Γιάννης Αλεξίου: «Η συλλογή μου με δίσκους βινυλίου είναι η ίδια η ζωή μου»

Συνέντευξη: Πάνος Βασιλάκης

Ο λόγος που αποφάσισες να γράψεις το βιβλίο «Βινύλιο, τα καλύτερά μας χρόνια!»;

Βγήκε από μόνο του! Το καλοκαίρι που πέρασε ξεκίνησα να γράφω στις διακοπές για την εποχή που πηγαίναμε ο ένας στο σπίτι του άλλου και είχαμε μαζί μας πέντε – δέκα βινύλια ν’ ακούσουμε. Έγραφα αυθόρμητα στην παραλία και μετά το βράδυ στο κρεβάτι. Στο τέλος μαζεύτηκε πολύ υλικό που θα μπορούσε να γίνει και βιβλίο, ώσπου ο εκδότης Διαμάντης Καράβολας (εκδόσεις Φαρφουλάς) με αφορμή μια δημοσίευση για την Marianne Faithfull που ανέβασα στο facebook, μου πρότεινε να βγάλω ένα βιβλίο με τις συνεντεύξεις των προσωπικοτήτων που έχω κάνει ως μουσικός ρεπόρτερ. Του απάντησα ότι έχω κάτι άλλο έτοιμο! Με κάλεσε να του δείξω τι ήταν αυτό και ενθουσιάστηκε με την ιδέα να βγάλει ένα βιβλίο για το βινύλιο.

Σε ποιούς απευθύνεται;

Το βιβλίο αφορά όλο τον κόσμο που αγαπά την μουσική κι έχει βιώματα με αυτήν ως αφετηρία. Η εποχή που αναδύεται από τις σελίδες του βιβλίου μου ξεκινά από τη δεκαετία του ’70, όπου γράφαμε τους δίσκους σε κασέτες και χορεύαμε σε πάρτι και ντισκοτέκ και φθάνει έως το σήμερα κάνοντας μια διαδρομή που είναι ύμνος στο βινύλιο και στη φιλία.

Πότε και πως σου δημιουργήθηκε αυτό το ενδιαφέρον για το βινύλιο;

Όταν ανακάλυψα μια ντουζίνα βινύλια 33 και 45 στροφών στο πατάρι της μονοκατοικίας μας στη Νέα Σμύρνη, που ήταν ξεχασμένα μέσα σε μια σακούλα. Αμέσως κατάλαβα ότι πρόκειται περί πολύτιμου περιεχομένου και μου γεννήθηκε μια ακαταμάχητη επιθυμία να ακούσω το περιεχόμενό τους. Ήταν δίσκοι country, soul, rock’n’roll, γαλλικές μπαλάντες, τραγούδια νέου κύματος και παλιά λαϊκά του 50 και του 60». Ο σπουδαιότερος λόγος που αγάπησα τα βινύλια ήταν η ίδια η μουσική που από πιτσιρικάς δεν χόρταινα να ακούω, να ψάχνω και να συλλέγω. Η rock μουσική των 70ς και το rock’n’roll των 50ς ήταν τα πρώτα ακούσματά μου και τα πρώτα βινύλια.

Διατηρείς προσωπική δισκοθήκη; Πόσα κομμάτια έχεις και πόσο συναισθηματικά είσαι δεμένος μαζί της;

Η προσωπική μου δισκοθήκη αριθμεί τώρα 9.000 βινύλια που τα έχω αγοράσει ένα προς ένα επιλεκτικά, 1.500 δίσκους 45 στροφών και 1.500 cd που καλύπτουν υλικό από καλλιτέχνες του βινυλίου που αγαπώ και καλύπτω την παραγωγή τους με το format αυτό, αλλά και επιλεκτικές άλλες κυκλοφορίες. Η δισκοθήκη μου είναι η ίδια η ζωή μου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τον βλέπω μέσα σε δισκάδικα να ψάχνει δίσκους και μετά να ακούει μουσική με τις ώρες. Το βινύλιο ήταν πάντα προτεραιότητα στη ζωή μου και πολλές φορές έχω στερηθεί πράγματα για ν’ αποκτήσω δίσκους, έτσι κάνουν όλοι όσοι έχουν μεγάλες δισκοθήκες.

Ποιο είναι το σπάνιο κομμάτι της δισκοθήκης σου και ποιο το πιο αγαπημένο;

Το πιο σπάνιο βινύλιο που έχω είναι ο δίσκος του πρόωρα χαμένου Βρετανού μπλουζίστα Cyril Davies με τους Alexis Korner’s Breakdown Group and the Roundhouse Jug Four του 1962. Όσο για το αγαπημένο μου βινύλιο είμαι πάντα μεταξύ του «Exile On Main Street» των Rolling Stones και του «White Album» των Beatles, που εναλλάσσονται στις προτιμήσεις μου κατά καιρούς και δεν έχω καταλήξει πoιο από τα δύο είναι καλύτερο. Πάντως σε περίπτωση σεισμού θα έπαιρνα όλους τους δίσκους του Elvis μαζί μου.

Νιώθεις ότι είσαι «εθισμένος» στο να συλλέγεις δίσκους;

Ασφαλώς και είναι εθισμός. Βλέπω συνέχεια βινύλια γύρω μου, έχω αγωνία να αγοράσω τους δίσκους που έχω βάλει στο μάτι και αν δεν γίνει αυτό δεν ηρεμώ. Πάντα γεννιούνται νέες ανάγκες βλέποντας δίσκους και αυτό δεν τελειώνει. Ανοίγουν συνέχεια καινούργια μουσικά κεφάλαια ώστε να ανανεώνεται το ενδιαφέρων και να μην υπάρχει τέλος. Κανείς που αγαπά πραγματικά την μουσική δεν τελειώνει εύκολα μαζί της…

Ανέφερέ μου μερικά γνωστά δισκάδικα που υπήρχαν τότε; Ποιες περιοχές ήταν «στέκια» βινυλίου;

Ανέκαθεν το καλύτερο στέκι βινυλίου ήταν και είναι το Μοναστηράκι. Εκεί έβρισκες τους πιο σπάνιους δίσκους και υπήρχε μεγάλη ποικιλία, εισαγωγές βινυλίων από το εξωτερικό, αλλά και γερούς βινυλιάδες να συζητάς ώρες ατελείωτες μέσα στα δισκάδικα. Εξίσου γερή πιάτσα δισκάδικων ήταν το κέντρο της Αθήνας με μαγαζιά όπως τα Happening, Jazz Rock, Το Δισκάδικο της Αθηνάς, Music Corner, Underground και φυσικά το Pop 11. Μαγαζιά που έκλεισαν όταν βγήκαν τα cd και επικράτησαν προσωρινά τα Megastores.

Δισκάδικα γύρω μας εξακολουθούν να υπάρχουν; Ανοίγουν καινούργια;

Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά δισκάδικα, γύρω στα 60 συνολικά στην Αθήνα, τα περισσότερα είναι συγκεντρωμένα στις περιοχές Εξάρχεια, Κολωνάκι, Ιπποκράτους, Μοναστηράκι, αλλά και σε γειτονιές της Αθήνας, όπως Αμπελόκηποι, Ν. Σμύρνη, Κυψέλη, περιοχή Μακρυγιάννη, ακόμη και στη Μύκονο. Φυσικά και ανοίγουν καινούργια δισκάδικα, όπως τελευταία άνοιξαν δύο στον Πειραιά, στο κέντρο, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπως στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα. Να σημειωθεί ότι έχουν ανοίξει δισκάδικά με βινύλια από το 2007 και μετά στην Αθήνα, δηλαδή μέσα στην κρίση, σε αντίθεση με δισκάδικα με cd που δεν άνοιξε ούτε ένα!

Υπάρχουν κλαμπ σήμερα που παίζουν αποκλειστικά δίσκους βινυλίου;

Ναι, κάποια μπαράκια στο Μεταξουργείο, αλλά και κάποιες ομάδες d.j. που «οργώνουν» την Ελλάδα παίζοντας βινύλια, όπως οι Coalminers Corporationn, που προτιμούν τα 45άρια. Γενικά η ευκολία επικράτησε στα μαγαζιά και έχουν εκλείψει τα βινύλια, όπως και στα ραδιόφωνο, που απ’ όσο γνωρίζω μόνο η Θάλεια Καραμολέγκου κάνει ακόμη εκπομπές παίζοντας βινύλια.

Πολλοί διατυπώνουν την άποψη ότι τα νέα βινύλια που βγαίνουν είναι σκοπίμως υπερτιμημένα. Τι άποψη έχεις; Αγοράζεις καινούργια βινύλια;

Φυσικά και αγοράζω καινούργια βινύλια τόσο Ελλήνων, όσο και ξένων καλλιτεχνών όπως το υπέροχο «Going Back Home» των Roger Daltrey – Wilco Johnson που πήρα τελευταία. Έχουν πολύ καλή ποιότητα, προσεγμένο εικαστικό μέρος και η κατασκευή τους στοιχίζει περισσότερο από ενός cd. Κάθε άλλο παρά υπερτιμημένα είναι και γι’ αυτό προτιμούν οι Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες να τυπώνουν βινύλια. Άλλωστε σήμερα τα βινύλια πουλούν περισσότερο από τα cd.

Τι είναι το «Vinyl is Back» και τι στόχο έχει;

Το Vinyl is Back είναι η κορυφαία εκδήλωση για το βινύλιο στην Ελλάδα, που προβάλλεται πολύ, συγκεντρώνει χιλιάδες μουσικόφιλούς, ένα σημείο συνάντησής τους. Διεξάγεται κάθε έξι μήνες στην Τεχνόπολη και διαρκεί τρείς ημέρες κάθε φορά. Στην ουσία είναι ένα μεγάλο παζάρι δίσκων με την συμμετοχή ιδιωτών και δισκάδικων και με όλα τα σχετικά, δηλαδή πικάπ, αξεσουάρ, μπλούζες, πολύ μουσική και θετική ενέργεια.
Στόχος του να συνεχίσει την μεγάλη παράδοση του βινυλίου, να συσπειρώσει στον ήχο του τους παλιούς βινυλιάδες που…λοξοδρόμησαν και κυρίως να φέρει σε επαφή την νέα γενιά με το ζεστό ήχο του βινυλίου για τον οποίο έχει ακούσει μόνο από τους γονείς και τους μεγαλύτερους.

Πως ξεκίνησε η ιδέα να οργανωθεί, πως εμπλέκεσαι εσύ και τι αρμοδιότητες έχεις;

Μετά το κλείσιμο του Ρόδον το 2005, όπου διεξάγονταν πετυχημένα παζάρια δίσκων σε ετήσια βάση έγιναν κάποιες σποραδικές εκδηλώσεις για το βινύλιο χωρίς συνέχεια. Έτσι ήρθε το Vinyl is Back να καλύψει την ανάγκη των μουσικόφιλων να βρίσκουν όλων των ειδών τους δίσκους σε μια εκδήλωση, που έγινε πλέον θεσμός. Ήταν μια ιδέα του Δημήτρη Αντωνάκου, που είναι οργανωτής εκθέσεων. Από την πλευρά μου είμαι υπεύθυνος στο τομέα προβολής και επικοινωνίας του Vinyl is Back, ένα φεστιβάλ μουσικής που έχει μεγάλη απήχηση στον κόσμο και πολύ δουλειά από πίσω να το φέρουμε στο σημείο αυτό.
Και μια αποκλειστική είδηση, το επόμενο ραντεβού του Vinyl is Back είναι 13-15 Μαρτίου 2015, στην Τεχνόπολη.