Μένιος Σακελλαρόπουλος: «Ένας αθλητικός συντάκτης μπορεί να γράψει και μυθιστορήματα»

Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

Το αντρικό -κυρίως- κοινό τον γνωρίζει μέσα από τα χιλιόμετρα που έχει γράψει στο αθλητικό ρεπορτάζ και το γυναικείο μέσα από τα 12 συνολικά βιβλία που έχει εκδόσει ως συγγραφέας. Ο λόγος για τον γνωστό -λοιπόν- σε όλους μας, Μένιο Σακελλαρόπουλο που προσφάτως πήρε
«μεταγραφή» σε νέα εκδοτική… ομάδα, αυτή την εκδόσεων Ψυχογιός, από όπου κυκλοφορεί και το νέο του βιβλίο με τίτλο Το Σημάδι.

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος μιλάει στο in.gr για το νέο του συγγραφικό πόνημα, ενώ -μεταξύ άλλων- μας εξηγεί τι τον οδήγησε σε αυτή τη νέα συνεργασία, πώς συνδυάζει αυτή τη διπλή του ιδιότητα, αλλά και την κριτική που έχει δεχτεί κατά καιρούς από οπαδούς και μη…

Τι πιστεύει ο ίδιος;
-«Μάλλον κάτι καλό έχω καταφέρει. Γιατί έχει τύχει να συναντήσω ζευγάρια στο δρόμο κι ο μεν άντρας να με αποθεώνει για κάποιο βίντεο που έχω κάνει, ενώ η γυναίκα του να μου λέει ότι έκλαψε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο μου. Αυτό μου δίνει ανείπωτη χαρά…»

Το νέο και δωδέκατο βιβλίο σας, «Το Σημάδι», εγκαινιάζει τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Τι οδήγησε στη «μεταγραφή» αυτή;
«Τον είπε τόσο ωραία η Χαρούλα (Αλεξίου) αυτόν τον υπέροχο σπαραγμό: «Σχεδόν πενήντα χρόνια, βάσανα και καημοί, τώρα στη μαύρη αρρώστια, ανάξια πλερωμή»… Αυτό σκεφτόμουν έντονα, όταν η εξαιρετική Λένα Μαντά μού έκανε πρόταση να μεταπηδήσω στις εκδόσεις Ψυχογιός, επειδή, όπως είπε με τον μοναδικό της τρόπο, υπάρχει ένα λάθος στα βιβλία μου. Δεν έχουν «Ψ» στα εξώφυλλα. Η αλήθεια είναι ότι ο ψυχισμός μου είχε «χαλάσει» στο προηγούμενο εκδοτικό «σπίτι» μου, γιατί αρκετοί δεν ασχολούνταν καθόλου. Και για μένα, που δεν υπήρξα ποτέ άνθρωπος των «μεταγραφών», μετρούσε πολύ η ανθρώπινη ενασχόληση, το ενδιαφέρον, η ψυχική επαφή.
»Είχα λοιπόν αποφασίσει να σταματήσω το γράψιμο μετά από 11 βιβλία και σχεδόν δύο εκατομμύρια λέξεις, όταν μου έκανε την πρόταση η κυρία Μαντά. Για «Το Σημάδι», με «Ψ» στο εξώφυλλο. Ήταν σημαδιακό! Η προσέγγιση των ανθρώπων ήταν συγκλονιστική και ανέτρεψε εντελώς τις σκέψεις μου. Με αγκάλιασαν και μου είπαν -όλοι- μια κουβέντα: «Προχώρα και μη σκέφτεσαι τίποτα». Μου έδειξαν τι σημαίνει να είσαι πρωταθλητής.
»Με φτερά πια στα χέρια και την ψυχή παρέδωσα σε χρόνο μηδέν το βιβλίο, και την επόμενη μέρα όχι μόνο μου έδειξαν δυο-τρία εξώφυλλα, αλλά όρισαν και την ημερομηνία έκδοσης του βιβλίου, μήνες πριν! Αδιανόητο! Έτσι ήμουν σίγουρος ότι έπραξα σωστά. Και κάθε μέρα που περνάει το πιστεύω περισσότερο. Νιώθω πια σαν να είμαι χρόνια εδώ. Γιατί σ’ αυτό το κομμάτι που καθορίζει τα μέσα μου, το ανθρώπινο, δεν υπάρχει ανάξια πλερωμή…»

«Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος». Και έτσι, σε ένα μόνο λεπτό αλλάζει ολόκληρη η ζωή του ήρωά σας. Πείτε μας δυο λόγια για το νέο σας βιβλίο και ποια στιγμή ή γεγονός αποτέλεσε την έμπνευση για την ιστορία σας;
«Τα περισσότερα βιβλία μου προκύπτουν σχεδόν βιωματικά. Μια εικόνα, ένα συμβάν, πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, αποτελούν το ερέθισμα για μια ιστορία. Έτσι ακριβώς συνέβη και με Το Σημάδι.
»Βρισκόμουν στην Πάτρα για να τακτοποιήσω το γιο μου Γιώργο που είχε περάσει στο Μαθηματικό, όταν είδα ορδές νεαρών φοιτητών να βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα για να κατακτήσουν τη νύχτα, όπως το είχε πει (πάλι) η Χαρούλα: «Η νύχτα θέλει έρωτα και βράδια αξημέρωτα». Καμιά αντίρρηση! Μόνο που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χαθεί εντελώς το φρένο. Είδα λοιπόν κάποια παιδιά με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι και με θολό μάτι να περιφέρονται, ξεκινώντας τη μέρα τους που ήταν νύχτα. Στο λεπτό εμπνεύστηκα την ιστορία: Ένας νεαρός φοιτητής Ιατρικής, ο Στέφανος Δημητρίου, 20 χρονών παιδί, είδε την κοπέλα του, την Ελβίρα, να φιλιέται με έναν ανταγωνιστή του στη σχολή και τις παρέες. Κι επειδή «μιλούσε» το ποτό και η οργή που ξεχείλιζε, ήρθε η συμπλοκή και το μαχαίρι. Οι εξελίξεις σπαρακτικές. Και τα δυο παιδιά μαχαιρώθηκαν από το Στέφανο, ο νεαρός έχασε τη ζωή του, σημαδεμένη κι η Ελβίρα στο πρόσωπο, σημαδεμένες οι ψυχές όλων. Κι εκεί ακριβώς ξεκινάει το βιβλίο, με τη ζωή και των τριών παιδιών να καταστρέφεται. Μου έμενε μόνο να ακολουθήσω την πορεία τους. Αστυνομία, νοσοκομείο, δικαστήρια, φυλακές. Ήταν μια πορεία θρήνου και σπαραγμού που ακολούθησα βήμα προς βήμα, πάντα με επιτόπια έρευνα, όπως συνηθίζω στα βιβλία μου. Έτσι λειτουργώ πάντα, προσπαθώντας να παντρέψω την έρευνα με τη λογοτεχνία, κάτι που με συναρπάζει και με απογειώνει.
»Περπατώντας μαζί με τους κεντρικούς ήρωες, δικά μου παιδιά, έφτασα σε όλα τα σημεία που έπρεπε να περάσουν. Μετά την Αστυνομία και το Δικαστήριο, ακολούθησα το Στέφανο σε τρεις φυλακές: Αυλώνας, Διαβατά, Κασσαβέτεια. Ακάνθινο στεφάνι και για το Στέφανο και για μένα. Αυτές οι αποθήκες ψυχών σμπαραλιάζουν την καρδιά. Είδα εικοσάχρονους ισοβίτες, δολοφόνους, «σάπια μήλα» που σάπιζαν και τα διπλανά, βιώνοντας πολύ σκληρές καταστάσεις. Έπρεπε να εντάξω τον Στέφανο εκεί κι αυτό έγινε. Μου είχε ξανασυμβεί βέβαια γιατί είχα επισκεφτεί και τις φυλακές Κορυδαλλού, αλλά η εμπειρία παρέμενε σπαρακτική. Το μόνο «φως» που είδα, ήταν στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας. Μια εκπληκτική διευθύντρια, η Φούλα Σαμαρά, ξέρει και μπορεί να δίνει ευκαιρίες που όλοι αξίζουν. Γιατί μια δεύτερη ευκαιρία οφείλει να τη δίνει κάθε άνθρωπος. Δεν βλέπει τους κρατούμενους σαν τσουβαλιασμένους αριθμούς αλλά σαν όντα που πρέπει να καταφέρουν να επιστρέψουν στην κοινωνία. Ο παραστρατημένος δεν πρέπει να ριχτεί στην πυρά αλλά στη δουλειά. Να μάθει, να σωφρονιστεί αληθινά, να καταφέρει να επανενταχτεί στην κοινωνία. Εκεί λοιπόν οι κρατούμενοι δουλεύουν στα χωράφια, στα ζώα, στα μποστάνια, σε ένα ημιελεύθερο καθεστώς κράτησης. Η Κασσαβέτεια, εκεί που κατέληξε ο Στέφανος, ήταν και για μένα μεγάλο σχολείο και θα το θυμάμαι πάντα…»

Περιγράψτε μας τον εαυτό σας την περίοδο της συγγραφής. Πώς είναι η καθημερινότητά σας και ποιες ώρες «συναντιέστε» με τους ήρωές σας;
«Η λειτουργία στη δημιουργία ενός βιβλίου είναι συγκεκριμένη και δεν έχει ξεφύγει ποτέ. Από τη στιγμή που εμπνέομαι μια ιστορία, ξεκινώ μια ενδελεχή έρευνα μηνών, ακολουθώντας κατά πόδας τους ήρωες στα μέρη που πηγαίνουν. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να έχω αμεσότητα στις περιγραφές, χωρίς να φαντάζομαι το παραμικρό. Είναι μια συγκλονιστική διαδικασία που μου δίνει τεράστια δύναμη στην πορεία του βιβλίου. Αφού λοιπόν έχω ολοκληρώσει την έρευνα μιλώντας πάντα με τους εκάστοτε ειδικούς (γιατρούς, δικηγόρους, δικαστές, αστυνομικούς κι οτιδήποτε άλλο χρειαστεί), ξεκινώ τη συγγραφή, συνήθως με την πρώτη βροχή του Γενάρη. Και τότε, έχοντας όλο το υλικό στη διάθεσή μου, νιώθω το χέρι και την ψυχή μου να πετάνε. Πρέπει να έχω σιδερένια πειθαρχία και συνήθως το επιτυγχάνω, αν και οι συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολες.
»Δουλεύοντας όλη τη μέρα (με κανάλι, ραδιόφωνο και εφημερίδα), ο μόνος χρόνος που μένει είναι η νύχτα. Ξεκινώ γύρω στις 11 το βράδυ και φτάνω ως τις 5 ή 6 το πρωί! Ελάχιστος ύπνος, και μετά πάλι η ίδια βασανιστική αλλά τόσο γεμάτη μέρα που με πλημμυρίζει συναισθήματα. Λίγο πριν την… κατάρρευση, παίρνω άδεια κάποιες μέρες και τότε πηγαίνω μόνος σε ένα βουνό, μακριά από τα πάντα. Εκεί πια μπορώ να γράψω ανθρώπινα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά όχι πια νύχτα. Και σ’ αυτό το διάστημα που είναι υπέροχο για μένα, βγαίνει μεγάλος αριθμός σελίδων, παρέα με ένα σκύλο κι ένα κόκορα που σκούζει το πρωί. Είναι ένα κομμάτι που απολαμβάνω αφάνταστα, εγώ κι ο εαυτός μου μόνο. Κουραστικό κι αυτό, αλλά υπέροχο. Οι ήρωές μου κι εγώ. Κι όταν η μικρή άδεια τελειώσει, ξαναγυρίζω στη νύχτα, αλλά πλέον με σπρώχνει η ίδια η ιστορία για να τελειώσω. Και ναι, το καταλαβαίνω: βαριά η καλογερική…»

Αθλητικογράφος και συγγραφέας. Από τα γήπεδα στις σελίδες ενός μυθιστορήματος. Από ένα ευρύτερο αντρικό κοινό σε ένα ευρύτερο γυναικείο κοινό. Είναι ένα γεγονός που αρχικά μας προκάλεσε μια μικρή έκπληξη. Πώς συνδυάζονται αυτές οι δυο διαφορετικές πλευρές σας;
«Πάλεψα πολύ για να αποδείξω ότι… έχει δουλειά η αλεπού στο παζάρι! Γιατί όταν ξεκίνησα να γράφω μυθιστορήματα, αντιμετώπισα ακόμα και χλευασμό! Από πού κι ως πού –λέει- ένας αθλητικός συντάκτης στο χώρο του βιβλίου. Χα! Δηλαδή κάποιος αθλητικογράφος ξέρει μόνο τα… οφσάιντ; Έδωσα μάχες για να αποδείξω ότι το γράψιμο δεν έχει ούτε όρια ούτε συρματοπλέγματα ούτε πάνω ούτε κάτω διάζωμα. Μετά από 12 βιβλία πια, μπορώ να πω ότι κάτι κατάφερα. Και ξέρω ότι μετά από 36 χρόνια στο αθλητικό ρεπορτάζ, πήρα όλες τις βάσεις να είμαι ανθεκτικός. Γιατί αυτό το ρεπορτάζ είναι τεράστιο σχολείο και σε μαθαίνει τα πάντα.
»Πάντα είχα έφεση στη γραφή -με 20άρια στην έκθεση- αλλά η προπόνηση με έκανε καλύτερο. Εκείνο που πραγματικά χαίρομαι και απολαμβάνω, είναι ότι μετά το ανδρικό κοινό -λόγω των αθλητικών- με έμαθε και το γυναικείο με τα βιβλία. Γιατί κακά τα ψέματα, γυναίκες αγοράζουν και διαβάζουν βιβλία. Τα ακόμα καλύτερο είναι ότι εξαιτίας των συντρόφων τους, διαβάζουν πλέον τα βιβλία και οι άντρες. Άλλωστε επιλέγω ιστορίες που ιντριγκάρουν και τους άντρες: δικαστικά θέματα, φυλακές, ψυχιατρεία, δράση, ανατροπές. Ίσως είναι το απωθημένο μου από τη Νομική Σχολή, με τον πατέρα μου να επιμένει τότε ότι πρέπει να γίνω δικαστής. Ασχολήθηκα όμως με τα εγκλήματα μόνο στα βιβλία μου. Κι αυτό κάτι είναι. Ελπίζω να με συγχωρήσει εκεί που είναι και να χαμογελάει. Όσο για το αθλητικός συντάκτης συν συγγραφέας, όλα γίνονται…»

Υπάρχει κάποιο αξιομνημόνευτο σχόλιο που σας έχει πει φίλαθλος ή αναγνώστης για το συγγραφικό σας έργο;
«Η διπλή ιδιότητά μου έχει βγάλει και δύσκολες στιγμές. Υπήρξαν οπαδοί που κάποτε μου είπαν «άντε ρε να γράψεις κανένα μυθιστόρημα κι άσε το ποδόσφαιρο», αλλά και κάποιοι «ειδικοί» του βιβλίου να λένε στην κριτική τους ότι «καλός είμαι για τα σπορ, τι τα θέλω τα άλλα;». Εντάξει, ουδείς αλάνθαστος, και, επιπλέον, μικρός είμαι ακόμα (!), μπορώ να βελτιωθώ και στα δύο. Πλέον είμαι ήρεμος και δεν επηρεάζομαι στην πορεία μου. Επίσης, μάλλον κάτι καλό έχω καταφέρει. Γιατί έχει τύχει να συναντήσω ζευγάρια στο δρόμο κι ο μεν άντρας να με αποθεώνει για κάποιο βίντεο που έχω κάνει, ενώ η γυναίκα του να μου λέει ότι έκλαψε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο μου. Αυτό μου δίνει ανείπωτη χαρά…»

Πώς νιώθετε κάθε φορά που ολοκληρώνετε ένα βιβλίο και ποια ήταν τα συναισθήματά σας την πρώτη φορά που συνέβη αυτό;
«Γράφοντας ένα βιβλίο, ταυτίζομαι απόλυτα με τους ήρωές μου, ζω μαζί τους για μεγάλο διάστημα, πονάω όσο αυτοί, ψάχνω τη λύτρωση όσο εκείνοι. Κι είναι μια μαγική διαδικασία όλο αυτό, είτε έχει λυτρωτικό τέλος, είτε Νέμεση για τον κακό ήρωα. Ως τώρα, σε όλες τις περιπτώσεις, γράφοντας τη λέξη «τέλος» στο βιβλίο, γεμίζω με δάκρυα. Είναι και η δική μου λύτρωση. Πάντως με την τελευταία λέξη του βιβλίου, ο νους μου τρέχει στο επόμενο. Κι αυτό είναι αδιανόητο μετά από τόση κούραση, πραγματική εξάντληση. Πρέπει να την κοιτάξω πιο επιστημονικά την περίπτωσή μου!»

Υπάρχει κάποια ιστορία, την οποία στο μέλλον θα επιθυμούσατε να μεταφέρετε στις σελίδες ενός βιβλίου;
«Για να προχωρήσω μια ιστορία, πρέπει πρωτίστως να συγκινήσει εμένα τον ίδιο. Διαφορετικά δεν την ακουμπάω! Γιατί μόνο αν με τραβάει εμένα τον ίδιο θα μπορέσω να τη μεταφέρω καλά. Προτιμώ πάντως τις «σκληρές» ιστορίες που θα δώσουν πράγματα στον αναγνώστη, θα σφίξουν το στομάχι του, θα τον κάνουν να προβληματιστεί και θα του δώσουν ένα τέλος που θα του δημιουργήσει σκέψεις, βγάζοντας πολλά συναισθήματα. Θα το καταλάβετε και στο Σημάδι. Μέχρι το επόμενο. Κι αυτό το επόμενο ήδη με ξεσηκώνει. Όπως και η ιδέα ότι ένας αθλητικός συντάκτης μπορεί να γράψει και μυθιστορήματα…»

entertainment.in.gr