Ο Δημήτρης Γεωργιάδης μιλά στο in.gr για τη «Μόλλυ Σουήνη»

Μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση παρουσιάζεται στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Η Ιώ Βουλγαράκη σκηνοθετεί τη «Μόλλυ Σουήνη» του Φρίελ σε μετάφραση Αργύρη Ξάφη, με την Δέσποινα Κούρτη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον Αργύρη Ξάφη στο ρόλο του συζύγου της Φρανκ και τον Δημήτρη Γεωργιάδη στον ρόλο του γιατρού Πάντυ Ράις.

Η Μόλλυ, που είναι τυφλή από τους πρώτους μήνες της ζωής της, πείθεται από τον άντρα της να υποστεί μια χειρουργική επέμβαση με σκοπό να μπορέσει ξανά να δει. Τελικά, μετά τη σχετική επιτυχία της επέμβασης, βρίσκεται «εξόριστη» σε έναν κόσμο όπου αδυνατεί να υπάρξει, αφού όλη η προηγούμενη ζωή της, απ’ όταν θυμάται τον εαυτό της, έχει φτιαχτεί πάνω στην τυφλότητα.

Ο Βορειοϊρλανδός Μπράιαν Φρίελ, ένας από τους σημαντικότερους δραματουργούς του σύγχρονου θεάτρου, εμπνευσμένος από μια αληθινή ιστορία, συνθέτει το μύθο του ιδιοφυώς μέσα από τρεις παράλληλους μονολόγους: της Μόλλυ, του άντρα της, Φρανκ, και του οφθαλμίατρου, κ. Ράις, που αναλαμβάνει το χειρουργείο. Έτσι το δράμα μάς αποκαλύπτεται σταδιακά από την σκοπιά του καθενός, αγγίζοντας με τολμηρή ειλικρίνεια και αναπάντεχο χιούμορ τις πιο σκοτεινές και πιο παράδοξες γωνιές της ανθρώπινης ψυχής, μέσα από μια σύλληψη που τελικά ξαναφωτίζει αυτό που ονομάζουμε «υποκειμενική αφήγηση».

Η νέα δουλειά της ομάδας ΠΥΡ αφηγείται την απλή ανθρώπινη ιστορία της Μόλλυ Σουήνη, μια αλληγορία για τον ιλιγγιώδη κίνδυνο της ουτοπικής προσδοκίας, για να μιλήσει για τον συγκινητικό αγώνα του ανθρώπου, του κάθε ένα από μας, να διατηρήσει κάτω από αντίξοες συνθήκες την ταυτότητά του.

Ο Δημήτρης Γεωργιάδης έχει αναλάβει τον δύσκολο ρόλο του γιατρού που καλείται και τελικά καταφέρνει να δώσει νέα πνοή στην ζωή της Μόλλυ. Ο Δημήτρης σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και από το 2011 έως το 2015 συνέχισε τις σπουδές του στην υποκριτική στο Τμήμα Σκηνοθεσίας της Ρωσικής Ακαδημίας Θεάτρου (GITIS) ως μαθητής του Evgeniy Kamenkovich, καλλιτεχνικού διευθυντή του γνωστού και στην Ελλάδα Fomenko Theater.

Η Ρωσία τον γνωρίζει ως παρουσιαστή του ντοκιμαντέρ «Το ταξίδι ενός Έλληνα στη Ρωσία» που προβάλλεται στο κανάλι “Kultura”. Στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο (Οιδίπους Τύραννος, Ειρήνη κ.α.), με την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (Μισαλλοδοξία – ομάδα ΠΥΡ) και διδάσκει training ηθοποιών στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.

Μετά από μια εβδομάδα παραστάσεων στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, ζήτησα από τον Δημήτρη να μας περιγράψει πως βιώνει ο ίδιος αυτό το έργο και γιατί πως ορίζεται η εσωτερική αφήγηση και η ταυτότητα του ανθρώπου μέσα από το κείμενο του Φρίελ.

Τι πραγματεύεται το έργο;
Η Μόλλυ Σουήνη, τυφλή από 10 μηνών, ωθούμενη από τον ενθουσιασμό και την πίστη του άντρα της Φράνκ, επισκέπτεται τον Ράις, οφθαλμίατρο με ένδοξο παρελθόν αλλά κατεστραμμένο παρόν, για να κάνει την εγχείριση που θα της δώσει το φως της. Στο έργο του Φρίελ, σ’ έναν φανταστικό χώρο, αυτοί οι τρεις άνθρωποι διατρέχουν ξανά την ιστορία που τους ενώνει – εκείνη την προσπάθειά τους να γίνει «το πολυπόθητο θαύμα» αλλά και τις τεράστιες δοκιμασίες που ακολούθησαν αυτό το θαύμα. Έτσι στον θεατή αποκαλύπτεται αυτή η ιστορία μέσα από τις υποκειμενικές αφηγήσεις του καθενός από τους τρεις.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;
Για μας ο Φρίελ δεν έγραψε ένα έργο για τους τυφλούς, όπως δεν έγραψε κι ένα έργο για τους βλέποντες. Έγραψε ένα έργο για τον άνθρωπο. Η ιστορία της Μόλλυ είναι ένας τρόπος να αγγίξουμε το θέμα της προσωπικής ταυτότητας. Ο Όλιβερ Σάκς, κορυφαίος Βρετανός νευρολόγος που ενέπνευσε τον Φρίελ να γράψει τη Μόλλυ, γράφει σε ένα από τα βιβλία του «Βιολογικά, φυσιολογικά δεν διαφέρουμε πολύ ο ένας από τον άλλον. Ιστορικά όμως, ως αφηγήσεις, ο καθένας μας είναι μοναδικός. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη μιας συνεχούς εσωτερικής αφήγησης για να διατηρεί την ταυτότητά του, το Εγώ του». Η Μόλλυ ανακτώντας την όρασή της, ξαφνικά, στα 40 της χρόνια, ενώ έχει μια πλήρη ζωή, χάνει αυτήν την αφήγηση και άρα την ταυτότητά της.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;
Η Μόλλυ Σουήνη είναι ένα πλάσμα γεμάτο δύναμη, αυτοπεποίθηση, αγάπη για τη ζωή, χωρίς ίχνος αυτολύπησης και μειονεξίας. Πηγαίνει με τόλμη σε ένα χειρουργείο που θα τη βγάλει σε έναν καινούργιο, παντελώς άγνωστο κόσμο. Ο Φράνκ Σουήνη, ο άντρας της, είναι ο ενθουσιασμός προσωποποιημένος. Συνεχώς γοητεύεται από το απροσδόκητο, το άγνωστο. Θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς. Προσωπικά μου θυμίζει τον πατέρα μου τον Αντρέα. Ο Πάντυ Ράις είναι άλλης κοινωνικής τάξης, γιατρός που ξεκίνησε να γίνει «σταρ» της επιστήμης του και το διαζύγιό του τον κατέστρεψε, οδηγώντας τον σε μια επαρχία ξεχασμένο απ’ τους πάντες.

Ο Φρίελ δημιούργησε τρεις χαρακτήρες που σε συγκινούν από την πρώτη στιγμή. Είναι η τεράστια μάχη της Μόλλυ αφού βρει το φως, ο ενθουσιασμός του Φράνκ και η σιγουριά του ότι η Μόλλυ θα τα καταφέρει, η δίψα του Ράις να αφήσει τη μοναχική, φανταστική ζωή του και να ξαναγίνει αυτός που κάποτε ήταν… Για όλα αυτά θέλεις να τους πάρεις μια αγκαλιά τον καθένα ξεχωριστά και να τους συμπαρασταθείς. Είναι τόσο Τσέχωφ όλο αυτό…

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;
Παρότι το έργο γράφτηκε σχετικά πρόσφατα, το 1994, το θέμα του και ο τρόπος που αναμετριέται μαζί του τόσο ο Φρίελ όσο και η παράστασή μας, είναι ά-χρονα και ά-τοπα. Η ιστορία της Μόλλυ και η τυφλότητά της, είναι η προσωπική ιστορία του καθενός μας για το πώς ζει με τις ελλείψεις του, τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές του. Αυτές είναι η ταυτότητά μας. Είναι το σκοτάδι και το φως μας μαζί, από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;
Ο θεατής που θα έρθει να ζήσει μαζί μας την παράσταση, να συμμετέχει σε αυτήν με το μυαλό και την ψυχή του, που θα θυμηθεί άθελά του δικά του πράγματα, που θα αφήσει να τον επισκεφτούν οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειές του, ελπίζω πως δεν θα πάρει απλώς κάποιο μήνυμα, αλλά θα βγει αλλαγμένος. Χωρίς ο ίδιος να γνωρίζει πώς και γιατί το «έπαθε». Αυτό αποζητώ κι εγώ από μια παράσταση ως θεατής και αυτό θα ήθελα να συμβεί στον θεατή μας.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;
Είναι αυτή που και για τον θεατή μας νομίζω πως έχει το μεγαλύτερο «σασπένς». Οι στιγμές μετά το χειρουργείο. Η Μόλλυ βγάζει τις γάζες, ο Φράνκ ντυμένος, στολισμένος, ανυπομονεί να τη συναντήσει και σε αυτό το σημείο ο Φρίελ κάνει κάτι που βρίσκω ιδιοφυές. Γράφει έναν μονόλογο για τον Ράις που μιλάει για τα 75 λεπτά της επέμβασης. Δεν ασχολείται με το «μετά», αλλά με αυτά τα λεπτά που για τον Ράις είναι λεπτά ευτυχίας, επιστροφής στην πραγματικότητα, στον παλιό καλό εαυτό του. Είναι η «καλύτερη στιγμή» του. Αυτή η στιγμή που όποιο κι αν είναι το επάγγελμά σου, αν κάποτε την έζησες σε επισκέπτεται συνεχώς για να σου δώσει κουράγιο και δύναμη και αν όχι, είναι ο κυρίαρχος λόγος για να ζεις και να προσπαθείς.

in.gr