«Ηλιοτρόπιο» με Μαστρογιάνι και Λόρεν ξανά στις αίθουσες

Ένα από τα τελευταία αριστουργήματα του Ιταλικού Νεορεαλισμού και μία από τις συγκλονιστικότερες αντιπολεμικές ταινίες, το «Ηλιοτρόπιο», του Βιτόριο ντε Σίκα, με ρεσιτάλ ερμηνείας από το πρωταγωνιστικό ζεύγος Σοφία Λόρεν-Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, γεμίζει ξανά ερωτισμό τις κινηματογραφικές μας νύχτες.

Από την Πέμπτη 1 Ιουνίου η ταινία του 1970 επαναπροβάλλεται στους κινηματογράφους σε επανέκδοση από τη NEW STAR.

Για τον ρόλο της στην ταινία η Σοφία Λόρεν βραβεύεται με David di Donatello καλύτερης ηθοποιού και ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι μεταμορφώνεται από νεαρό νεοσύλλεκτο, σε χαμένη ψυχή που αργοσβήνει στο ρωσικό χειμώνα και εν συνεχεία σε ανώνυμο εργάτη. Η Λουντμίλα Σαβέλιεβα, η ηθοποιός που έγινε γνωστή μέσα από το ρόλο της Νατάσα Ρόστοβα στην επική ταινία «Πόλεμος και Ειρήνη», ενισχύει το καστ, ενώ η μουσική του Χένρι Μαντσίνι (υποψήφια για Όσκαρ) βρίσκεται εδώ σε μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της.

Η ιστορία έχει ως εξής: Ένα νεαρό ζευγάρι παντρεύονται το 1940, λίγο πριν την έναρξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, λίγο πριν εκείνος σταλεί με τις ιταλικές δυνάμεις να πολεμήσει, στο πλευρό των Γερμανών στο Ανατολικό Μέτωπο. Μαζί με όσους Ιταλούς δεν άντεξαν στις πολεμικές συνθήκες κάτω από το δύσκολο παγωμένο ρώσικο χειμώνα εικάζεται ότι χάθηκε και ο νεαρός σύζυγος, που δεν γύρισε ποτέ. Η ηρωίδα ωστόσο δεν πείθεται και προσπαθεί να μάθει την αλήθεια, με κάθε τρόπο. Πεισματικά θα καταφέρει να πάει να τον βρει, παίρνει βίζα για τη Σοβιετική Ένωση και ξεκινά την αναζήτηση του αγαπημένου της. Ακολουθώντας τα βήματα του ‘’καταδικασμένου’’ τάγματος στο Ανατολικό Μέτωπο, φθάνει σε έναν απέραντο κάμπο με ηλιοτρόπια, που είναι και μνημείο ταφής των ιταλών στρατιωτών. Η ζωή όμως τη φέρνει μπροστά σε μια επώδυνη συνάντηση με τον σύζυγο της, που ζει πια παντρεμένος με μια ρωσίδα και την κόρη τους…

Το «Ηλιοτρόπιο» είναι μια από τις λίγες ταινίες, που γυρίστηκε από δυτικούς, στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Με τη σκηνοθετική δεξιοτεχνία του ο Βιτόριο ντε Σίκα δημιουργεί ένα κινηματογραφικό αριστούργημα, ένα αποκαλυπτικό πεδίο μάχης στον παγωμένο ρώσικο χειμώνα και μετατρέπει μια συνηθισμένη ερωτική ιστορία σε μια δυνατή ρεαλιστική πραγματικότητα της βαρβαρότητας του πολέμου. Χαρακτηριστική η σκηνή με τους ιταλούς στρατιώτες σε μια ακολουθία, να οδηγούνται ο ένας μετά τον άλλο στον παγωμένο θάνατο.

Με τις οδηγίες του ντε Σίκα, η Σοφία Λόρεν, το σύμβολο της γυναικείας σαγήνης, «συστέλλεται» για να μεταδώσει πληθώρα συναισθημάτων, σε μια συνταρακτική ιστορία αγάπης, από τον ανέμελο έρωτα έως την αγωνία της ιστορικής πραγματικότητας, σε ένα κόσμο που αγωνίζεται, φθείρεται και συνεχίζει να ζητά απαντήσεις. Είναι ίσως ο αμέσως δυνατότερος ρόλος της, δέκα χρόνια μετά της «Ατιμασμένης» (1960), που της είχε χαρίσει το Όσκαρ. Και αυτή τη φορά όμως βραβεύεται με David di Donatello καλύτερης ηθοποιού.

Ο αγαπημένος της γοητευτικής Λόρεν, ο εξίσου γοητευτικός, Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, μας οδηγεί στη αναπόφευκτη φθορά που αφήνει πίσω η κτηνωδία του πολέμου. Ένας νέος που χαίρεται τη ζωή απομένει ένα ράκος και η ζωή του μετατρέπεται σε τραγωδία.

Όμως ο Ντε Σίκα δεν στάθηκε μόνο πάνω από τους πρωταγωνιστές αλλά σαν πραγματικός δημιουργός επέλεξε να εμπιστευτεί τον Ενρίκο Νίκολα Μαντσίνι να δημιουργήσει τη μουσική εκείνη που έντυσε κατάσαρκα με φυσικότητα τις σκηνές και ακολούθησε τις εναλλαγές των συναισθημάτων από σεκάνς σε σεκάνς. Ο ιταλικής καταγωγής Μαντσίνι, αμερικανός μουσικοσυνθέτης, διευθυντής ορχήστρας και διασκευαστής μουσικής, γνωστός κυρίως για τη μουσική που έγραψε για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, βρέθηκε στο «Ηλιοτρόπιο» να διεκδικεί Όσκαρ, σε μια ταινία σταθμό στην ιστορία του.

Απολαύστε το μουσικό θέμα της ταινίας.

Μια από τις άγνωστες λεπτομέρειες της ταινίας, το παιδί που υποδύεται τον γιο της Σοφία Λόρεν, δεν ήταν άλλος από τον, 2 χρονών τότε, πραγματικό της γιο, Κάρλο Πόντι τζούνιορ.

Δείτε ΕΔΩ πού προβάλλεται η ταινία

Λίγα λόγια για τον Βιτόριο Ντε Σίκα (1901-1974)

Ο χαρακτηρισμός «πατέρας του νεορεαλισμού» ίσως να ακούγεται κάπως λαϊκίστικος, δεν είναι όμως. Ο Ντε Σίκα σκηνοθέτησε τέσσερα κινηματογραφικά αριστουργήματα στη σειρά, μέσω των οποίων μάθαμε για τη μεταπολεμική Ιταλία περισσότερα από όσα μας έδωσε στο σύνολό του όλος ο υπόλοιπος ιταλικός κινηματογράφος. Μιλάμε για τα «Ο κλέφτης των ποδηλάτων», «Sciuscia», «Θαύμα στο Μιλάνο» και , «Ουμπέρτο Ντ.».

Μια προσεκτική επιλογή των κορυφώσεων της καριέρας του είναι ένα μικρό κινηματογράφο φιλικό ταξίδι με αφετηρία την πρώτη ταινία του «Τα παιδιά μας βλέπουν» («Ι bambini ci guardano», 1943). Ανάμεσα στους σταθμούς θα βρούμε τον αντιπροσωπευτικότερο τίτλο του, «Ο κλέφτης των ποδηλάτων» («Ladri di biciclette», 1948), ενώ τελευταία χρονολογικά ταινία της όψιμης φάσης του είναι ο «Κήπος των Φίντσι Κοντίνι» («Il giardino dei Finzi Contini», 1970).

Ο Ντε Σίκα, ο οποίος γεννήθηκε έξω από τη Ρώμη το 1901, εισχώρησε από μικρός στον χώρο του θεάματος και η άνοδός του ήλθε σύντομα. Κατ΄αρχήν ηθοποιός και μάλιστα σταρ της προπολεμικής περιόδου, άρχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία το 1940 συμμετέχοντας στη δημιουργία τεσσάρων κωμωδιών. Από την πρώτη κιόλας προσωπική ταινία του, «Τα παιδιά μάς βλέπουν» (πικρό σχόλιο επάνω στον τρόπο ζωής μιας μικροαστικής οικογένειας), φάνηκε το ρεαλιστικό ύφος που αργότερα θα γινόταν το σήμα κατατεθέν του ιταλικού κινηματογράφου. Σκηνοθέτες όπως ο Ντε Σίκα, ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, ο Τζιουζέπε ντε Σάντις και (πριν από αυτούς) ο Λουκίνο Βισκόντι εισχώρησαν με τον φακό τους σε φυσικούς, άθλιους χώρους και με ερασιτέχνες ηθοποιούς έδωσαν μέγεθος στην «ασημαντότητα της καθημερινότητας».

Όταν επήλθε το τέλος του νεορεαλισμού, ο κινηματογράφος του Ντε Σίκα διαφοροποιήθηκε, έγινε περισσότερο προσιτός στο πλατύ κοινό. Υπέγραψε δράματα και κωμωδίες με δημοφιλείς σταρ, σαν την «Ατιμασμένη» που χάρισε στη Σοφία Λόρεν το Οσκαρ πρώτης γυναικείας ερμηνείας και το «Χθες, σήμερα, αύριο» («Oggi, ieri, domani», 1963) το οποίο τιμήθηκε με το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής (το ίδιο βραβείο κέρδισαν τρεις ακόμη ταινίες του Ντε Σίκα, το «Sciuscia», ο «Κλέφτης των ποδηλάτων» και ο «Κήπος των Φίντσι Κοντίνι»). Η μόνη ήττα του ήταν απόρροια ενός πάθους που ποτέ δεν ξεπέρασε.
Ο τζόγος εν τέλει τον κατέστρεψε. Πέθανε καταχρεωμένος στο Παρίσι το 1974. Άφησε όμως σε όλους μας μια ανεκτίμητη κληρονομιά.

entertainment.in.gr