Μαρίνα Καραγάτση: Ο θάνατός του ήταν πόνος και λύτρωση

Η κόρη του σπουδαίου συγγραφέα αφηγείται αποσπάσματα από τη ζωή της που μοιάζουν με άγριο παραμύθι. Η απόρριψη, η μη αποδοχή και τελικά η συμφιλίωση με τον Μ. Καραγάτση ήταν ένα δύσκολο και επώδυνο ταξίδι.

Θα ήθελα να μου εξηγήσετε αυτό που μου λέγατε πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη: Οτι ο πατέρας σας έφτιαχνε κόσμους για να τους αφηγηθεί μέσα στα βιβλία του, αλλά πολλές φορές αναρωτιόσασταν, με το δόσιμο που είχε πάνω στην εργασία του και το πάθος με τη δουλειά του, αν ζούσε μόνο εκεί.
Δεν ήταν όμως εργασιομανής. Δεν ήταν δηλαδή από αυτούς που πιστεύουν ότι αν δεν δουλέψουν δεν θα είναι αποδοτικοί στη ζωή. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου, που ήταν ζωγράφος, δεν μπορούσαν ν» αναπνεύσουν χωρίς την τέχνη τους. Προείχε έναντι της καθημερινότητας. Δεν θα σκεφτόντουσαν τι θα φάμε, πώς θα ντυθούμε, αν το παιδί μελέτησε. Πρώτα ερχόταν η δουλειά τους και μετά όλα τ» άλλα.

Πώς το εκλαμβάνετε εσείς όλο αυτό;
Τότε με παράπονο. Κυρίως από τη μεριά του πατέρα μου. Η μάνα μου ήτανε ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, είχε βέβαια την τρέλα της ζωγραφικής, αλλά πάντα ήταν κοντά μου. Με τον άλλον δεν ήξερες τι σε περιμένει.

Θέλετε να μου δώσετε ένα παράδειγμα;
Οταν ήμουνα μικρή, ζούσα πράγματα που ήταν σαν άγρια παραμύθια. Στην εφηβεία τόλμησα λιγάκι να υψώσω τη φωνή μου… Αλλά τι λέω; Τι να υψώσω; Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω αυτό. Ετσι λίγο να αμφισβητήσω την κατάσταση. Να πάρω δηλαδή κάποιες φορές το μέρος της μαμάς μου, που τη θεωρούσα κάπως αδικημένη. Τότε γινόταν τόσο τρομακτικός που το βούλωνα.

Διαβάστε περισσότερα εδώ