα χρόνο έπαιζα στο θέατρο στο Λονδίνο με τη Σάρα Ντάγκλας, έκανα μια γαλλο-γερμανο-βουλγαρική ταινία «ο τελευταίος άρχοντας των Βαλκανίων» και για δύο χρόνια έκανα ένα σήριαλ στην Κύπρο. Έτσι αν τα υπολογίσεις όλα αυτά είναι γύρω στα οκτώ χρόνια.
Πέρασα και από την τηλεόραση αυτό το διάστημα και από τον ΑΝΤ1 και από το Alter. Οπότε ήμουν γεμάτος από δουλειά, δεν σταμάτησα να δουλεύω.

ΕΡ. Ποια είναι η σχέση σας με τη θρησκεία. Πιστεύετε;
ΑΠ. Πιστεύω πάρα πολύ, αλλά δεν είναι μόνο το ότι πιστεύω. Η θρησκεία είναι κάτι ζωντανό και υπαρκτό στη ζωή. Συνήθως όταν λέμε πιστεύω, πιστεύουμε σε μια πιθανότητα, δεν πιστεύουμε σε κάτι υπαρκτό, δηλαδή δεν πιστεύω στο τραπέζι που έχω μπροστά μου, το βλέπω.
Οπότε η πίστη, επειδή κατά κάποιο τρόπο έχει φθαρεί αυτή η έννοια, δεν αποδίδει ακριβώς την έννοια αυτού του πράγματος, που εγώ θεωρώ Θεό. ¨Εχω δει άπειρες φορές να εμφανίζεται στη ζωή μου, μέσα από τη μορφή ανθρώπων, εμπειριών, καταστάσεων ακόμη και εμποδίων.
Στο εμπόδιο που θα βρούμε μπροστά μας, μπορεί να είναι κρυμμένη μια ευλογία. Αυτό το ονομάζουμε θεός, φως, δεν υπάρχει καλό ή κακό, υπάρχει καλή ή κακή χρήση των γεγονότων ή των σκέψεων μας. Είναι το μυαλό, όταν βλέπεις εμπρός σου ένα εμπόδιο που σε κάνει αδύναμο και κολλάς εκεί, αυτό είναι το σκοτάδι, το εγώ, που όλες οι θρησκείες αναφέρονται εκεί, …από το εγώ να μπορέσουμε να φτάσουμε στο εμείς.
Και να γίνουμε το αυτό. Με αυτή την έννοια λοιπόν και όχι με μια μοιρολατρική διάθεση.
Πίσω από τα παραμύθια, που μας διδάσκουν στα σχολεία, όπως και στην αρχαία φιλοσοφία…..μία είναι η αλήθεια και πολλά τα πρόσωπά της, οπότε αν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει κανείς την Ομήρου Οδύσσεια ή την Παλαιά Διαθήκη, ή τους αρχαίους ελληνικούς μύθους, όλοι το ίδιο πράγμα λένε, για να βοηθήσουν εμάς να προσεγγίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, να δούμε ποιοι είμαστε, αλλά και τι δυνατότητες έχουμε.

ΕΡ. Είχε ακουστεί ότι για κάποιο διάστημα είχατε παραμείνει στο Άγιο Όρος; Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε εκεί;
ΑΠ. Όχι κάποιο διάστημα, πάω κάθε χρόνο. Το μεγαλύτερο διάστημα που είχα καθίσει ήταν είκοσι ημέρες, αλλά ήταν τόσο όμορφα, που θα μπορούσα να καθήσω και έξι μήνες.
Σε αυτό με οδήγησε στο ότι υπήρχαν κάποια προβλήματα, στα οποία δεν μπορούσα να βρω λύσεις. Από το να τρέξω σε κανένα ψυχολόγο και να αρχίσω να τα λύνω εν καιρώ, πρώτη σκέψη ήταν να πάω σε ένα μέρος, όπου έχουν περπατήσει άγιοι άνθρωποι. Πήγα σε μια αδελφότητα καλογέρων, που μου έδωσαν μόνο αγάπη. Ήταν βάλσαμο. Ξαφνικά μου έφυγαν όλες οι μελαγχολίες, βρήκα ελπίδα, βρήκα φως.

ΕΡ. Και οι φήμες ότι έχετε ασπαστεί την «Καμπάλα»;
ΑΠ. Κάποτε σε περνούσαν …στην «πυρά», αν έλεγες, ότι ήσουν οπαδός του Δαλάι Λάμα. Τα βιολογικά προϊόντα, άλλο παράδειγμα, θυμάστε την αντίδραση που δημιούργησαν στην αρχή, μετά την υιοθέτησαν αρκετοί, άλλο παράδειγμα η εναλλακτική ιατρική. Η Καμπάλα είναι ένα φιλοσοφικό σύστημα 3.500 χρόνων, στην ουσία λέει τα ίδια πράγματα που λέει ο χριστιανισμός. Έχει μπει σε όλα τα γυμναστήρια, ενώ οι Εβραίοι και η Ιουδαϊκή θρησκεία την θεωρεί αίρεση. Λίγο πολύ όλα αυτά είναι κλισέ.
Αν λειτουργεί αυτό για σένα και είναι αλήθεια, το ακολουθείς και βελτιώνεις τη ζωή σου για το δικό σου καλό. Όποιο τρόπο βρίσκει κανείς για να λύσει το πρόβλημά του είναι υπέροχο, όπως η Καμπάλα που, σαν σχολή θετικής σκέψης, σε βοηθάει πολύ.

ΕΡ. Ποιο είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή σας;
ΑΠ. Ο Αλκιβιάδης, ο γιός μου. Απόλυτα.

ΕΡ. Κάνετε θέατρο αυτή τη στιγμή;
ΑΠ. Κάνω δύο παραστάσεις στο θέατρο η μία λέγεται «Πεινάει κανείς;» της Αθηνάς Παππά με τη θεατρική ομάδα ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ… για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ίσως το παίξουμε στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης και στο Μέγαρο Αθηνών.
Η δεύτερη παράσταση στο θέατρο Χυτήριο είναι το Trainspotting του Irvine Welsh σε σκηνοθεσία και διασκευή Φαίδρας Σούτου και έχει θέμα τα ναρκωτικά και γενικά το θέμα της εξάρτησης σήμερα. Ένα θέμα που μαστίζει και την Ελλάδα, σχεδόν κάθε οικογένεια έχει και ένα θύμα και δυστυχώς χτυπά τις πολύ νεαρές ηλικίες.

ΕΡ. Τι νοσταλγείτε;
ΑΠ. Πολλές φορές νοσταλγώ τον πατέρα μου, μου λείπει και αν θέλεις μου λείπει κι αυτή «η ελαφρότητα του είναι» κατά την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» που τελικά είχα σαν πιτσιρικάς.