Κι ύστερα λένε για τον Ορμπαν…

Ενας τοξικομανής λιντσάρεται στην Ομόνοια.

Ενας βουλευτής ξυλοκοπείται στην Μεσσηνία.

Δημοσιογράφοι αντιπολιτευόμενης εφημερίδας κρατούνται σε ένα αστυνομικό τμήμα με την διαδικασία του αυτόφωρου.

Είναι τρία μόνο στιγμιότυπα που συνθέτουν την εικόνα της σημερινής Ελλάδας. Αυτής της χώρας η οποία έχει βγει από τα μνημόνια και πορεύεται πλέον στην κανονικότητα.

Μία κανονικότητα που περιγράφεται και από την περιφρόνηση της κυβέρνησης προς τους ηλικιωμένους, οι οποίοι θεωρούνται μελλοθάνατοι και ως εκ τούτου για λίγο ακόμη θα επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό.

Το μίσος κυριαρχεί και ο νέος διχασμός καραδοκεί. Σε όλα τα επίπεδα. Κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό.

Με αφορμή το ένα ή το άλλο γεγονός, οι απόψεις του καθενός διαμορφώνουν καθημερινώς τα χαρακώματα των κοινωνικών δικτύων.

Αλλοι δεν διστάζουν να πουν ότι καλώς ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου ο τοξικομανής στην Ομόνοια. Όσοι υποστηρίζουν τα αυτονόητα αντίθετα, θεωρούν τους εαυτούς τους ήρωες της δημοκρατίας. Νηφαλιότητα δεν υπάρχει. Η νομιμότητα είναι έννοια αόριστη, σχετική και ερμηνεύσιμη, αφού πρώτη απ’ όλους είναι η κυβέρνηση αυτή που την περιφρονεί επιδεικτικά.

 Ο ξυλοδαρμός του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται ως γεγονός έκτακτο, παρόλο που το φαινόμενο τείνει να γίνει σύνηθες. Εχουν προηγηθεί ο Χατζηδάκης, ο Κουμουτσάκος, ο Μπουτάρης και μερικοί ακόμη.

Είναι αυτή η Ελλάδα της μεταμνημονιακής ευφορίας.

Η Ελλάδα της οποίας ο Πρωθυπουργός θεωρεί ότι έχει ταξικούς αντιπάλους, τους οποίους πρέπει να κατατροπώσει.

Ο Πρωθυπουργός που ανέχεται από τον κυβερνητικό του εταίρο να κάνει «σαφάρι» κατά εντύπων, μέσων, δημοσιογράφων και πολλών άλλων.

Ο Πρωθυπουργός από το γραφείο Τύπου του οποίου δόθηκαν τα εύσημα σε άλλο δημοσιογράφο, που χαρακτήρισε θεωρητικό του φασισμού τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο Πρωθυπουργός που εξακολουθεί να πιστεύει το «εμείς ή αυτοί».

Και που την ίδια στιγμή ανέχεται το κράτος το οποίο διοικεί, να αφήνει χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Βορειοανατολικού Αιγαίου.

Είναι ο ίδιος Πρωθυπουργός που θέλει, λέει, να ηγηθεί του δημοκρατικού μετώπου κατά της ακροδεξιάς στις επόμενες ευρωεκλογές.

Για καλή του τύχη, οι Ευρωπαίοι συνομιλητές του δεν πολυασχολούνται πλέον μαζί του. Εχει κάνει ό,τι ήταν να κάνει, αν και μένουν κάποιες εκκρεμότητες, όπως το Σκοπιανό και οι ενδεχόμενες νέες συμφωνίες για το προσφυγικό.

Γιατί αν ασχολούνταν πραγματικά και δεν ξεγελιούνταν ( ; ) από την προθυμία του να ικανοποιήσει απαιτήσεις και να κλείσει εκκρεμότητες, δύσκολα θα έβρισκαν τις διαφορές  από τον Ορμπαν.