Μιχάλης Οικονόμου: Γίναμε επαναστάτες του καναπέ

Ελισάβετ Σταμοπούλου

Βιώνει το αλλόκοτο, το παράδοξο, το ξένο. Βρίσκεται απέναντι από τον εαυτό του και ταυτόχρονα μέσα σε αυτόν. Ζει σε απόλυτο βαθμό την κάθε στιγμή, την ίδια ώρα που στέκεται έξω από αυτήν. Γνωρίζει όχι έναν, ούτε δύο, αλλά πολλούς κοινωνικούς ρόλους και τελικά έρχεται αντιμέτωπος με το στοιχείο του εγκλωβισμού της ύπαρξης.

Σαφώς επηρεασμένος από το εμβληματικό κείμενο του Αλμπέρ Καμύ, τον Ξενο, ο Μιχάλης Οικονόμου μιλά στο in.gr για την επίπονη διαδικασία της αυτοκριτικής, την παράνοια της σύγχρονης εποχής, αλλά και για το κωμικό Δάνειο.

Ο ηθοποιός που απέσπασε το 2010 βραβείο Χορν, έχει υιοθετήσει ένα κάπως δραματικό προφίλ επάνω στη σκηνή. Το Δάνειο, όμως, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και Παντελή Δεντάκη, ήρθε για να εντάξει στην καλλιτεχνική φαρέτρα του Μιχάλη Οικονόμου και το στοιχείο της κωμωδίας. Της σάτιρας και του αυτοσαρκασμού απέναντι στην καθημερινότητα.

Αυτή τη φορά, πάντως, θέματα διαχρονικά, έννοιες που δεν χάνουν την αξία τους στο πέρασμα του χρόνου, έχει την ευκαιρία να θίξει και να αναδείξει ο ηθοποιός μέσα από τη δυναμική γραφή του Καμύ. Μέσα από μια θεατρική πρόκληση που αποτελεί με έναν τρόπο και ψυχογράφημα.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, η οποία θα παρουσιαστεί από τις 20 Απριλίου στο Θέατρο 104, Δημήτρης Τσιάμης έχει δηλώσει, άλλωστε, ότι ο Ξένος είναι μια πρόκληση στη συνήθεια. «Ένα κάλεσμα για μια διαυγή οπτική της ζωής. Μια αδιάκοπη αναζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο παράλογο».

Στον «Ξένο» του Καμύ, σε μια θεατρική πρόκληση, ρίχνετε διεισδυτική ματιά. Πώς μεταφέρετε τον εγκλωβισμό της ύπαρξης στον θεατή;
Φωτίζουμε θέματα όπως η μητέρα, ο Θεός, η θνητότητα, ο έρωτας, οι άλλοι, το φως. Και η εξέγερση είναι δομικό στοιχείο του έργου. Μου έκανε εντύπωση το πώς προσλαμβάνει ο Μερσώ την κάθε στιγμή που ζει. Ως παρατηρητής του εαυτού του δρα τις πιο πολλές φορές. Ταυτίζομαι ως ηθοποιός μαζί του. Ζει απόλυτα τη στιγμή, ταυτόχρονα όμως είναι μακριά από αυτήν. Είναι αλλόκοτο.

Πόσο συχνά γνωρίζουμε πρόσωπα που λειτουργούν ως παρατηρητές του ίδιου τους του εαυτού;
Η κρίση, όσο κι εάν ακούγεται πεζό αυτό, μας έχει οδηγήσει μεν σε ακροδεξιές τάσεις, μια πιο υγιής όμως μερίδα του πληθυσμού έχει στραφεί προς κάτι ουσιαστικό. Βγαίνει μια άλλη τάση. Η τάση που θέλει να απολαμβάνουμε το εδώ και το τώρα μακριά από αριθμούς. Και στο θέατρο έχει στραφεί πολύς κόσμος, το κρατά ζωντανό.

Θα χαρακτηρίζατε ιδιαίτερα επίπονη τη διαδικασία της αξιολόγησης του εαυτού σας μέσα από την παρατήρηση;
Το ονομάζω μαϊμού του κεφαλιού μου. Δεν είναι υγιές πάντα, μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια. Χρειάζεται όμως όρια. Βρίσκω ελπίδα στο υπερβατικό, θεωρώ ότι αυτά που δεν μπορώ να βελτιώσω μπορεί να τα φροντίσει μια ανώτερη δύναμη.Μέσα μας υπάρχει μια εσωτερική φωνή, που κινδυνεύει μέσα στην στρεβλότητα να κακοφορμίσει εάν δεν υπάρχει η απαραίτητη επικοινωνία με τους άλλους και τότε να δημιουργηθούν κρούσματα ρατσισμού, ξενοφοβίας και μη αποδοχής του διαφορετικού. Ο καθένας έχει, δε, γίνει σταρ του εαυτού του μέσα από το Facebook. Επαναστάτης του καναπέ, αυνανιζόμενος σε μια ανύπαρκτη σκηνή.

Αντλεί, λέτε, πλέον ο καθένας ηδονή μέσα από μια ψευδαίσθηση;
Ζούμε στο παράλογο, πάντα ζούσαμε σε αυτό. Έρχεται και επανέρχεται γιατί ο άνθρωπος δεν μαθαίνει. Θα επανέλθω στον Καμύ στην πέτρα του Σίσυφου που ανεβάζουμε στην κορυφή και τελικά μας πλακώνει, ξανακατεβαίνουμε για να την ανεβάσουμε τόσο που ξαφνικά αρχίζουμε να την αγαπάμε. Η αρχή της παράνοιας είναι αυτή.

Από τον κόσμο του Καμύ θα σας μεταφέρω στο «Δάνειο» του Τζόρντι Γκαλθεράν, την παράσταση του Θεάτρου Νέου Κόσμου στην οποία πρωταγωνιστήσατε με τον Γιάννη Σαρακατσάνη. Ποια τα συναισθήματα από αυτό το «ταξίδι» στην κωμωδία;
Ήταν μια ευκαιρία να παίξω κωμωδία μετά από πολλά χρόνια. To «Δάνειο» σατιρίζει το σημερινό τραπεζικό και αξιακό σύστημα. Ο κόσμος έφευγε χαρούμενος όχι επειδή πήγαινε σε ένα ρομαντικό θέαμα, αλλά επειδή γινόταν και θεατής του εαυτού του. Γελούσε με την δύσκολη καθημερινότητα.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ