Trouble in Tahiti : Aπομυθοποίηση του αμερικάνικου ονείρου

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Aποτελεί ψυχογράφημα των ανθρώπινων σχέσεων και των προβλημάτων τους. Παρακολουθεί μια ημέρα από τη ζωή ενός απεγνωσμένου και δυστυχισμένου ζευγαριού. Άνθρωποι που αδυνατούν να επικοινωνήσουν ουσιαστικά και που εφευρίσκουν τρόπους επαφής, οι οποίοι όμως οδηγούν σε ακόμη περισσότερα αδιέξοδα, εμφανίζονται στο έργο του Λέοναρντ Μπερνστάιν, Trouble in Tahiti.

Σε σκηνοθεσία Ράιας Τσακηρίδη, το έργο παρουσιάζεται στο Θέατρο Σημείο και εξετάζει το πρόβλημα έλλειψης επικοινωνίας κάτω από πολλά και διαφορετικά πρίσματα.

Χαρακτηρίστηκε ως η πιο «σκοτεινή» δημιουργία του συνθέτη Μπερνστάιν, καθώς αποτελεί τη μοναδική περίπτωση κατά την οποία ο δημιουργός γράφει το λιμπρέτο και τη μουσική μέσα στον μήνα του μέλιτός του.

«Στην προκειμένη περίπτωση, στην οποία τυχαίνει ο συνθέτης να είναι και λιμπρετίστας του έργου, ο δημιουργός αποτυπώνει εντός ενός 24ώρου τις καθημερινές στιγμές ενός παντρεμένου ζευγαριού στα προάστια της Μασαχουσέτης γύρω στη δεκαετία του 1950. Αυτή η πράξη από μόνη της, δηλαδή η ρεαλιστική αποτύπωση της καθημερινότητας -σαν να βλέπουμε μέσα από μια κλειδαρότρυπα- με όλα τα προβλήματα που φέρει μια φυσιολογική σχέση μέσα στο χρόνο, και που η κοινωνία της εποχής αρνείται πεισματικά να δείξει προς τα έξω, είναι αυτό που κάνει τον Bernstein κοινωνικά παρεμβατικό και συνάμα προοδευτικό. Σε ένα υπέροχο λευκό σπίτι στα προάστια, με το μπάρμπεκιου στον κήπο αναμενόμενο, την αστραφτερή Κάντιλακ παρκαρισμένη, και όπου όλα δείχνουν ζηλευτά για μια οικογένεια, και ενώ ξαφνικά σκίζεται αυτό το περιτύλιγμα, βλέπουμε τη σαθρή σχέση όλων αυτών των παραμέτρων και πως η ζωή στα προάστια είναι πραγματικά», δηλώνει στο in.gr η σκηνοθέτις της παράστασης εξηγώντας το λόγο που το έργο αποτελεί ισχυρή απομυθοποίηση του αμερικανικού ονείρου.

«Όταν ο άνθρωπος ζει καταπιεσμένος από τα κοινωνικά στερεότυπα που του επιβάλει η κοινωνία, ή ακόμα και η ίδια του η οικογένεια, τότε είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να αποκτήσει δεξιότητες ουσιαστικής επικοινωνίας. Μέσα στο έργο βλέπουμε τους δύο πρωταγωνιστές -Σαμ και Ντάινα- που τα έχουν κάνει όλα τέλεια στη μέχρι τώρα ζωή τους. Γνωρίστηκαν από έρωτα, παντρεύτηκαν, αγόρασαν το σπίτι τους, έκαναν παιδί, και παρ’όλα αυτά ήρθε η στιγμή που δεν αντέχουν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Και όλα αυτά λόγω έλλειψης επικοινωνίας», αναφέρει η κ. Τσακηρίδη μιλώντας για χαρακτήρες που ακολουθούν πιστά τα στερεότυπα και το σύστημα της εποχής τους.

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο φεστιβάλ τεχνών Brandeis υπό τη διεύθυνση του Μπερνστάιν το 1952 μπροστά σε περίπου τρεις χιλιάδες θεατές. «Λόγω των πολλών τεχνικών προβλημάτων της παράστασης όμως, αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι ότι, ο δημιουργός δεν έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος. Έτσι, αρκετές φορές αργότερα επενέβη σε διορθώσεις, ακόμα και σε τελείως δομικές παρεμβάσεις που χρειάστηκαν για την τηλεόραση ή και σε άλλη όπερα. Από τον Τύπο της εποχής εκτιμήθηκε ιδιαίτερα το θάρρος του Μπερνστάιν να αποτυπώσει τα προβλήματα της εποχής», καταλήγει η σκηνοθέτις αναδεικνύοντας το Trouble in Tahiti ως ένα έργο που πορεύτηκε μπροστά από την εποχή του.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ