Η Μ.Παπαγεωργίου μιλά στο in.gr για τα live της στο Σταυρό

H Μαρία Παπαγεωργίου εμφανίζεται αυτή τη φορά στο Club του Σταυρού του Νότου παρέα με τον Χρήστο Θηβαίο σε ένα πρόγραμμα που βασίζεται σε τραγούδια από τις προσωπικές τους δισκογραφίες.

Λίγο πριν ανέβει στην αγαπημένη της σκηνή μου εξήγησε πόσο σημαντικό είναι για εκείνη να νιώθει οικεία σε ένα χώρο, αποκάλυψε ποιους συναδέλφους της εκτιμά και τι πρέπει να έχεις ένα καλλιτέχνης για να ξεχωρίσει.

Σε βρίσκουμε φέτος στο Σταυρό του Νότου, πόσο συνδεδεμένη είσαι με αυτό το χώρο;
Είναι το δεύτερο σπίτι μου πια! Ξεκινήσαμε το 2013 για τρεις προγραμματισμένες παραστάσεις, κάναμε πάνω από πενήντα και μείναμε 4 χρόνια. Φέτος, μοιραζόμαστε τη σκηνή με τον Χρήστο, τον οποίο επίσης πρωτοάκουσα εκεί. Ο Σταυρός είναι σαν σπίτι μου και οι άνθρωποι του σαν οικογένεια πια.

Πόσο σημασία έχει για εσένα να νιώθεις οικεία σε ένα περιβάλλον;
Είμαι αγχώδης και τρυφερός άνθρωπος. Αν νιώσω ευπρόσδεκτη σε ένα σπίτι, τότε ανοίγομαι κι εγώ πιο εύκολα, τραγουδώ καλύτερα και δένομαι συναισθηματικά. Τα τραγούδια και οι μουσικές θα σταματήσουν. Αυτό που θα μείνει είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι που θα έχουμε ανταλλάξει συναισθήματα μέσα σε έναν ζεστό χώρο.

Πως είναι η συνεργασία με τον Θηβαίο;
Στην αρχή φοβόμουν. Ήξερα ότι είναι «αερικό». Από την άλλη εγώ έπαιζα μόνη μου τόσα χρόνια και είχα βρει δικούς μου ρυθμούς και όλοι μου λέγανε ότι οι συνεργασίες είναι δύσκολες. Είμαι πολύ περήφανη που όλα εξελίχθηκαν ονειρικά. Έχουμε απίστευτο θαυμασμό και αγάπη ο ένας για τον άλλον και παίζουμε ισότιμα. Αυτό στηρίζεται στην μεγάλη δοτικότητα του Χρήστου που δεν μου έχει πει σε τίποτα «όχι», μα και στη δική μου ειλικρίνεια. Του λέω ό,τι νιώθω και δεν έχουμε δεύτερες σκέψεις. Όσοι μας είδαν επί σκηνής και μας ξέρουν, το παρατήρησαν.

Τι τραγούδια θα ακούσουμε εκτός από τις προσωπικές σας δουλειές;
Τις προσωπικές μας δουλειές! Εντάξει… και κάποιες κοινές αγαπημένες διασκευές.

Ετοιμάζεις κάτι δικό σου αυτή την περίοδο;
Ετοιμάζω δύο δίσκους.

Έχει πολλά χρόνια στο χώρο, τι θεωρείς ότι πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης για να ξεχωρίσει;
Καταρχάς να μελετά. Να ξέρει μουσική, να έχει αναπτύξει μουσικότητα. Να ακούει δίσκους. Να παρακολουθεί τις εξελίξεις σε όλους του χώρους. Να δουλεύει με τον εαυτό του. Ζούμε σε μια εποχή που είναι πολύ εύκολο να γνωρίσεις ή να παράξεις κάτι επιδερμικά, αλλά θέλει πολύ κόπο, μελέτη και υπομονή να το γνωρίσεις σε βάθος και κατ’ επέκταση να το μεταλαμπαδεύσεις.

Ποιους τραγουδιστές της γενιάς σου εκτιμάς;
Όσους τα καταφέρνουν μόνοι τους, όπως έκανε η Νατάσσα Μποφίλιου και ο Γιάννης Χαρούλης. Όσους κάνουν δημιουργικές παρέες και ενώνουν το χθες με το σήμερα, όπως οι Usurum, οι Αλκμάν και οι Γιασεμί. Όσοι είναι εργάτες και αερικά, όπως η Αγγελική Τουμπανάκη και η Χριστίνα Μαξούρη. Όσοι με χορεύουν» έχοντας δουλέψει ουσιαστικά, όπως η Μαρίζα Ρίζου. Όσους ασχολούνται με τις ελληνικές ρίζες, με τα πολυφωνικά σχήματα και μας θυμίζουν γιατί τραγουδάμε. Μα πάνω από όλα εκτιμώ τους ακόμα ανώνυμους μουσικούς που αυτή τη στιγμή κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο.

in.gr