Γιώργος Χρυσοστόμου: Kρίνουμε τη Λυδία Κονιόρδου από τα χαϊμαλιά

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Μια συνομιλία μαζί του oδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάθε άλλο παρά συμβατικές απόψεις υιοθετεί. Η λιτότητα είναι για εκείνον μια μόνιμη συνθήκη, την οποία έχει αποδεχθεί και συνηθίσει, αρνείται ωστόσο να ενστερνιστεί τις συνήθεις ρητορείες γύρω από την κρίση. Από τη μια συμβιβάζεται με την πραγματικότητα της οικονομικής ανέχειας, από την άλλη όμως δεν κρύβεται πίσω από δικαιολογίες που διευκολύνουν την επικράτηση της στασιμότητας.

Αισθάνεται συχνά την ανάγκη της προσφυγής στον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Άλλωστε αυτό καλείται να πράξει στο έργο Πέτρες στις τσέπες του, που σε σκηνοθεσία του ιδίου μαζί με τον ηθοποιό Μάκη Παπαδημητρίου, ανεβαίνει στο Θέατρο Νέου Κόσμου.

«Δεν αντέχει κανείς την πραγματικότητα γι’αυτό και πίνει, παίρνει χάπια και ναρκωτικά. Ψευδαίσθηση είναι ο έρωτας, πραγματικότητα είναι η ρουτίνα», δηλώνει στο in.gr ο Γιώργος Χρυσοστόμου με αφορμή την παράστασή του.

Εξηγώντας το λόγο που ο πολιτισμός αφήνεται στην αδιαφορία, ο ηθοποιός επισημαίνει ότι κανένας δεν ήθελε να έχει «παιδεία ο Έλληνας γιατί κάτι τέτοιο δεν συμφέρει. Όταν είναι μορφωμένος ένας άνθρωπος εκφράζει άποψη. Καλύτερα να είναι αρνί».

Διαβάζοντας όμως βασικά σημεία της καθημερινότητας, χρωματίζει τη φωνή του με ελπίδα. «Η δύσκολη αυτή φάση έχει φέρει σε ωραίο σημείο το θέατρο γιατί δεν ξοδεύονται χρήματα αφειδώς σε επιχορηγήσεις. Ο πολιτισμός επιβιώνει ακόμη και στις σπηλιές», αναφέρει.

Στη σκηνή θα βρεθείτε με τον Μάκη Παπαδημητρίου σε μια «κωμικοτραγωδία» για δύο. Οι «Πέτρες στις τσέπες του» επιλέχθηκαν με σκοπό αυτή τη συνεργασία;
Η ανάγκη ήταν να συνεργαστούμε με τον Μάκη, το ψάχναμε πολύ καιρό. Δεν σκηνοθετούμε τίποτα, κάνουμε την παράσταση μαζί. Είναι μια κοινή αφήγηση της ιστορίας από όλους μας, κανείς δεν νιώθει ότι σκηνοθετεί. Ο λόγος που διαλέξαμε το έργο είναι επειδή προορίζεται για δύο άτομα. Θέλαμε να παίξουμε οι δυο μας. Είναι και αστείο το έργο.

Παρατηρητές ενός θεάματος σύγκρουσης γίνονται οι θεατές παρακολουθώντας τον κόσμο του Χόλιγουντ να βρίσκεται απέναντι από την σκληρή πραγματικότητα μιας επαρχιακής πόλης. Πώς επιτυγχάνεται το στήσιμο αυτού του σκηνικού;
Αυτό που φαίνεται είναι η πάλη του ανθρώπου ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα. Η ψευδαίσθηση είναι το Χόλιγουντ και η πραγματικότητα το χωριό και ο θάνατος ενός παιδιού από εκεί. Υποδύομαι επτά ρόλους. Ο κεντρικός μου ήρωας, ο κεντρικός αφηγητής θέλει να βουτήξει μέσα στην ψευδαίσθηση, να γίνει μέρος αυτού του κόσμου, αλλά τελικά – μετά από μια σειρά καταστάσεων – προσγειώνεται στην πραγματικότητα.

Η διαφυγή στην ψευδαίσθηση είναι αναγκαία ή ανησυχητική;
Είναι μια φυσική ανάγκη. Δεν αντέχει κανείς την πραγματικότητα γι’αυτό και πίνει, παίρνει χάπια και ναρκωτικά. Ψευδαίσθηση είναι ο έρωτας, πραγματικότητα είναι η ρουτίνα. Έτσι οι άνθρωποι οδηγούνται στην ψευδαίσθηση, γιατί έχει πιο πολύ ζουμί. Μετά όμως οδηγούνται στην πραγματικότητα. Κανείς δεν έχει μείνει στη γη, τα όνειρα που κάνουμε με ανοιχτά μάτια είναι ψευδαίσθηση.

Κάτω από την πίεση της πραγματικότητας, πώς επιλέγετε να επιβιώνετε;
Πάντα ήταν δύσκολα τα πράγματα. Μεγάλωσα σε φτωχή οικογένεια. Έχω συνηθίσει στη δυσκολία, κάθε τρεις μήνες έμαθα να είμαι άνεργος. Δεν υπάρχει διαφορά με την κρίση.

Αποφεύγετε δηλαδή να συγκρίνετε το παρόν με το παρελθόν;
Τώρα είμαι καλύτερα, γιατί κατάλαβα έγκαιρα ότι δεν μπορώ να αποφύγω τη δυσκολία. Μπορώ όμως το κλίμα αυτό να το αναπροσαρμόσω σε κάτι καλύτερο για μένα. Άρχισα να δουλεύω περισσότερο, να κάνω αποταμίευση. Έχω κουραστεί από την γκρίνια. Παραπέρα έχουν πόλεμο.

Ο πόλεμος δεν αφήνει ανεπηρέαστη και τη χώρα μας αφού χιλιάδες πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες εισρέουν στην Ελλάδα
Πάντα υπήρχε το πρόβλημα. Μετά από δέκα χρόνια δεν θα τα θυμάται κανείς. Κάθε εποχή έχει και το δικό της ζόρι. Η καραμέλα όμως της γκρίνιας είναι πλέον εύκολη. Η χώρα από το ’80 και μετά είχε συνηθίσει να ζει στο πολύ χρήμα χωρίς να κουράζεται. Πλέον αυτό που ζούμε μοιάζει με την κατάσταση ενός έφηβου όταν του κόβεις το χαρτζιλίκι και εκεί που του το χάριζες, του λες να δουλέψει.

Οι υφεσιακοί καιροί βγάζουν από τους περισσότερους τη ζώνη ασφαλείας, θα λέγαμε όμως ότι δεν μπορούν να καθορίσουν σε απόλυτο βαθμό ζωές ;
Προτιμώ κρίση παρά πόλεμο. Η κρίση απασχολεί τους πλούσιους, οι φτωχοί ήταν πάντα φτωχοί. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μοίραζε λεφτά και η εκτίμηση ότι θα κρατούσε για πάντα αυτό αποτελεί ψευδαίσθηση. Ο άνθρωπος όμως είναι προσαρμόσιμο ον και αυτό φάνηκε και από την κατάσταση που είχε επικρατήσει με τα capital controls. Στην αρχή επικράτησε πανικός, μετά όμως ο κόσμος το συνήθισε.

Μια που το έργο στο οποίο πρωταγωνιστείτε αφορά στις ψευδαισθήσεις, θα λέγατε ότι αποτελεί ψευδαίσθηση η άποψη που θέλει την πολιτεία να μεριμνά για τον πολιτισμό;
Κανείς δεν ήθελε να έχει παιδεία ο Έλληνας γιατί κάτι τέτοιο δεν συμφέρει κανέναν. Όταν είναι μορφωμένος ένας άνθρωπος εκφράζει άποψη. Καλύτερα να είναι αρνί. Η δύσκολη όμως αυτή φάση έχει φέρει σε ωραίο σημείο το θέατρο γιατί δεν ξοδεύονται χρήματα αφειδώς σε επιχορηγήσεις. Ο πολιτισμός επιβιώνει ακόμη και στις σπηλιές. Καλώς όμως κόπηκαν οι επιχορηγήσει γιατί γίνονταν σπατάλες και συχνά ήταν άγνωστο πού πήγαιναν τα χρήματα.

Πώς όμως μπορούμε να πούμε ότι το θέατρο έχει φτάσει σε «ωραίο σημείο» όταν έχουν διαταραχθεί οι ισορροπίες σε σημαντικούς πολιτιστικούς φορείς;
Ξεχνάμε ότι πάντα συνέβαινε αυτό. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι έφυγε ο κ. Λούκος. Το πρόβλημα ήταν ότι άνθρωποι που είχαν κάτι σταθερό, όσο βρισκόταν εκεί ο καλλιτεχνικός διευθυντής, ταρακουνήθηκαν. Στο ξεβόλεμα όλοι γκρινιάζουν. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι σε μια θητεία μια κυβέρνηση μπορεί να φέρει αλλαγή και να καταφέρει να συμμαζέψει το χάος. Είμαστε πολύ αυστηροί. Όσο για το ΔΣ, δουλειά του είναι να συγκρούεται, είναι σαν να μιλάμε για κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Εννοείται ότι θα συγκρουστεί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή.

Ένα νέο, πιο ουσιαστικό, κεφάλαιο αναμένουμε να ανοίξει με την τοποθέτηση ηθοποιού στο υπουργείο Πολιτισμού;
Περιμένω να δω τα έργα της Λυδίας Κονιόρδου. Θυμώνω που την κρίνουν επειδή φορά χαϊμαλιά. Είναι σπατάλη ενέργειας.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ