Όλια Λαζαρίδου: Παραδοσιακά στην Ελλάδα οι ευεργέτες έχουν άδοξο τέλος

Ελισάβετ Σταμοπούλου

Εξερευνά το παράδοξο και μετρά απουσίες. Διαπιστώνει ότι η κοινή μνήμη, ο κοινός τόπος, το ξεκάθαρο σημείο αναφοράς απουσιάζουν σε σημαντικό βαθμό. Στις «Φωνές» του Χάρολντ Πίντερ διανύει έναν χρόνο αλληγορικό, με τον Δημήτρη Καταταλειφό συνοδοιπόρο στο θεατρικό ταξίδι.

«Ο χρόνος είναι αλληγορικός, οπότε όλα μοιάζουν με όνειρα», δηλώνει στο in.gr η Όλια Λαζαρίδου που θα ανέβει στις 24 Μαΐου στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου υποδυόμενη μια ιδιαίτερη ηρωίδα. Ύπαρξη, έρωτας και εξουσία συνυπάρχουν σε ένα ποιητικό ψηφιδωτό μέσα από το οποίο αναδεικνύεται η αδυναμία προσδιορισμού του χρόνου.

Η αδυναμία αυτή είναι που ανασύρει μνήμες από την ταινία Ξυπνήματα με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Ουίλιαμς.

Επηρεασμένη από τον πιντερικό κόσμο, με τον οποίο καταπιάνεται ο σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης, η Όλια Λαζαρίδου αναφέρεται στο παράδοξο της ζωής που φέρνει στο νου «εικόνες ποντικιών».

«Αφήνουμε πολλές από τις δυνατότητες που έχουμε ανενεργές», επισημαίνει και χωρίς δεύτερη σκέψη αναγνωρίζει τη σιωπή ως αρετή και το θέατρο ως παρηγοριά. Η δική της όμως παρηγοριά δεν είναι το θέατρο.

Η ηθοποιός, το όνομα της οποίας έχει συνδεθεί με την έβδομη τέχνη καθώς έχει πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες ταινίες, επιλέγει να μην ξεχνά μια «άδικη» απομάκρυνση από το Φεστιβάλ Αθηνών…

Στο πιντερικό σύμπαν ενώνετε τη φωνή σας με εκείνη του Δημήτρη Καταλειφού. Η συνύπαρξη επί σκηνής τι συναισθήματα ανασύρει;
Αισθάνομαι μεγάλη οικειότητα μαζί του, παρόλο που δεν έχουμε δουλέψει μαζί στο θέατρο. Ανήκουμε στην ίδια γενιά, έχουμε κοινές διαδρομές, νιώθω ότι έχουμε συγγενικές πορείες. Τα πρόσωπα που εκτιμούμε είναι κοινά όπως και η ηλικία μας. Καταφέραμε να συνεργαστούμε και αν μη τι άλλο η οικειότητα είναι μεγάλη.

Η σχέση μας με το χρόνο φαίνεται να επαναπροσδιορίζεται μέσα από μια αλληγορική γραφή που θίγει βαθιά ανθρώπινα θέματα…
Ο Πίντερ έχει έναν τρόπο ποιητικό να μιλά για τα πράγματα. Οι «Φωνές» είναι ένα ψηφιδωτό από μικρά μονόπρακτα που είναι συμπυκνωμένα ολογράμματα. Το καθένα μιλά για κάτι άλλο: το ένα για το τερατώδες της ύπαρξης, το άλλο για την εξουσία, το τρίτο για τον έρωτα. Πρόκειται για ένα ποιητικό ψηφιδωτό. Με τον αλληγορικό τρόπο του Πίντερ θίγονται όλα τα ανθρώπινα θέματα. Ο χρόνος είναι αλληγορικός, οπότε όλα μοιάζουν με όνειρα. Μου αρέσει που μετά τον Μπέκετ, υπό τη σκηνοθεσία της Σύλβιας Λιούλιου, ασχολούμαι τώρα με τον Χάρολντ Πίντερ. Είναι δύο πρόσωπα συγγενικά στο θέατρο.

Υποδύεστε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που μέσα από τη ζωή του δείχνει ότι ο χρόνος είναι διαφορετικός από αυτόν που αντιλαμβανόμαστε.
Η περίπτωση της γυναίκας που υποδύομαι είναι ιδιαίτερη. Πάσχει από μια σπάνια πάθηση, πέφτει σε κόμμα και ξυπνά μετά από 30 χρόνια. Υπάρχει και ταινία που έχει γυριστεί με τον Ρόμπιν Ουίλιαμς πάνω σε αυτό το θέμα, τα «Ξυπνήματα». Το παρελθόν με το παρόν μπλέκεται, και παρακολουθούμε έτσι το παράδοξο της δικής μας ζωής, δηλαδή το κατά πόσο είμαστε παρόντες σε ό,τι μας συμβαίνει.

Αναφέρεστε στο παράδοξο της ζωής μας…ποιο είναι το παράδοξο στη ζωή του ανθρώπου;
Έχω συνεχώς την αίσθηση ότι από αυτό που πραγματικά μας συμβαίνει γνωρίζουμε πολύ λίγα. Ειδικά όσοι ζουν στις μεγάλες πόλεις. Δεν βλέπουμε καν ορίζοντα, βλέπουμε τον απέναντι τοίχο σαν ποντικάκια. Είναι ένα μικρό τετραγωνάκι της πραγματικής ζωής.

Eάν, όμως, επιχειρούσε κανείς να περάσει στον αντίλογο, θα έθιγε το θέμα του βομβαρδισμού των πληροφοριών που επιφέρει νοητική κόπωση…
Η αληθινή ζωή στην οποία αναφέρομαι δεν είναι οι πληροφορίες, κάθε άλλο. Είναι κάτι που το καταλαβαίνουμε μόνο όταν σωπαίνουμε.

Θα χαρακτηρίζατε τη σιωπή αρετή; Συνηθίζετε να την επιλέγετε;
Προσπαθώ, δεν το καταφέρνω συχνά. Η σιωπή είναι το απαραίτητο παράθυρο για την ψυχή, που θέλει ησυχία για να ξεδιπλωθεί. Βρισκόμαστε σε διαμάχη ή σε μη σχέση με τον εσωτερικό μας κόσμο. Άνθρωπος δεν είναι μόνο η εξωτερική συνθήκη, αλλά και η εσωτερική. Αφήνουμε πολλές από τις δυνατότητες που έχουμε ανενεργές.

Σε σημαντικό βαθμό η ουσία της επικοινωνίας φαίνεται να αλλοιώνεται, όμως πολλοί αναζητούν τα τελευταία χρόνια καταφύγιο στο θέατρο.
Είναι φυσικό όταν η πραγματικότητα γίνεται σκληρή και ασφυκτική. Είναι μια παρηγοριά το θέατρο. Εγώ παρηγοριά δεν βρίσκω στο θέατρο, αλλά με το να διατηρώ ποικιλοτρόπως την ψυχή μου ζωντανή. Υπάρχει, πάντως, μια σπασμωδική υπερπαραγωγικότητα στο θέατρο που δημιουργεί σύγχυση στο τοπίο.

Αναφέρεστε στην παρηγοριά που προσφέρει το θέατρο. Σε έναν, περίπου, μήνα το Φεστιβάλ Αθηνών σηκώνει αυλαία. Οι κραδασμοί που καταγράφηκαν στο εσωτερικό του δεν περνούν στα ψιλά των εφημερίδων…
Δεν ξεχνώ και δεν θέλω να ξεχαστεί ότι υπήρξε ένας άνθρωπος που διώχτηκε πολύ άδικα με άσχημο τρόπο. Του χρωστάμε πολλά, αλλά τον διώξαμε κακήν κακώς. Δεν θέλω να ξεχαστεί αυτό που έγινε. Θέλω να υπάρξει δικαίωση. Είναι τουλάχιστον άκομψος ο τρόπος με τον οποίο εκδιώχθηκε o Γιώργος Λούκος. Με αυτό όμως που λέω, δεν εναντιώνομαι στο τωρινό Φεστιβάλ Αθηνών. Ας μην στεκόμαστε στις ποδοσφαιρικές πολώσεις. Κυριαρχεί μια παράδοση σε αυτή τη χώρα να έχουν άδοξο τέλος όσοι άνθρωποι μας ευεργετούν. Πηγάζει από μια κακοδαιμονία.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ