Το πρόβλημα είναι στην πραγματικότητα

Εάν δεν είχε μεσολαβήσει η ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι, αυτές τις ημέρες θα στήνονταν εξέδρες στο Ζάππειο, το Σύνταγμα, την Πνύκα και το Καστελόριζο. Υπό κανονικές συνθήκες κι όχι σε καθεστώς γενικής παράλυσης λόγω των 95 νεκρών, η κυβέρνηση θα ετοιμαζόταν για τη μεγάλη φιέστα.

Ο πρωθυπουργός θα πρόβαρε γραβάτες, οι υπουργοί θα διάλεγαν τα κοστούμια, οι σύζυγοι τις τουαλέτες, οι λογογράφοι του Αλέξη Τσίπρα θα είχαν την πιο εύκολη δουλειά.

Ποιος δεν θα ήθελε να γράψει γι’ αυτήν την ιστορική στιγμή; Ποιος θα δεν ήθελε να γράψει τα ιστορικά λόγια που θα έλεγε ο πρωθυπουργός ενώπιον του ελληνικού λαού και ξένων προσκεκλημένων;

Το εθνικό πένθος είναι βαρύ και θα κρατήσει πολύ ακόμη. Δεν χωράνε, λοιπόν, φιέστες, δεν μπορεί κανείς να στήσει επικοινωνιακά παιχνίδια ενώ το Μάτι ακόμη σιγοκαίει. Σίγουρα και η κυβέρνηση το κατάλαβε και δεν θα κάνει παρά μόνο τα απαραίτητα.

Κάποιοι συμβολισμοί στους οποίους είναι μετρ η Αριστερά, κάποια επικοινωνιακή αντεπίθεση με σύνθημα «σας βγάζουμε από τα μνημόνια που μας έβαλε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ», ίσως κάποιο ταξίδι στο Καστελόριζο και τίποτε άλλο.

Αν και το Μαξίμου ποντάρει όλα του τα λεφτά στην ημερολογιακή έξοδο από το πρόγραμμα προσαρμογής (να θυμίσουμε ότι είναι αυτό που υπέγραψε ο Τσίπρας μετά από τις 17 ώρες διαπραγμάτευσης) η χρονική συγκυρία δεν είναι και η καλύτερη σε κοινωνικό επίπεδο.

Αλλά μήπως δεν είναι και σε οικονομικό; Οι δανειστές προειδοποιούν ότι η επόμενη ημέρα δεν είναι βόλτα στο πάρκο. Τα ξένα ΜΜΕ τονίζουν ότι είναι μεν σημαντικό ότι η Ελλάδα έφτασε σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, όμως, τα δύσκολα μόλις αρχίζουν. Η οικονομία παραμένει ευάλωτη και τίποτε δεν θυμίζει μια χώρα που βγαίνει από μνημόνιο.

Ούτε οι επενδυτές κάνουν ουρά για να τοποθετηθούν στην Ελλάδα, επενδύσεις υψηλής έντασης κεφαλαίου δεν γίνονται, η ανεργία μειώνεται αλλά με μισθούς των 400 ευρώ και με προσλήψεις στο Δημόσιο.

Οι αγορές δεν δείχνουν «ευέλικτες» απέναντι στην Ελλάδα, οι αναβαθμίσεις από τους ξένους οίκους είναι φειδωλές, τα επιτόκια δεν μειώνονται και σίγουρα δεν είναι τέτοια που θα επέτρεπαν μια καθαρή, δοκιμαστική έξοδο.

Και το χρηματιστήριο καταρρέει στη σκιά της τουρκικής κρίσης. Εκλεισε στις 720 μονάδες, με μεγάλες απώλειες στις τράπεζες, κι όλα αυτά γιατί η τουρκική λίρα εξαϋλώνεται, γιατί το ρίσκο στις αναδυόμενες αγορές είναι υψηλό, τα νομίσματα διεθνώς δέχονται πιέσεις και οι ξένοι «παίκτες» περιμένουν να δουν πότε θα σταματήσει η μπόρα.

Μόλις την Παρασκευή ο οίκος Fitch μας αναβάθμισε κατά δύο μονάδες. Σε άλλες εποχές θα είχαμε πάρτι στη Λ. Αθηνών με μαζικές αγορές μετοχών και τον Γενικό Δείκτη να δείχνει ακόμη και διψήφιες ανόδους.

Κι όμως, η Ελλάδα συνεχίζει να μην έχει καλή εικόνα στο εξωτερικό. Συνεχίζει να είναι μια ευάλωτη οικονομία η οποία παθαίνει συνάχι με το πρώτο φτέρνισμα των αγορών.

Όχι, λοιπόν. Οσο κι αν θέλουν να μας πείσουν, αυτή δεν είναι μια χώρα με σταθερές βάσεις που αντέχει τους κραδασμούς, απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Δεν είναι μια οικονομία που έχει πείσει ότι άλλαξε σελίδα, δεν έχει τις παθογένειες του παρελθόντος, δεν είναι προβληματική και οι μεταρρυθμίσεις έχουν αλλάξει τα πάντα.

Η οικονομία συνεχίζει να βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί και δεν είναι ώρα για πανηγύρια και ψεύτικες υποσχέσεις. Η χώρα χρειάζεται να πει κάποιος την αλήθεια και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Ετσι ώστε να μην πάθουμε μια ακόμη… ανήκεστο βλάβη.

Γιατί όπως έλεγε ένας σκοτσέζος ψυχίατρος:

«Μην προσπαθείς να ρυθμίσεις το μυαλό σου, το πρόβλημα είναι στην πραγματικότητα».