Ο Αρης Τρουπάκης μιλάει για τη «Νυχτερίδα»

Το εγχείρημα ξεκίνησε την προηγούμενη θεατρική περίοδο και προϋπέθετε τη σπονδυλωτή παρουσίαση ενός από τα πιο εμβληματικά έργα της μεταπολεμικής πεζογραφίας. Μια σταθερή ομάδα δέκα ηθοποιών συνεργάστηκε με τρεις διαφορετικούς σκηνοθέτες με σκοπό να ζωντανεύσει ο καθένας από τη δική του οπτική ένα κομμάτι της τριλογίας του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες πολιτείες».

Ετσι, μετά τη «Λέσχη» της Εφης Θεοδώρου και την «Αριάγνη» του Γιάννη Λεοντάρη, σειρά έχει η «Νυχτερίδα» σε σκηνοθεσία Αρη Τρουπάκη, με την οποία ολοκληρώνεται ο αφιερωματικός κύκλος σε παραγωγή Εθνικού Θεάτρου και Θεάτρου Τέχνης.

Σύμφωνα με τα Νέα αν και τα διαφορετικά μέρη της τριλογίας συνδέονται μεταξύ τους, στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης οι παραστάσεις λειτουργούν αυτόνομα. Κατά κάποιον τρόπο, δεν χρειάζεται να έχει παρακολουθήσει κανείς τα προηγούμενα μέρη των «Ακυβέρνητων πολιτειών» πριν κόψει εισιτήριο για τη «Νυχτερίδα». «Στην ουσία ο κάθε σκηνοθέτης έκανε τη δική του δουλειά ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους. Ο Τσίρκας βέβαια είναι σαν να κυκλοφορεί στο αίμα τους ύστερα από ενάμιση χρόνο προετοιμασίας. Εχουν έρθει σε γνωριμία με μια ξεχωριστή πινακοθήκη προσώπων, λόγων, ιστοριών» αναφέρει ο Αρης Τρουπάκης.

Η «Νυχτερίδα» εκτυλίσσεται στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καλύπτοντας την περίοδο που σημαδεύεται από την εξέγερση του Ελληνικού Στρατού στη Μέση Ανατολή, τη βίαιη καταστολή του κινήματος του Ναυτικού του Απριλίου του ’44, για να καταλήξει στα γεγονότα της Συμφωνίας του Λιβάνου. Ωστόσο, όλες αυτές οι στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας της Ελλάδας βρίσκονται πάντα σε δεύτερο πλάνο.

«Στην ουσία δεν ξαναζωντανεύει η Ιστορία. Ερχεται μέσα από τα πάθη των ανθρώπων η Ιστορία και μας συναντά. Αν ξεκινήσεις από αυτήν, όλα είναι μάταια και ξένα. Αν ξεκινήσεις από τους ανθρώπους, σιγά σιγά έρχεται η Ιστορία» τονίζει ο ίδιος. Μιας και πρόκειται για μια ταραγμένη περίοδο της ελληνικής Ιστορίας που ζωντανεύει στη σκηνή, είναι αναπόφευκτο μέσα από τα γεγονότα να περνούν συγκεκριμένα πολιτικά μηνύματα. Παρ’ όλα αυτά, κανένα δεν παίρνει διδακτική διάσταση στα χείλη των πρωταγωνιστών. «Δεν ξέρω πώς μπορείς να μην πάρεις θέση σε μια παράσταση. Προσπαθείς όμως η θέση σου να έχει ερώτημα και όχι τελεία. Στην τέχνη καλό είναι να ρωτάς και όχι να απαντάς».

in.gr