Νους υγιής εν σώματι… νωθρό;

Τα στοιχεία είναι αποκαρδιωτικά: Διαβάζω πως σύμφωνα με έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας η Ελλάδα έχει από τα υψηλότερα ποσοστά ανεπαρκούς άσκησης του συνολικού πληθυσμού μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών. Στους άνδρες το ποσοστό βρίσκεται στην κατηγορία του 30% έως 40%, ενώ στις γυναίκες του 40% έως 50%. Η αλήθεια είναι πως η αγυμνασία μας φαίνεται και στα κιλά μας και στο νωθρό τρόπο με τον οποίο κινούμαστε. Γνωρίζω ανθρώπους που χρησιμοποιούν το αυτοκίνητό τους ακόμα και για να πάνε στο περίπτερο που βρίσκεται τρία τετράγωνα από το σπίτι τους.

Που μία απόσταση δύο – τριών χιλιομέτρων τους φαίνεται βουνό. Που το γυμναστήριο το επισκέπτονται τη μέρα της εγγραφής, άντε και δύο – τρεις φορές ακόμα, και μετά το ξεχνάνε. Που δίνουν περιουσίες σε διαιτολόγους, φιλοδοξώντας να αποκτήσουν το (τέλειο) σώμα των ονείρων τους οριζοντιωμένοι στον καναπέ τους.

Ανατρέχοντας και σε παλαιότερες έρευνες εύκολα διαπιστώνουμε πως τα συμπεράσματα ήταν πάντα απογοητευτικά: «Επτά στους δέκα Ελληνες δεν γυμνάζονται ποτέ», «Οι Ελληνες έφηβοι γυμνάζονται λιγότερο από τους εφήβους των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών χωρών»,  η Ελλάδα σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια «είναι η χώρα που ο μέσος κάτοικός της κάνει τα λιγότερα βήματα στην Ευρώπη»!

Παρατηρώ πολύ συχνά νέους ανθρώπους να ανεβαίνουν στα λεωφορεία για μία στάση. Αποφεύγουν δηλαδή να κάνουν ακόμα και 300 μέτρα με τα πόδια. Την ίδια όμως στιγμή, το κέντρο της Αθήνας κλείνει κάθε λίγο και λιγάκι για μεγάλους και μικρούς γύρους της πόλης, για ημιμαραθώνιους και ποδηλατοδρομίες. Σε αυτού του είδους τις διοργανώσεις, που διαρκώς πυκνώνουν, συμμετέχει όλο και περισσότερος κόσμος.

Επειδή είναι της μόδας; Για το θεαθήναι; ΄Η πράγματι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στη σχέση του Ελληνα με την άσκηση, απλώς δεν έχει ακόμα αρχίσει να φαίνεται στις έρευνες και στις μετρήσεις;

Ας ελπίσουμε πως η επόμενη έρευνα θα δείξει αυτή την αλλαγή προς το καλύτερο. (Για να γυμναστείς, βεβαίως, πρέπει να υπάρχει και ο κατάλληλος χώρος. Στην Ελλάδα, σε μια χώρα χωρίς πεζοδρόμια, χωρίς πάρκα, χωρίς πολλούς χώρους άθλησης ή με παρηκμασμένες και αφρόντιστες τις αθλητικές εγκαταστάσεις,  ακόμα και ένα ολιγόλεπτο τζόκινγκ μοιάζει ενίοτε επίπονη περιπέτεια.