Η Χαντάς Γιαρόν λάτρεψε το «The Lobster» του Λάνθιμου

Αγγελική Στελλάκη

Η βραβευμένη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ηθοποιός Χαντάς Γιαρόν έγινε γνωστή ερμηνεύοντας δύο ρόλους γυναικών σε κοινότητες χασιδιστών. Στην ταινία «Στο Κενό Της» καλείται να συμφωνήσει σε έναν κανονισμένο γάμο με έναν χήρο μεγαλύτερό της, ενώ στο «Φέλιξ & Μέιρα» που προβάλλεται στις αίθουσες ερμηνεύει μία νεαρή υπερορθόδοξη εβραία που ονειρεύεται μία διαφορετική ζωή.

Η 26χρονη ηθοποιός μιλά στο in.gr για την «άγνωστη» κοινότητα της γειτονικής χώρας, αλλά και για το «The Lobster» του Γιώργου Λάνθιμου.

«Έμαθα πολλά ερμηνεύοντας δύο φορές ένα μέλος της χασιδικής κοινότητας. Το ωραίο για έναν ηθοποιό είναι ότι έχει τη δυνατότητα να μπαίνει βαθιά σε έναν κόσμο που δεν γνωρίζει πριν. Όταν προετοιμαζόμουν για το «Στο Κενό Της», έμαθα για όλα τα έθιμα, τις γιορτές, το εβραϊκό Σάββατο, τις προσευχές. Τα πάντα. Διάβασα πολύ, πήγα σε μαθήματα που τα δίδασκε ένας πολύ σοφός και συναρπαστικός ραββίνος και πέρασα πολύ χρόνο με ανθρώπους της κοινότητας. Υπάρχουν πολλές διαφορές σε σχέση με το πως ζω εγώ, ως μέλος μιας κοινότητας με κοσμικό χαρακτήρα, και με το πώς ζουν οι ορθόδοξοι (εβραίοι). Το κοινό είναι ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και επιθυμούμε τα ίδια πράγματα. Είναι σημαντικό μάθημα, όταν γνωρίζεις έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από τον δικό σου. Την ίδια στιγμή, μαθαίνεις πράγματα και για τους ίδιους τους ανθρώπους. Έμαθα ότι υπάρχει πολύ όμορφη πνευματικότητα στην καθημερινή ζωή. Και πολύ αγάπη.

» Στη διάρκεια της ταινίας «Στο Κενό της» αγάπησα αυτόν τον κόσμο. Όταν ξεκίνησα να προετοιμάζομαι για τον ρόλο της Μέιρα, μίλησα με ανθρώπους που είχαν φύγει από την κοινότητα και που είχαν μια διαφορετική εμπειρία αυτού του κόσμου. Είδα ντοκιμαντέρ για ανθρώπους που έφυγαν, κυρίως για γυναίκες. Ανακάλυψα στο Διαδίκτυο ένα μπλογκ μίας γυναίκας που αφηγήθηκε ολόκληρη την ιστορία της ζωής της: πώς μεγάλωσε σε μια χασιδική οικογένεια, πώς παντρεύτηκε και έκανε παιδιά και πώς τελικά χώρισε και εγκατέλειψε τη θρησκεία. Συνάντησα ανθρώπους που ζούν διπλές ζωές, ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν, αλλά είναι αδύνατο για αυτούς να το κάνουν, επειδή θα χάσουν επαφή με τα παιδιά τους. Επομένως, προσποιούνται ότι είναι χασιδιστές, παρόλο που η πίστη τους τους έχει εγκαταλείψει και τα βράδια βγαίνουν έξω. Εν ολίγοις, είχα την ευκαιρία να εξερευνήσω αυτόν τον κόσμο από δύο τελείως διαφορετικές πλευρές. Μαθαίνεις ότι πρόκειται για έναν όμορφο κόσμο, αλλά και επώδυνο, εάν αισθάνεσαι ότι δεν ανήκεις σε αυτόν ή εάν δεν θέλεις να ανήκεις. Τελικά, εξαρτάται από τον άνθρωπο. Δεν μπορείς να κάνεις γενικεύσεις για μία ολόκληρη κοινότητα. Η ζωή είναι περίπλοκη.

» Μετά το «Στο Κενό της» ήμουν επιφυλακτική να κάνω πάλι έναν παρόμοιο ρόλο. […] Όταν συνάντησα τον Μαξίμ (Ζιρού, τον σκηνοθέτη) στο Λος Άντζελες λίγους μήνες πριν από τα γυρίσματα, μού είπε ότι όταν του πρότειναν αρχικά το όνομά μου, εκείνος δεν ήθελε να ερμηνεύσω εγώ τη Μέιρα, ακριβώς επειδή είχα ήδη ερμηνεύσει ένα κορίτσι από χασιδική κοινότητα. Αυτό με χαροποίησε γιατί φοβόμουν ότι ήθελε η Μέιρα να είναι όπως ο χαρακτήρας στην ταινία «Στο Κενό Της» και ότι για αυτόν τον λόγο με είχε προσλάβει. Θεωρούσα ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δημιουργικό. Όταν μιλήσαμε, όμως, αγάπησα τον τρόπο που έβλεπε τη Μέιρα και τις ιδέες του για τους χαρακτήρες και την ιστορία.

» Δεν πιστεύω ότι στόχος του Μαξίμ ήταν να κάνει κριτική (στην χασιδική κοινότητα) και νομίζω ότι στην ταινία φαίνεται αυτό. Δεν πρόκειται για μία επικριτική ταινία. Στην πραγματικότητα, εξεπλάγην από το πόσο διακριτικά χειρίστηκε ο Μαξίμ την ιστορία. Ο χαρακτήρας του συζύγου θα μπορούσε άνετα να είχε γίνει ο «κακός», ένας σύζυγος που προσπαθεί να εξουσιάζει και είναι μονίμως θυμωμένος. Ο τρόπος που ο Μαξίμ είδε τον χαρακτήρα και ο τρόπος που ο Λούσερ τον ερμήνευσε (είναι διαφορετικός): ο σύζυγος είναι τρυφερός και υποφέρει, ενώ η όλη κατάσταση είναι θλιβερή και περίπλοκη. Δεν βλέπω μία ταινία που ασκεί επικρίσεις, αλλά μία ιστορία για ανθρώπους και αυτό ήταν που αγαπώ περισσότερο στην ταινία.

» Η Μέιρα βρίσκεται σε μία στιγμή της ζωής της όπου αισθάνεται χαμένη και εκτός τόπου. Ακόμα και οι μικρές στιγμές που απολαμβάνει μουσική και ζωγραφική, είναι στιγμές που δεν μπορεί πια να «κλέψει» τόσο συχνά, στιγμές για τις οποίες ακούει «κήρυγμα» ξανά και ξανά. Ξαφνικά συναντά αυτόν τον άνδρα (τον Φέλιξ) και αισθάνεται ότι και εκείνος είναι χαμένος. […] Κατανοούν ο ένας τον άλλο, πέρα από κουλτούρα και γλώσσα.

» Λάτρεψα το «The Lobster», το οποίο είδα στο Ισραήλ σε ένα art house cinema. Νομίζω ότι πρόκειται για μία φανταστική ταινία. Μόλις τελείωσα μια ιταλική ταινία, το «Η ευτυχία είναι ένα περίπλοκη υπόθεση» του Τζιάνι Τζανάσι».

* Η ταινία «Φέλιξ & Μέιρα» προβάλλεται στις αίθουσες σε διανομή ΝΕΟ Films.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ