«Τζάμπα μαγκιές» Καμμένου σε συμπαιγνία με τον Τσίπρα για την επιβίωσή τους

Επιβεβαιώθηκαν όλοι όσοι υποστήριζαν ότι ο «τυφώνας Πάνος» δεν ήταν τίποτε άλλο από μια απλή βροχούλα που βόλεψε τους πάντες. Και το δεξιό ακροατήριο του Πάνου Καμμένου και το αριστερό ακροατήριο του Αλέξη Τσίπρα. Η «κωλοτούμπα» made in Kammenos ήταν προδιαγεγραμμένη κόντρα σε όσους πίστευαν ότι έρχεται ρήξη, διαζύγιο, κατάρρευση της κυβέρνησης κι εκλογές.

Από την πρώτη στιγμή το in.gr κατέγραψε τα όσα θα ακολουθήσουν με την επιστροφή του υπουργού Αμυνας από τις ΗΠΑ.

Ένα στημένο σχέδιο που θα εμφανίζει τον Πάνο Καμμένο ως «αντάρτη» και «μακεδονομάχο ή ως αυτόνομο πολιτικό που δεν κλείνεται στα στενά κυβερνητικά τείχη.

Ο ίδιος ο υπουργός από το φιλικό βήμα της ΕΡΤ επιβεβαίωσε πως όλα όσα είπε στο αμερικανό υπουργό Αμυνας ήταν σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό, έστω κι αν αυτός δεν συμφωνούσε. Τουλάχιστον για το plan B για το «Μακεδονικό», διότι για τις βάσεις των Αμερικανών στην Ελλάδα και ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών το έχουν συζητήσει εκτενώς με αμερικανούς αξιωματούχους.

Το μόνο καινούργιο που ανέφερε ο Καμμένος στον αμερικανό ομόλογό του (αλλά πρόκειται περί παλαιάς πρότασης) είναι μια βάση στην Κάρπαθο που, όπως είπε ο υπουργός, έχει σχεδιαστεί ως το νέο… Cape Canaveral. Προφανώς θα γνωρίζει περισσότερα ο υπουργός Αμυνας για τους αμερικανικούς αμυντικούς σχεδιασμούς και για το πώς από όλα τα μέρη του κόσμου θα ερχόταν στην Κάρπαθο.

Οι πληροφορίες αυτές πάντως είχαν διαρρεύσει από τις αρχές Σεπτεμβρίου όταν ρεπορτάζ ανέφερε ότι Ελλάδα και ΗΠΑ (το θέμα χειριζόταν αποκλειστικά ο Π. Καμμένος) συζητούσαν για την Κάρπαθο και για να σταθμεύσουν τα πιο άρτια πολεμικά αεροσκάφη, τα F-22 Raptor αλλά και θα εγκατασταθεί και πυραυλική προστασία με συστοιχίες Patriot». Και προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας είχε γνώση του σχεδίου αυτού.

Η άμεση παραδοχή του Πάνου Καμμένου ότι γνώριζε τα πάντα το Μαξίμου και δεν ήταν σχεδιασμοί δικοί του, εντάσσεται μέσα στο ευρύτερο κωμικοτραγικό θέατρο που παίχτηκε από την περασμένη Πέμπτη, όταν κι έγιναν γνωστά όσα είπε ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ στην Ουάσιγκτον.

Μπορεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα μέσα ενημέρωσης να εξεπλάγησαν με τις δηλώσεις αυτές, όμως, σε ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο ήταν γνωστές οι προθέσεις του Πάνου Καμμένου.

Ολοι γνώριζαν

Είτε λοιπόν στήθηκε όλο το σόου των δηλώσεων κατά του κυβερνητικού εταίρου είτε ο Τσίπρας και το Μαξίμου δεν είχαν ενημερώσει κανέναν για τα αμυντικά σχέδια του Καμμένου. Αλλά ο Νίκος Κοτζιάς σίγουρα ήξερε για τις πάγιες θέσεις του υπουργού Αμυνας, γι’ αυτό και δεν αντέδρασε καθόλου, παρά το κανονικό «άδειασμα» και την αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής.

Οι 14 υπουργοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βγήκαν στο… αντάρτικο είτε δεν γνώριζαν όσα γνώριζε ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς, ο Παππάς ή ο Σκουρλέτης που περίπου «αγιοποίησαν» τη συνεργασία με τον Καμμένο ή σιώπησαν, είτε απλά έπρεπε να ικανοποιήσουν το αριστερό αίσθημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Απλά θέλησαν να δώσουν από τώρα το στίγμα της στροφής του κόμματος προς το Κέντρο, εγκαταλείποντας την δεξιόστροφη συμμαχία, αφού έτσι κι αλλιώς το κόμμα Καμμένου πνέει τα λοίσθια.

Η συνέντευξη του προέδρου των ΑΝΕΛ στην ΕΡΤ έγινε για να δοθούν εξηγήσεις σε πανελλήνια μετάδοση και να «απολογηθεί» ο Καμμένος. Να πει ότι ποτέ δεν κάνει του κεφαλιού του αλλά πάντα είναι μαζί με τον πρωθυπουργό που σχεδιάζουν.

Και να επιβεβαιώσει ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός θα κρατήσει… μέχρι να πέσει. Ή όπως εύστοχα έγραψαν τα «Νέα» της Δευτέρας, θα μείνουν συνένοχοι μέχρι το τέλος.

Οι «στρακαστρούκες» του Πάνου Καμμένου είχαν ως στόχο να διατηρήσει τις όποιες ελπίδες του απέμειναν να βάλει τους ΑΝΕΛ στη Βουλή, αφού πρώτα κρατήσει τους βουλευτές και τα στελέχη του που λοξοκοιτάνε σε άλλα κόμματα.

Από την άλλη, η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ απλά επιβεβαίωσε ότι κι εκεί παίζεται μια φαρσοκωμωδία που κάποιοι την «βαφτίζουν» δημοκρατικές διαδικασίες. Οι μισοί, (οι πιο… αριστεροί) επιτέθηκαν στον Καμμένο αλλά δεν το τράβηξαν εντελώς το σχοινί γιατί δεν θέλουν να χάσουν την εξουσία. Αλλωστε, δεν έχουν να καταθέσουν καμιά εναλλακτική σε περίπτωση που οι ΑΝΕΛ αποχωρήσουν από την κυβέρνηση.

Οι άλλοι μισοί στηρίζουν Πάνο Καμμένο γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Στο Μαξίμου πιστεύουν ότι υπάρχουν οι 151 για να περάσει η συμφωνία των Πρεσπών (αν και όταν έρθει στη Βουλή) αλλά δεν υπάρχουν οι 151 σε περίπτωση που κατατεθεί πρόταση μομφής. Διότι εκεί δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι βουλευτές που θέλουν να τελειώνουμε με το «Μακεδονικό» θα δώσουν ψήφο στήριξης της κυβέρνησης.

Επιβίωση

Οσοι, λοιπόν, εμφανίστηκαν «βασιλικότεροι» του… βασιλέα Πάνου, απλά το έκαναν για λόγους κυβερνητικής επιβίωσης.

H κυβέρνηση θα μείνει μέχρι να πέσει, ίσως όχι όπως πιστεύει ο Καμμένος ότι θα γίνει όταν αυτός αποχωρήσει. Αλλά με εκλογές.

Το πρωί ο Νίκος Βούτσης άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο για εκλογές τον Μάιο. Για τη συμφωνία των Πρεσπών εκτίμησε ότι «φαίνεται ότι πηγαίνει προς Φλεβάρη-Μάρτιο αλλά αυτό εξαρτάται από τον οδικό χάρτη του πόσο χρόνο θα χρειαστεί η γείτονα χώρα».

«Ο πρωθυπουργός ήταν και είναι πολύ σαφής ότι η συνεργασία με του ΑΝΕΛ συνεχίζεται. Όλα αυτά θα κριθούν στην πορεία. Όταν φτάσουμε στην ψηφοφορία στην Ελληνική Βουλή για τη συμφωνία των Πρεσπών τότε θα ξανασυζητήσουμε», είπε ο πρόεδρος της Βουλής.

Συμπερασματικά: Τα πολιτικά φληναφήματα Καμμένου, είναι ουσιαστικά «τζάμπα μαγκιές» γιατί και δεν θέλει και δεν μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση. Αυτό που θέλει είναι να εμφανίζεται ότι είναι πολύτιμος κυβερνητικός εταίρος κι ότι με κάποιον τρόπο κρατάει «όμηρο» τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι επίσης ότι είναι ακόμη ισχυρός στους ΑΝΕΛ παρά το γεγονός ότι και το κόμμα φθίνει και τα στελέχη θέλουν να αποχωρήσουν και ψάχνουν την πρώτη ευκαιρία να το κάνουν.

Ακόμη και οι επιθέσεις στην Εφημερίδα των Συντακτών και σε άλλα μέσα, γίνονται εκ του ασφαλούς καθώς με αστήρικτες θεωρίες περί χρηματισμού από τον Τζ. Σόρος, απλά καλλιεργεί τις γνωστές «ψεκασμένες» θεωρίες που περνούν ως σοβαρές σε κάποιους κύκλους, αλλά όχι στην κοινωνία.

Ο δε Αλέξης Τσίπρας αυτό που ζήτησε από τα στελέχη είναι… υπομονή μέχρι να περάσουν οι μήνες και η κυβέρνηση να ολοκληρώσει τον κύκλο της. Όμως, πόσο μπορεί να αντέξει η ελληνική κοινωνία την φαρσοκωμωδία;