Apurimac: Είμαστε μια ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ

Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

Οι Apurimac ανανεώνουν το ραντεβού τους με τη Μαίρη Λίντα και το κοινό, για δυο καλοκαιρινές εμφανίσεις στο Half Note, σε ένα πρόγραμμα γεμάτο διαχρονιά τραγούδια σε ρυθμούς latin.

«Από πολύ παλιά όταν σκεφτόμασταν συνεργασίες, είχε περάσει πολλές φορές το όνομα της Μαίρης Λίντα. Το προηγούμενο καλοκαίρι μας έγινε μια πρόταση να παίξουμε μαζί της στο Ηρώδειο για τα 60 της χρόνια, και φυσικά ήταν μεγάλη μας τιμή και χωρίς να το σκεφτούμε είπαμε ναι […] Η Μαίρη είναι μια φοβερή περίπτωση, είναι το αιώνιο κορίτσι, με τρομερή ενέργεια. Από την άλλη και εμείς είμαστε ένα live συγκρότημα που βγάζουμε πολλή ενέργεια, οπότε αυτό το μείγμα είναι εκρηκτικό».

Μετράτε δεκαετίες μουσικής πορείας (από το 1983) και πλήθος συνεργασίες. Θεωρείτε πως έχετε κερδίσει το στοίχημα του χρόνου;
«Πιστεύω ότι ο χρόνος είναι αμείλικτος και βασικά δεν βάζεις στοίχημα μαζί του, οπότε δεν κερδίσαμε κανένα στοίχημα με τον χρόνο, αυτό που κερδίσαμε ήταν το στοίχημα της ύπαρξής μας σαν συγκρότημα προστατεύοντας συνέχεια τη μουσική μας. Όπως ρωτήσατε, οι συνεργασίες που κάναμε αυτά τα χρόνια ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε στη βαλίτσα μας. Προστατεύσαμε τη μουσική μας με αυτόν τον τρόπο, κάνοντας συνεργασίες όπως με τους: Παπακωσταντίνου, Τσακνή, Μαχαιρίτσα, Αλκίνοο, Θηβαίο, Πασχαλίδη, Κατσιμίχα, Θαλασσινό, Γερμανό, Καζούλη, Γλυκερία, Ανδρεάτο, Πασπαλά, Μορελιόν. Δεν πουληθήκαμε ποτέ, δεν πήγαμε ποτέ σε σκυλάδικα για μεγαλύτερο μεροκάματο, και προσπαθήσαμε πάντα να κάνουμε αυτό που θεωρούσαμε ότι έχει αξία στη latin μουσική. Γι’ αυτό και τα πάμε καλά με τον χρόνο και μακάρι να συνεχίσουμε και τα επόμενα 50 χρόνια!»

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, έχετε αναθεωρήσει στόχους και σκέψεις για τη μουσική σας πορεία; Επιπλέον, είχατε φτάσει ποτέ στο σημείο να βάλετε τέλος στην ύπαρξη των Apurimac ως συγκρότημα;
«Όπως καταλαβαίνεις μέσα σε 33 χρόνια ζωής οι στόχοι αλλάξανε αλλά πάντα μέσα στην ίδια πορεία. Για παράδειγμα ξεκινήσαμε το ’83 παίζοντας ινδιάνικη μουσική από τις Άνδεις με τα παραδοσιακά όργανα. Μετά στραφήκαμε στην πιο χορευτική μουσική τραγουδώντας μόνο ισπανικά, αρνούμασταν να τραγουδήσουμε ελληνικά, μέχρι που ξαφνικά κάναμε έναν δίσκο με τον Λουκιανό Κηλαϊδόνη και βάλαμε τα πρώτα μας ελληνικά τραγούδια. Μετά καταλάβαμε ότι αφού είμαστε στην Ελλάδα θα ήταν καλύτερα να τραγουδάμε στα ελληνικά για να μας καταλαβαίνουν. Πάντα κάνεις ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω αλλά το καλό είναι ότι ο δρόμος είναι ο ίδιος, είναι μπροστά και τον ακολουθείς. Τώρα, εάν πέρασε από το μυαλό μας να διαλύσουμε τους Apurimac, θα σου απαντήσω πολύ φιλοσοφικά: Οι Apurimac είναι μια ιδέα, και όπως λένε οι φιλόσοφοι, οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ!»

Όταν πρωτοσυστηθήκατε στο ελληνικό κοινό, σας αντιμετώπισε ως κάτι το εξωτικό… Σήμερα υπάρχει κάτι «εξωτικό» στη μουσική πραγματικότητα; Μπορεί να μας ξενίσει κάτι ή τα τεχνολογικά μέσα και η εύκολη πρόσβασή μας σε αυτά δεν το επιτρέπουν πλέον να συμβεί;
«Πιστεύω ότι ένα από τα καλά πράγματα που έχει κάνει η τεχνολογία είναι ότι με το πάτημα ενός κουμπιού μπορείς να βλέπεις, να ακούς, να μαθαίνεις, κάτι που παλαιότερα ήταν αδύνατον. Αυτό είναι καλό. Το θέμα είναι ότι μαζί με αυτό, στο internet, κυκλοφορεί πάρα πολύ σαβούρα, πολύ σκουπίδι και επικίνδυνα πράγματα. Αν μας ξενίζει κάτι ή όχι δεν έχει να κάνει με τη μεγαλύτερη γνώση που έχουμε σήμερα χάρη της τεχνολογίας. Μπορεί να σε ξενίζουν πράγματα που είναι δίπλα σου, δεν χρειάζεται να είναι μακριά. Και υπάρχουν δυστυχώς δίπλα μας πάρα πολλά που όχι μόνο μας ξενίζουν αλλά πάρα πολλές φορές μας σπάνε και τα νεύρα, τα αυτιά, μας χαλάνε τη διάθεση και μιλάω μόνο για καλλιτεχνικά πράγματα. «Εξωτικά» δεν ξέρω αν υπάρχουν γιατί όλα γίνονται σιγά σιγά πολύ οικεία, αφού μπορείς να τα βρεις εύκολα ή να τα ακούς σχεδόν παντού».

Η μουσική σας, ο ήχος σας, η ατμόσφαιρα που σας περιβάλει συνοψίζονται στον όρο Latin. Ωστόσο, τον όρο «ελληνική latin μουσική» που σας έχουν αποδώσει, τον αποδέχεστε;
«Να διευκρινίσουμε ότι ο όρος latin δεν υπάρχει στη μουσική της Λατινικής Αμερικής. Είναι ένα εφεύρημα της Ευρώπης για να φέρουν τη μουσική αυτή και να την πλασάρουν, κατά κάποιο τρόπο, μέσα στην παγκοσμιοποίηση που συντελέστηκε. Ο όρος που μας αποδίδουν ως ελληνική latin μουσική δεν μας πειράζει γιατί δεν ξέρουμε ακόμα μετά από τόσα χρόνια αν είμαστε ένα ελληνικό latin συγκρότημα ή ένα latin ελληνικό συγκρότημα. Όπως και να το δούμε, εμείς κάνουμε αυτό που ξεκινήσαμε τόσα χρόνια. Latin μουσική με ελληνικό στίχο αλλά και ισπανικό, ειδικά στις εμφανίσεις μας».

Ωστόσο, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι παρεξηγημένη στην Ελλάδα η εν λόγω μουσική, της οποίας οι ρυθμοί είναι συνώνυμοι με τις Απόκριες. Όπως επίσης και όταν χρησιμοποιούμε τον όρο latin για να χαρακτηρίσουμε διαφορετικά είδη μουσικής (π.χ. τα ισπανικά φλαμένκο).
«Θα σου απαντήσω με μια φράση που είχε πει ο Χάρης Κατσιμίχας όταν είχαμε συνεργαστεί και κάναμε το δίσκο το Μάνα Γη, όπου δεν ήταν και πολύ χορευτικά τα τραγούδια, βασικά ήταν ινδιάνικα ποιήματα με ινδιάνικα όργανα, είχε εντελώς άλλη ατμόσφαιρα. Είχε πει τότε ο Χάρης ότι «οι Apurimac και η latin μουσική δεν είναι μόνο για να κουνάνε το κωλαράκι οι γκομενίτσες τις Απόκριες». Και αυτό το λέει όλα. Η latin μουσική στη Λατινική Αμερική, μιλάει για όλα τα πράγματα γιατί είναι η μουσική που αντιπροσωπεύει τους λαούς. Υπάρχουν τραγούδια «χαζά», τραγούδια πολιτικοποιημένα, για την κοινωνία, τη φύση, την αγάπη, για τα πάντα. Στην Ευρώπη γενικώς κάναμε έναν αχταρμά σε σημείο που, έχετε δίκιο, βάλαμε ακόμα και το φλαμένκο (ένα mix από ισπανική με βορειοαφρικάνικη μουσική) μέσα στη latin μουσική. Αυτό χρησιμοποιήθηκε εδώ στην Ευρώπη για να μπορούμε να το πακετάρουμε, να το διαφημίσουμε και να το πουλήσουμε –όχι εμείς, αλλά οι δισκογραφικές εταιρείες- πιο εύκολα. Και παρεξηγημένα χρησιμοποιείται μόνο στις Απόκριες. Αυτό είναι ένα από τα παράπονα που έχουμε εμείς ως συγκρότημα, ότι εμείς ζούμε όλο το χρόνο, αλλά ξαφνικά όταν έρχονται οι Ααπόκριες μας θυμούνται από όλη την Ελλάδα, για να κάνουμε συναυλίες. Ένα παράπονο που έχουμε εδώ και 30 χρόνια αλλά θα μάλλον θα μείνουμε για πάντα με αυτό».

Ως συγκρότημα που έχει κάνει διασκευές διαχρονικών τραγουδιών, πώς αντιμετωπίζετε τις σημερινές διασκευές που ακούμε συχνά από συγκροτήματα και καλλιτέχνες;
«Πιστεύουμε ακράδαντα ότι για να φτιάξεις μια διασκευή εκτός του ότι πρέπει να σου αρέσει ιδιαίτερα το τραγούδι που θα διασκευάσεις πρέπει να σέβεσαι και τους δημιουργούς. Γι’ αυτό τον λόγο στις διασκευές μας, κρατήσαμε πάντα αυτό σαν σημαία. Τώρα, στην εποχή μας ακούμε περισσότερες διασκευές από καινούρια τραγούδια. Υπάρχουν τραγούδια που είναι πολύ όμορφα και κάποια που δεν είναι. Υπάρχουν καλλιτέχνες που κάνουν διασκευές τραγουδιών μόνο για να πουλήσουν αυτή την εποχή και ας είναι για έναν μήνα. Εμείς διαλέξαμε παλιά, διαχρονικά τραγούδια που θα μπορούσανε να ακούγονται μετά από πολλά χρόνια και να έχουν την αξία που είχαν δώσει ο στιχουργός και ο συνθέτης. Αυτό είναι το πιο σημαντικό και νομίζω ότι εάν το ακολουθούμε αυτό, κάθε διασκευή θα έχει την αξία της».

Η μουσική της Λατινικής Αμερικής ασχολείται και με θέματα κοινωνικοπολιτικά. Στη σημερινή Ελλάδα της οικονομικής-ανθρωπιστικής κρίσης, με την πρώτη Αριστερή κυβέρνηση, οι Apurimac έχουν νιώσει την ανάγκη για έναν πιο πολιτικό προσανατολισμό στα τραγούδια τους;
«Μέσα σε ένα συγκρότημα που αποτελείται από 8 άτομα, δεν έχουμε όλοι την ίδια πολιτική σκέψη. Οπότε είναι λίγο δύσκολο σαν συγκρότημα να πολιτικοποιήσουμε τα πράγματα, αλλά τολμήσαμε να κάνουμε κάτι που ήταν πολύ δύσκολο. Κάναμε το τραγούδι του Τσε Γκεβάρα στα ελληνικά για να δώσουμε στους Έλληνες να καταλάβουν ποιος ήταν αυτός ο μεγάλος άνδρας. Επίσης, η τελευταία μας δουλειά ήταν το Mi ultimo Tango en Atenas, όπου ενώ είναι στα ισπανικά, χρησιμοποιήσαμε 100 ελληνικές λέξεις. Αν ακούσει κάποιος το τραγούδι θα καταλάβει ότι μέσα συμπυκνώνεται όλη η πολιτική κατάσταση τα τελευταία πέντε χρόνια, από το ΔΝΤ έως το μνημόνιο. Εγώ προσωπικά σαν Αργεντίνος, έχω ζήσει αυτή την ιστορία, ξέρω πολύ καλά που πηγαίνουμε, πως πάμε και που θα τελειώσουμε».

Μιλήστε μας για το μουσικό πάντρεμα με τη Μαίρη Λίντα και για τη γνωριμία σας με τη μουσική του Μανώλη Χιώτη.
«Όταν ήρθα πρωτοήρθα στην Ελλάδα, μου είχαν πει ότι έχουμε έναν που παίζει latin, οπότε άκουσα για πρώτη φορά Μανώλη Χιώτη και τρελάθηκα γιατί άκουσα για πρώτη φορά latin μουσική με μπουζούκι καθώς ήταν ένα εντελώς άγνωστο όργανο για εμένα. Ακούγοντας τα τραγούδια του κατάλαβα ότι αυτός ευθύνεται για την οικειότητα των Ελλήνων με τη latin μουσική.

»Από πολύ παλιά όταν σκεφτόμασταν συνεργασίες, είχε περάσει πολλές φορές το όνομα της Μαίρης Λίντα. Το προηγούμενο καλοκαίρι μας έγινε μια πρόταση να παίξουμε μαζί της στο Ηρώδειο για τα 60 της χρόνια, και φυσικά ήταν μεγάλη μας τιμή και χωρίς να το σκεφτούμε είπαμε ναι.

»Εκεί διασκευάσαμε τρία τραγούδια του Μανώλη Χιώτη με μεγάλη επιτυχία. Η Μαίρη ενθουσιάστηκε, αλλά και εμείς μαζί της, και με αυτό τον τρόπο καταλάβαμε ότι αυτό έπρεπε να το μεγαλώσουμε και να γίνει μια ολοκληρωμένη δουλειά. Καθίσαμε μαζί της, διαλέξαμε κι άλλα τραγούδια, και σιγά σιγά φτάσαμε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, να παίζουμε μαζί της.

»Η Μαίρη είναι μια φοβερή περίπτωση, είναι το αιώνιο κορίτσι, με τρομερή ενέργεια. Από την άλλη και εμείς είμαστε ένα live συγκρότημα που βγάζουμε πολλή ενέργεια, οπότε αυτό το μείγμα είναι εκρηκτικό. Όχι μόνο για τον κόσμο που ακούει αλλά και για εμάς που τα δίνουμε όλα πάνω στην σκηνή, γιατί αξίζει να γίνει μια όμορφη δουλειά».

To επόμενο συναυλιακό ή δισκογραφικό ραντεβού των Apurimac με το κοινό ποιο θα είναι;
«Αυτήν τη στιγμή θα κάνουμε δυο καλοκαιρινές εμφανίσεις με τη Μαίρη Λίντα 3 και 4 Ιουνίου στο Half Note στο Μετς, και αυτό είναι μόνο η αρχή γιατί πιστεύουμε ότι το πάντρεμα με την Μαίρη Λίντα έχει πολύ μέλλον και θα θέλαμε να το πάμε πολύ μακριά. Δισκογραφικά ελπίζουμε ότι η επόμενη δουλειά θα έχει άμεση σχέση με αυτή τη συνεργασία. Δεν βιαζόμαστε γι’ αυτό, έτσι και αλλιώς σε όλη την καριέρα μας ποτέ δεν βιαστήκαμε να βγάλουμε δίσκο αλλά πιστεύουμε ότι αυτή η δουλειά αξίζει να βγει σε ένα CD. Οπότε θα το εξετάσουμε και ελπίζουμε ο επόμενος δίσκος μας να είναι η Μαίρη Λίντα με τους Apurimac».

entertainment.in.gr