Γιάγια Τουρέ: Το διαμάντι της Ακτής Ελεφαντοστού

Υπήρξε συνεπέστατος στο ραντεβού μας, πράγμα σπάνιο για ποδοσφαιριστή, αλλά ο Γιάγια Τουρέ δεν είναι ούτως ή άλλως μια συνηθισμένη περίπτωση αθλητή της μπάλας.

Την αξία της ακρίβειας την έμαθε στη Βρετανία – γενικώς από όλες τις χώρες που πέρασε πήρε κάτι που μπορείς να διακρίνεις στον τρόπο με τον οποίο μιλάει.

Μας απάντησε στα γαλλικά, με αυτή την άνεση των Γάλλων που χαίρονται να χρησιμοποιούν πολλές λέξεις για να σε πείσουν ότι συζητάνε πολύ σοβαρά. Παρότι βλοσυρός και προσεκτικός στις εκφράσεις του, ο 35χρονος σούπερ σταρ από την Ακτή Ελεφαντοστού γελούσε συχνά με τις ερωτήσεις μας, αλλά και όσο έδινε τις δικές του απαντήσεις. Μας δήλωσε ότι προετοιμάζεται σκληρά για να μπορεί σε δύο εβδομάδες να είναι έτοιμος να αγωνιστεί: ανυπομονεί.

Έδειχνε αποφασιστικός όταν είπε πως ήταν πάντα όνειρό του να γυρίσει στην Ελλάδα, έμοιαζε πολύ σίγουρος για τη δεύτερη καριέρα του στα μέρη μας, ήταν αδύνατον να του πάρεις μία λέξη έστω για αυτούς για τους οποίους δεν ήθελε να μιλήσει και απέφυγε επίμονα να αναφερθεί στο χθες, αφού ζει πάντα για το αύριο. Ξεκαθαρίζει ότι είναι αδύνατον να φανταστεί τη ζωή του χωρίς το ποδόσφαιρο. Κι εμείς όμως είναι αδύνατον να φανταστούμε το ποδόσφαιρο χωρίς τον Γιάγια Τουρέ.

Πώς γίνεται κάποιος να έχει περάσει από τη Μονακό, την Μπαρτσελόνα και την Μάντσεστερ Σίτι, να έχει ζήσει στο Μόντε Κάρλο, στη Βαρκελώνη και στο Μάντσεστερ και να θέλει τόσο να επιστρέψει στην Ελλάδα, σε μια ομάδα για την οποία έχει παίξει μόνο έναν χρόνο; «Κάθε απόφασή μου την υπαγορεύει το πάθος μου για το ποδόσφαιρο. Παρότι έχω αγωνιστεί σε πολλά μεγάλα πρωταθλήματα, εδώ ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου. Ξέρετε, πάντα θέλω να κερδίζω τίτλους. Θα μπορούσα να είχα διαλέξει να τελειώσω την καριέρα μου στην Ιαπωνία ή στην Κίνα. Αλλά αυτό δεν θα μου αρκούσε. Θέλω να ικανοποιώ το πάθος μου».

Το 2011, όταν είχες έρθει για το φιλικό ανάμεσα στους φίλους του Ζιντάν και του Ρονάλντο, μας είχες πει ότι θέλεις να τελειώσεις εδώ την καριέρα σου. Λίγοι σε πίστεψαν… «Πολλές φορές λέω πράγματα και οι άλλοι νομίζουν ότι δεν μιλάω σοβαρά! Κι όμως, εγώ από τότε το είχα σκοπό να επιστρέψω. Νιώθω σαν στο σπίτι μου εδώ. Λυπάμαι που την πρώτη φορά έμεινα μόνο έναν χρόνο. Νιώθω ότι εδώ ξεκίνησε η πραγματική μου καριέρα. Στον Ολυμπιακό άλλαξα νοοτροπία, κατάλαβα πόσο σπουδαίο είναι το κίνητρο να πηγαίνεις πιο ψηλά, πόσο σημαντικό είναι να κερδίζεις. Εδώ πήρα τον πρώτο μου τίτλο. Η φιλοσοφία της ομάδας με σημάδεψε. Εμαθα να είμαι πρωταθλητής. Λυπάμαι πολύ που πέρυσι ο Ολυμπιακός τερμάτισε τρίτος – στο ποδόσφαιρο βέβαια όλα μπορούν να συμβούν, αλλά γύρισα για να τον βοηθήσω να ξανανέβει στην κορυφή. Είναι ωραία ευκαιρία.  Εκείνο το βράδυ πάντως, στο φιλικό με τους φίλους του Ρονάλντο και του Ζιντάν, ενώ όλοι χαίρονταν γιατί έβλεπαν μεγάλους παίκτες, εγώ χάρηκα γιατί ξαναβρέθηκα στο «Καραϊσκάκης» και άκουσα ξανά τον κόσμο να φωνάζει το όνομά μου. Μιλούσα πολύ σοβαρά τότε – σας διαβεβαιώνω».

Πώς βρήκες την ομάδα στην επιστροφή; «Εξαιρετική. Εχει σπουδαίους παίκτες, έναν προπονητή που δουλεύει πολύ, υπέροχες εγκαταστάσεις. Χαίρομαι που όλα τα βρήκα καλύτερα».

Τον ποδοσφαιριστή Τουρέ τον ξέρουμε καλά, τον άνθρωπο λιγότερο. Πάντα πίστευα, π.χ., ότι υπάρχει μια τεράστια οικογένεια Τουρέ, όπου όλοι παίζουν ποδόσφαιρο και είναι σπουδαίοι αθλητές… «Οχι, όχι. Εχω έναν αδελφό που έπαιξε σε τοπ επίπεδο και είναι σήμερα βοηθός προπονητή στη Σέλτικ και είχα έναν αδελφό που έχασα. Ημασταν μια ήσυχη οικογένεια, δεν έχω να σας διηγηθώ παράξενες ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μας μάς έλεγε ότι πρέπει να είμαστε πρώτοι και να μην ανεχόμαστε την ήττα, κι αυτό σίγουρα με επηρέασε πολύ. Μπορείς και να χάνεις, μου έλεγε, αλλά ποτέ ντροπιαστικά. Πάντα με αξιοπρέπεια, πάντα παλεύοντας».

Μου κάνει εντύπωση που λες πως εδώ έμαθες την τέχνη του πρωταθλητισμού. Οταν είχες έρθει μικρός, φαινόσουν ήδη έτοιμος. Θυμάμαι ένα φιλικό με τη Βαλένθια εκείνο το καλοκαίρι που μας έκανε να αναρωτηθούμε πού σε βρήκε ο Ολυμπιακός. «Δούλευα πάντα πολύ. Οταν ήρθα στην Ελλάδα και απέκτησα την καλή σχέση με τη διοίκηση της ομάδας αλλά και τον κόσμο, κατάλαβα ότι θα κάνω πολλά. Δυνάμωσα. Εμαθα πολλά και στην Ουκρανία, αλλά εδώ ήταν αλλιώς. Μετά ένιωθα πολύ σίγουρος. Και στη Μονακό και στην Μπαρτσελόνα πήγα έτοιμος. Τα επόμενα βήματα ήταν ταχύτατα. Καταιγιστικά. Τα τρία χρόνια στην Μπαρτσελόνα δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασαν».

Με τους προπονητές σου τι σχέση είχες; Διαβάζαμε, παραδείγματος χάριν, συχνά για καβγάδες και δυσκολίες όταν δούλευες με τον Πεπ Γκουαρντιόλα. «Μη μου ζητάτε να μιλήσω για αυτόν. Δεν έχω διάθεση να πω τίποτε παραπάνω – ανήκει στο παρελθόν. Εχω συνεργαστεί με πολλούς καλούς προπονητές. Ας πούμε ότι σήμερα στον Ολυμπιακό έχω έναν εξαιρετικό προπονητή – αυτό μετράει. Τον εκτιμώ πολύ γιατί είναι ήρεμος και εξηγεί στην ομάδα τι θέλει. Μου θυμίζει προπονητές σπουδαίους που είχα, όπως τον Πελεγκρίνι και τον Μαντσίνι, ανθρώπους ήρεμους και πολύ συμπαθείς. Για αυτούς θέλω να μιλάω».

Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την Ελλάδα τώρα που επέστρεψες ύστερα από χρόνια; Πώς τη βλέπεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο; «Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική δεν με ενδιαφέρει. Οσο ήμουν στην Αγγλία άκουγα πολλά για την ελληνική κρίση, ξέρω ότι υπάρχουν πολλές δυσκολίες, αλλά αυτό νομίζω ότι ισχύει πια για ολόκληρη την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα για να ζεις και θα τα καταφέρει. Οι Ελληνες είναι φιλόξενοι και μου αρέσει που κάνουν ό,τι μπορούν για τους ανθρώπους που αγαπούν. Αυτό δεν το βρίσκεις παντού κι αυτό είναι για μένα πραγματική πολιτική. Την πρώτη μου εντύπωση πάντως θα τη χαρακτήριζα υπέροχη, γιατί η πρώτη εικόνα που θυμάμαι είναι η γιορτή των οπαδών που με υποδέχθηκαν. Ηταν καταπληκτικό».

Υπάρχουν γεγονότα της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής που παρακολουθείς και σε επηρεάζουν; «Οχι, παρακολουθώ ελάχιστα πράγματα. Κοιτάξτε, η ζωή ενός ποδοσφαιριστή προϋποθέτει πλήρη αφοσίωση σε αυτό που κάνει: είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο δεν μπορείς παρά να είσαι ποδοσφαιριστής. Το μυαλό μου είναι στο ποδόσφαιρο. Φυσικά γνωρίζω ότι στον κόσμο όλον υπάρχουν προβλήματα – και στην πατρίδα μου φυσικά. Κι έπειτα ομολογώ ότι είμαι άνθρωπος που πιστεύει πολύ στον Θεό. Πιστεύω ότι ο Θεός με βοήθησε, ανταποδίδω την ευλογία του προσπαθώντας να είμαι όσο πιο καλός ποδοσφαιριστής μπορώ. Νιώθω τη δύναμη που μου έδωσε».

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο ΒΗΜΑgazino