Οι εντυπώσεις ενός b-boy από την παράσταση «Breakin’ Mozart»

Ο Γιώργος Καββαλάκης ασχολείται με τους χορούς του Hip Hop από την ηλικία των 11 ετών. Β-boy ο ίδιος, ασχολείται με το breaking και το Popping, ενώ έχει αναλάβει την προώθηση και υποστήριξη χορευτών του δρόμου και καλλιτεχνών (ΜCs, DJs, graffiti writers) από την κουλτούρα του Hip Hop. Την Πέμπτη 22 Ιουνίου βρέθηκε στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων όπου παρακολούθησε τη μοναδική παράσταση Breakin’ Mozart και μας μεταφέρει τις εντυπώσεις του.

Την Πέμπτη 22 Ιουνίου -με τη θερμοκρασία να έχει πάρει την ανιούσα- βρέθηκα στην Τεχνόπολη στο Γκάζι για να παρακολουθήσω το μοναδικό, για τα ελληνικά δεδομένα, show, Breakin’ Mozart. Ο τίτλος από μόνος του σε προϊδεάζει για το τι θα δεις. Μία καλλιτεχνική ένωση της κλασικής τέχνης και κουλτούρας που εκφράζει ο Wolfgang Amadeus Mozart από το 1760, με τη μοντέρνα κουλτούρα του Breakin’ που, ως αναπόσπαστο στοιχείο της Hip Hop κουλτούρας, γεννήθηκε το 1973 και εξελίχτηκε από τις φτωχογειτονιές του Bronx της Νέας Υόρκης.

Όντας μέσα στην κουλτούρα του δρόμου από μικρή ηλικία και έχοντας πάει σε πάρα πολλούς διαγωνισμούς που γίνονται στην Ελλάδα, βλέπω για πρώτη φορά τόσο κόσμο που δεν γνωρίζω και ένα κοινό με υψηλό μέσο όρο ηλικίας! Φυσικά το εισιτήριο στην τιμή των 18 ευρώ είναι απαγορευτικό για τους περισσότερους ανθρώπους που ασχολούνται τόσο με το breakin’ στην Ελλάδα όσο και με τα υπόλοιπα χορευτικά στιλ του δρόμου. Απόδειξη αυτού είναι ότι οι αντίστοιχοι μεγάλοι διαγωνισμοί στην Ελλάδα δεν ξεπερνούν το εισιτήριο των 10 ευρώ, το οποίο συνήθως είναι πολύ χαμηλότερο για να έχει συμμετοχές ένα event.

Παίρνω θέση μπροστά στη σκηνή που είχε στηθεί για την παράσταση και η σκέψη μου πηγαίνει στο πώς θα χορέψουν με τόσο πολλή ζέστη, η οποία γινόταν χειρότερη αν αναλογιστούμε και τα φώτα που έπεφταν πάνω τους! Η παράσταση ξεκίνησε στην ώρα της με ένα μικρό εισαγωγικό για όσα θα μας παρουσιάσει!

Η πιανίστα Naoko Fukumoto ήταν μοναδική στις εκτελέσεις της καθώς ήταν εκείνη που συνόδευε με μουσική τους χορευτές στο μεγαλύτερο διάστημα της δίωρης παράστασης. Το ένα μέλος από την ομάδα breakin’ των DDC (Dancefloor Destruction Crew) είχε τη δύσκολη δουλειά να είναι ντυμένος Mozart, συνεπώς ο ρόλος του ήταν ακόμα πιο δύσκολος από τους υπόλοιπους.

Η παράσταση ξεκίνησε με όμορφες εναλλαγές σε ένταση, χορευτικές κινήσεις και στιλ και αρκετή θεατρικότητα. Υπό τους ήχους κομματιών του Mozart -όπως η 25η συμφωνία, ο Μαγικός Αυλός, το Μία Μικρή Μουσική Νύχτα (το οποίο έπαιξε σε εκτέλεση με beat) και αρκετά άλλα- οι χορευτές φρόντισαν από νωρίς να δείξουν την αρμονία στις κινήσεις τους, αλλά και το υψηλό επίπεδο που έχουν σαν χορευτές breaking.

Παράλληλα, η σοπράνο Darlene Ann Dobisch έδωσε μία ακόμα διαφορετική νότα, καθώς συμμετείχε ενεργά στο χοροθεατρικό δρώμενο ενώ μάγευε το κοινό με τη φωνή της. Η παράσταση είχε αρχή, μέση και τέλος και κατάφερνε εύκολα να αποδώσει την ιστορία με την ένωση των δύο κόσμων, αλλά και τους έρωτες ή τις κόντρες μεταξύ των χαρακτήρων.

Οι δύο γυναικείες παρουσίες της χορευτικής ομάδας, η Felica Aguilar και η Tessa Achtermann ήταν εντυπωσιακές. Η Felica ούσα χορεύτρια του κλασικού και του σύγχρονου μπαλέτου κατάφερε να εντυπωσιάσει το κοινό καθόλη τη διάρκεια της παράστασης με αρκετές κινήσεις και τη χάρη που την διέκρινε και highlight το solo χορευτικό που έκανε πάνω σε μία περιστρεφόμενη βάση, την οποία έλεγχε με το βάρος του σώματος της. Εντυπωσιακό και δύσκολο από όλες τις απόψεις. Η Tessa έδειξε αρκετά στοιχεία από Waacking, Hip Hop freestyle αλλά και Locking με λίγα στοιχεία Vogueing, παρουσιάζοντας έναν άλλο χαρακτήρα από εκείνο της Felica, επί σκηνής.

Τα αγόρια της ομάδας, 14 συνολικά, αλλά οκτώ στην παράσταση, σε επίπεδο breakin’ περιορίστηκαν κυρίως σε κλασικές και εύκολες κινήσεις, διατηρώντας όμως συγχρονισμό και αρμονία. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το κοινό που παρακολουθούσε την παράσταση εντυπωσιαζόταν και από τα πιο απλά πράγματα όπως μία τούμπα (kick the moon) ή ένα απλό windmill. Αυτό δείχνει και ότι αυτή η μορφή τέχνης μπορεί να εντυπωσιάσει και με τις πιο απλές χορευτικές κινήσεις.

Παρόλα αυτά κάποια σημεία ήταν αρκετά εντυπωσιακά τόσο για την τεχνική δυσκολία τους, όσο και για την δύναμη που απαιτούνταν. Οι χορευτές χρησιμοποίησαν έξυπνα κάποιες καλές και εντυπωσιακές κινήσεις για να πετύχουν το momentum επί σκηνής. Ο κόσμος εντυπωσιάστηκε με κινήσεις όπως: Jackhammer, Hand-hops, munchmills, flare, turtle, air-baby freeze, headspin, 1990, μαζί με κάποια flips (τούμπες) και ορισμένα συνδυαστικά moves που έκαναν και οι Dynamic Rockers την δεκαετία του ’80, όπως το helicopter (όπου ένας χορευτής γυρνάει έναν άλλο πάνω στο κεφάλι).

Στα αρνητικά σημεία, ένας από τους χορευτές των DDC έκανε κάποιες στιγμές Poppin’ (ρομποτικά, κύματα κλπ.) το οποίο ήταν πολύ κακό, από την αρχή μέχρι το τέλος, μην μπορώντας να πετύχει σωστό hit (η σύσπαση των μυών πάνω στη μουσική) και γενικότερα χωρίς καθαρές κινήσεις. Από την άλλη, το locking που έκαναν σε κάποια σημεία ήταν συμπαθητικό, αλλά οι κινήσεις τους δεν ήταν επίσης καθαρές, πράγμα που απαιτεί περισσότερη δουλειά. Το κομμάτι του breakin’ ήταν προφανώς το δυνατό σημείο της ομάδας, όντας όλοι τους b-boys (break boys) και έχοντας λάβει μέρος σε αρκετούς διαγωνισμούς, απέδειξαν το υψηλό τους επίπεδο.

Επίσης είδαμε αρκετά crash, δηλαδή πεσίματα από κάποια χορευτική κίνηση που το ανεκπαίδευτο μάτι δεν μπορεί να εντοπίσει και τόσο εύκολα. Παρόλα αυτά ως έμπειροι χορευτές κατάφερναν πάντα να το καλύψουν όμορφα χωρίς να φανεί το παραμικρό στους μη μυημένους. Στις κινήσεις το εντυπωσιακό air-flare το κράτησαν για το τέλος, φαντάζομαι για συντήρηση δυνάμεων, όπου ο ένας από τους χορευτές έκανε μέχρι τέσσερα. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι παραπάνω επισημάνσεις είναι λεπτομέρειες που εντόπισα εγώ, αλλά δεν μου άλλαξαν καθόλου την θετική εντύπωση για το συνολικό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο κόσμος που παρακολουθούσε είχε μαγευτεί και καταχειροκρότησε τους χορευτές. Το χειροκρότημα είναι ζωή ειδικότερα για τους street χορευτές, καθώς ένα ζωντανό κοινό τους δίνει επιπλέον δύναμη και περισσότερη ενέργεια.

Νιώθω ευγνώμων που υπάρχουν καλλιτέχνες που προωθούν την κουλτούρα του hip hop και τα χορευτικά στιλ του δρόμου σε τέτοιες σκηνές και παραστάσεις και φυσικά σε ένα διαφορετικό κοινό. Επίσης, συγχαρητήρια στους ανθρώπους που έφεραν αυτό το θέαμα στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό υπάρχουν και άλλα αντίστοιχα θέματα, όπως το Flying Illusion που κάνει η ομάδα των Flying Steps όπου εκεί μέσα έχουμε και δύο «δικά μας» παιδιά, την Κάλι Ταρασίδου (Kalli) από την Θεσσαλονίκη αλλά και τον ελληνογερμανό Χρήστο Ζαχάρα (Robozee). Το κοινό πρέπει να γνωρίζει ότι στην Ελλάδα έχουμε χορευτές που μπορούν με μεγάλη ευκολία να στηρίξουν μία τέτοια παράσταση και να εντυπωσιάσουν το κοινό. Μία πρωτοβουλία χρειάζεται για να προωθηθούν αντίστοιχα ελληνικά έργα και καλλιτέχνες.

Συνοψίζοντας, η βραδιά ήταν όμορφη, όλοι οι χορευτές, η πιανίστα και η σοπράνο ήταν υπέροχοι και τα παιδιά που ξεπέρασαν τον εαυτόν τους πάνω στη σκηνή άξιζαν το χειροκρότημα του κόσμου. Τα χορευτικά στιλ του δρόμου δείχνουν ότι έχουν χώρο παντού και μπορούν να εντυπωσιάσουν τους πάντες ανεξαρτήτως ηλικίας ή μουσικού γούστου. Το καλύτερο όμως από όλα ήταν οι πιτσιρικάδες που είχαν έρθει με τους γονείς τους για να παρακολουθήσουν το show και στο τέλος ενθουσιασμένοι ήθελαν να γνωρίσουν τους χορευτές. Το breakin’ μόλις απέκτησε νέους μαθητές και το hip hop μία ακόμα νέα γενιά, και αυτά υπό τους ήχοτς του Mozart. Τι καλύτερο μπορεί να ζητήσει κανείς;

entertainment.in.gr