Θωμάς Κινδύνης : Είμαστε ανίκανοι να δράσουμε

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Ζει σε έναν κόσμο που βρίσκεται στο ζενίθ της αυτοκαταστροφικής του μανίας. Ένα όνειρο όμως τον μεταφέρει στην ευτυχία, εκεί όπου ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνεί, να νιώθει, να χαίρεται που υπάρχει.

Στο έργο «Το όνειρο ενός γελοίου» παρουσιάζονται τα αντιθετικά αυτά ζεύγη, δύο εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους κόσμοι τους οποίους χωρίζει ένα όνειρο. Το αισιόδοξο διήγημα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, που κινείται ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, ανεβαίνει στο Θέατρο Μορφές Έκφρασης, με πρωταγωνιστή τον Θωμά Κινδύνη.

«Το πρόβλημα είναι ότι προσπαθούν να μας πείσουν πως τα όνειρά μας δεν έχουν καμία αξία», δηλώνει σε συνέντευξή του στο in.gr o ηθοποιός ο οποίος μετά από τρία χρόνια αποχής από το θέατρο επιστρέφει στη σκηνή για να διερευνήσει τη σχέση του ανθρώπου με το όνειρο και την πραγματικότητα μέσα από τη γραφή του Ντοστογιέφσκι.

Η φράση του συγγραφέα που επιλέγει ο κ. Κινδύνης για να περιγράψει τη σημερινή πραγματικότητα περιλαμβάνει και τα εξής λόγια: «Ο ατομισμός άρχισε να κυριαρχεί και έτσι έγιναν πόλεμοι για το δικό μου και το δικό σου».

Μεταφέρετε στη σκηνή το έργο του Ντοστογιέφσκι, «Το όνειρο ενός γελοίου». Θα λέγατε ότι ένα όνειρο είναι ικανό να αλλάξει την καθημερινότητά μας;
Τα όνειρα που έχουμε για έναν καλύτερο κόσμο μπορούν να αλλάξουν την καθημερινότητα μας, αρκεί να αποφασίσουμε ότι αυτό είναι που πραγματικά θέλουμε. Σκεφτείτε ένα παιδί αναρωτιέται για πολλά «στραβά» που παρατηρεί γύρω του, ρωτάει και του λέμε «έτσι είναι οι άνθρωποι…» σιγά-σιγά το υιοθετεί αυτό και συνήθως αφού αποτύχει μερικές φορές παύει να ονειρεύεται. Τι θα γινόταν όμως εάν του λέγαμε πως ναι έτσι είναι τώρα τα πράγματα αλλά εσύ αλήθεια πώς θα ήθελες να ήταν ; Και τι θα μπορούσες να κάνεις, κάθε μέρα για να το πετύχεις αυτό; Από το πιο απλό, όπως το να φροντίζει ένα λουλούδι. Είναι κοπιαστικό, μερικές φορές, όμως το όνειρο του για έναν όμορφο κήπο θα το έκανε να συνεχίσει…Το πρόβλημα είναι ότι προσπαθούν να μας πείσουν πως τα όνειρά μας δεν έχουν καμία αξία, μα η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική, τα όνειρα μας αξίζουν πάνω απ’ όλα…

Ζούμε όχι όπως θα θέλαμε, αλλά όπως πρέπει, όπως βολεύει;
Ναι, γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Ξέρετε λόγω των εργαστηρίων που έχω, η επαφή μου με τους νέους είναι πολύ μεγάλη και συχνή. Συχνά διαβάζω τα βιογραφικά τους, έχουν πτυχία, διδακτορικά κλπ. Μα στο τέλος μου λένε, να ένα παράδειγμα που θυμήθηκα: «Ξέρετε, εγώ ήθελα να γίνω νηπιαγωγός και όχι γιατρός, αλλά επειδή είχα καλούς βαθμούς, μπορούσα να μπω στην ιατρική. Οι γονείς μου επέμεναν, έτσι θα έχω μεγαλύτερη προοπτική για το μέλλον» και ξαναρωτάω «ναι, αλλά η ιατρική σε κάνει ευτυχισμένο;» , «Όχι, αλλά πρέπει». Αυτό το παιδί θα ζήσει την υπόλοιπή ζωή του χωρίς όνειρα… Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, δεν χρειάζεται να επεκταθώ τα βλέπετε μόνοι σας…

Στη σκηνή επιστρέφετε μετά από τρία χρόνια αποχής. Τι σας οδήγησε στην απόφαση να επιστρέψετε στο θέατρο και τι στην απουσία από αυτό;
Οι νέοι. Θέλω να τους μιλήσω, να τους ενθαρρύνω, να τους πω πως το μέλλον τους ανήκει, και πως όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες, αυτοί θα πρέπει να παλέψουν, να παλέψουν για τα όνειρά τους, να ζήσουν ακέραιοι, γιατί εκεί θα βρουν την αληθινή ευτυχία… πουθενά αλλού. Έτσι θέλω να μιλήσω και στους μεγαλύτερους, να ξαναδούν τα πράγματα από την αρχή, γιατί αυτή την στιγμή έχουν κύρος και λόγο, και ο λόγος τους και η ύπαρξή τους θα πρέπει να είναι ζεστή και ενθαρρυντική για τη ζωή, γιατί δεν ζούμε μόνο για τον εαυτό μας… Τώρα ο λόγος που απουσίασα…είναι γιατί δημιούργησα και ανέπτυξα μια νέα ομάδα τον «Αρμονικό κύκλο» μια ομάδα που έχει ως στόχο την ανάπτυξη του ανθρώπου, την ανακάλυψη του πραγματικού του στόχου και την εξερεύνηση της ύπαρξης του μέσα και από την Τέχνη του Λόγου, του Ρυθμού και της Κίνησης.

Με ποια φράση του έργου θα επιχειρούσατε να περιγράψετε την πραγματικότητα που βιώνουμε;
«Τα έβαλαν με την ίδια τη φύση, έκαψαν τα δάση, μόλυναν την ατμόσφαιρα, άρχισαν πολύχρονους και καταστροφικούς πολέμους, που ρήμαζαν τις κατοικίες τους, ρήμαζαν την ανθρώπινη ζωή, που έχασαν κάθε ιερό και όσιο. Ο ατομισμός άρχισε να κυριαρχεί και έτσι έγιναν πόλεμοι για το δικό μου και το δικό σου…»

Θεωρείτε ότι είμαστε ανίκανοι να αντιδράσουμε στα δυσάρεστα γεγονότα που παρακολουθούμε να εκτυλίσσονται γύρω μας;
Να αντιδράσουμε γιατί; Αυτό που με απασχολεί είναι ότι είμαστε ανίκανοι να δράσουμε, να δημιουργήσουμε δηλαδή τα δικά μας όνειρα και να επηρεάσουμε έτσι το ρουν των γεγονότων…Ναι αυτό θα είχε πολύ ενδιαφέρον! Κανείς δεν μπορεί να κλέψει τα όνειρά σου, εκτός εάν τα σκοτώσεις εσύ ο ίδιος.

Στο «όνειρο ενός γελοίου» ο κόσμος φαντάζει ιδανικός, ουτοπικός, απομακρυσμένος από αυτό που το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να συλλάβει;
Ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει τα πάντα…αρκεί να του το επιτρέψουμε. Εμείς του επιτρέπουμε να δει ή να μην δει, εμείς αποφασίζουμε εάν θέλουμε ή όχι…

Ένας κόσμος κενός από αξίες και ιδανικά, που βρίσκεται στο ζενίθ της αυτοκαταστροφικής του μανίας και από τον οποίο ξεκινά το έργο, παρουσιάζει συνάφεια με αυτό που τώρα βιώνουμε;
Απόλυτα. Και είναι και λόγος που επέλεξα με μεγάλη συγκίνηση αυτό το έργο, και λέω συγκίνηση γιατί είναι απίστευτο πως μέσα του εμπεριέχει με απόλυτη ακρίβεια την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η ανθρωπότητα αλλά και την λύση.

Πληροφορίες
Σκηνοθεσία: Άννα Σεβαστή Τζίμα
Aπό 25 Νοεμβρίου κάθε Παρασκευή 21.00, Σάββατο 21.30 & Κυριακή 19.30
Εισιτήρια: 12€ Κανονικό | 10€ Προπώληση & Ομαδικά (6 άτομα και άνω)
7€ Άνεργοι με κάρτα ΟΑΕΔ, Μέλη των Μορφών Έκφρασης | Διάρκεια: 70 λεπτά

entertainment.in.gr