H Eύα Βλασσοπούλου μιλάει στο in.gr για το «Προξενιό της Αντιγόνης»

H Εύα Βλασσοπούλου έχει σκηνοθετήσει την παράσταση «Το προξενιό της Αντιγόνης» του Βασίλη Ζιώγα που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου έως την 1η Απριλίου.

Σε μια Ελλάδα που συνέρχεται ακόμα από τις πληγές του εμφυλίου, ο Ζιώγας προτείνει ένα υπερρεαλιστικό έργο, γραμμένο με το σύστημα της αυτόματης γραφής, που αντλεί το θέμα του κατευθείαν από τον ελληνικό κοινωνικό χώρο. Ο γάμος και οι συζυγικές σχέσεις είναι μόνο το όχημα για να κάνει μια σάτιρα στα ήθη και τη βαθιά ανθρώπινη ασυνεννοησία που συνεχίζει ακάθεκτη να ανθίζει εδώ και χρόνια. Στο έργο αυτό ο Ζιώγας θέτει το βασικό σχέδιο του θεάτρου του.

Την αντιπαράθεση δύο κόσμων, δύο συστημάτων αναφοράς, δύο αξιωματικών συστημάτων. Έναν κόσμο που είναι απαραίτητος κάποιος μεσάζοντας, που προσπαθεί να συμβιβάσει τα δυο παράλληλα συστήματα. Προτείνει έναν κόσμο που μπορεί να υπάρχει μόνο μέσα σε μια διαφορετική πραγματικότητα καθόλου λιγότερο πραγματική από τη δική μας. Αν και από πολλούς έχει χαρακτηριστεί ως έργο του παραλόγου, στην πραγματικότητα έχει κλασική θεατρική δομή, την οποία χρησιμοποιεί ώστε να κάνει μια γερή βουτιά στην παράδοση και να ανασύρει όλο εκείνο το υλικό που θα χρησιμεύσει για να συγκολλήσει τη θρυμματισμένη ανθρώπινη οντότητα.

Η Εύα Βλασσόπουλου βρήκε λίγο χρόνο να μας εξηγήσει αυτό το δύσκολο εγχείρημα

Τι πραγματεύεται το έργο;
«Το Προξενιό της Αντιγόνης» σε μια πρώτη επαφή θεωρείς ότι πρόκειται απλά για μια σουρεαλιστική, κουνημένη δηλαδή, κωμωδία. Η συνθήκη είναι μια οικογένεια που θέλει να παντρέψει την κόρη της με τον αγαθό αλλά αφελή δάσκαλο. Όταν όμως πάρεις τον χρόνο σου με το κείμενο και με τις ιδέες του Βασίλη Ζιώγα, καταλαβαίνεις ότι γέμισε αυτό το μονόπρακτό με σκέψεις του πάνω σε κοινωνικά στερεότυπα, οντολογικούς προβληματισμούς και υπαρξιακές ανησυχίες μέσα από μια φόρμα γραφής που του επέτρεπε όλα αυτά να τα θίξει, να τα τονίσει αλλά μετά να προχωρήσει σ’ ένα άλλο καινούριο. Αν κάτι διατρέχει όλα αυτά, κυρίως σαν αίσθηση παρά σαν θεματική, είναι η απώλεια και οι τρόποι διαχείρισης αυτής.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;
Το βασικό προβληματισμό που για μένα/σε μένα θίγει είναι η δυσκολία ενός παλιού, εγκαθιδρυμένου συστήματος να επιστρέψει σε κάτι καινούριο και διαφορετικό να βρει το χώρο του μέσα σ’ αυτό. Έτσι ο τρόπος επιβολής του υπάρχοντος συστήματος περιλαμβάνει χειρισμό, ιδιοτέλεια και εγωκεντρικούς ηθικούς κώδικες. Εκεί έρχεται το πρόβλημα της επικοινωνίας και η δυσκολία του τελικά να συνεννοηθούμε προκειμένου να βρούμε ένα κοινό τόπο.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;
Οι ήρωες του έργο – ο Πατέρας, ο Στρατηγός, η Θεία, ο Προξενητής, ο Δάσκαλος και η Αντιγόνη – έχουν μια διττή λειτουργία στο έργο και στην προσέγγισή μας. Από την μια αντιπροσωπεύουν κάποια κοινωνικά αρχέτυπα, φορείς του τρίπτυχου Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια, και από την άλλη είναι έξι διαφορετικά πρίσματα αντιμετώπισης και διαχείρισης των θεματικών που θέτει το έργο.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;
Νομίζω όσο αφορά το σήμερα η βασική αναφορά είναι η έλλειψη επικοινωνίας αλλά και η συγκάλυψη μιας πραγματικότητας που είναι πολύ πιο τρομακτική και δύσκολη προς την κατανόησή της και άρα την αντιμετώπισή της.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;
Δεν είναι ένα μοναδικό μήνυμα που θέλω να πάρει ο θεατής μετά το τέλος της παράστασης. Λόγω του υπέροχου, πληθωρικού αυτού έργου ο καθένας θα ήθελα να βρει μια δική του προσωπική αναφορά έχοντας παρακολουθήσει την πορεία έξι διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μια. Ανάλογα την εκάστοτε προσωπική μου ανάγκη και κατάσταση κάθε φορά βρίσκω και κάποιο άλλο κομμάτι του έργου που να συνομιλώ μαζί του. Ίσως, μια σκηνή που πάντα με συγκινεί είναι οι επιστολές της Αντιγόνης στον αγαπημένο της όπου αφηγείται, τουλάχιστον όπως εγώ το καταλαβαίνω, την πρώτη σωματική εμπειρία του έρωτα.

in.gr