Έλα Μαξίμου ακούει; Δώσε γραμμή. Όβερ

Μπορεί το γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ να διέψευσε ότι τα SMS που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας προέρχονταν από τον επικοινωνιακό μηχανισμό του, όμως η ουσία παραμένει ότι αυτή η κυβέρνηση, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, ενδιαφέρεται κυρίως για το πώς φαίνεται παρά για το τι κάνει.

Με αυτό δεν εννοώ ότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν προσπαθούσαν να παρουσιάσουν μια εικόνα για τα πεπραγμένα τους που ήταν τόσο επίπλαστη που καταντούσε φανταστικός κόσμος. Όμως, κάπου αυτό πάταγε και σε μια πραγματικότητα.

Εάν έκαναν ιδιωτικοποιήσεις έλεγαν τουλάχιστον φέρνουμε την ελεύθερη αγορά και τον ιδιωτικό τομέα, δεν έλεγαν γκρεμίζουμε το παλιό και φέρνουμε την ανάπτυξη.

Εάν έφερναν αλλαγές στο ασφαλιστικό και μειώσεις συντάξεων, έλεγαν ότι διασφάλισαν τη βιωσιμότητα τουσυστήματος, δεν προσπαθούσαν να πείσουν ότι έφερναν το σοσιαλισμό.

Εάν επέβαλαν μνημόνια, έλεγαν κρατήσαμε τη χώρα μέσα στο ευρώ, δεν έλεγαν απελευθερώσαμε την κοινωνία από την επιτροπεία.

Όπως, επίσης, εάν τους τύχαινε «η στραβή στη βάρδια», κατά την ατυχέστατη έκφραση της Δούρου, έλεγαν πως έκαναν ό,τι μπορούσαν ή ότι ο πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος «να πάρει κεφάλια», δεν έλεγαν «φταίνε οι προηγούμενες κυβερνήσεις».

Δεν υπερασπίζομαι τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Αυτές μας οδήγησαν στην κρίση και έφεραν τα μνημόνια και αυτές μετέτρεψαν το κράτος σε μηχανισμό εξυπηρέτησης επιχειρηματιών.

Λέω, όμως, ότι επειδή ήταν παραδοσιακά κόμματα εξουσίας κρατούσαν κάποια προσχήματα, ένα μικρό βαθμό σύνδεσης με την πραγματικότητα.

Δεν έκαναν μόνο επικοινωνία. Μπορούσε κάποιος να καταλάβει τι γίνεται.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχουμε μια λογική της επικοινωνίας που καταλήγει στα παράλληλα σύμπαντα.

Το σύμπαν των κατηγοριών κατά της κυβέρνησης, που είναι πάντα fake news και «συμβόλαια εκτέλεσης χαρακτήρων» και «λασπολογία» και το σύμπαν της αλήθειας όπου όλα είναι καλά και έχουμε την καλύτερη κυβέρνηση.

Γιατί για τους ΣΥΡΙΖαίους είναι αυταξία το γεγονός ότι κυβερνά η Αριστερά. Είναι δικαίωση αγώνων, είναι το παλιό ενάντια στο νέο, είναι η ανατροπή.

Για τους ΣΥΡΙΖαίους δεν έχει σημασία ποια πολιτική ασκείται, αλλά ποιος την ασκεί.

Δεν έχει σημασία τι λέει το μνημόνιο (άλλωστε δεν το αποφασίζουν αυτοί) αλλά ποιος το εφαρμόζει.

Δεν έχει σημασία εάν εφαρμόζουν ιδιωτικοποιήσεις, ξεπουλάνε δημόσιο πλούτο και είναι εξίσου απροετοίμαστοι για φυσικές καταστροφές με τους προηγούμενους, αλλά ότι είναι αυτοί και είναι εξ ορισμού διαφορετικοί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί όντως ότι δεν έχει πολιτική ευθύνη, γιατί αυτή ανήκει σε όσους κυβέρνησαν μέχρι τώρα.

Δεν θεωρεί ότι έχει ανάγκη να κάνει μια διαφορετική πολιτική, γιατί πρέπει να αρκεί στην κοινωνία το να βλέπει την αριστερά στην εξουσία.

Δεν πιστεύει ότι πρέπει να απολογείται για οτιδήποτε, γιατί η δουλειά του ήταν να έρθει η αριστερά στην εξουσία, όχι να αλλάξει τα πράγματα.

Αυτή ήταν η «συμφωνία με το διάβολο» που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015.

Θα εφάρμοζαν μέχρι κεραίας ό,τι απαιτούσε η Τρόικα αλλά θα προσέφεραν την εικόνα ότι κυβερνά η αριστερά. Και επειδή τότε κέρδισαν τις εκλογές ξανά, απέναντι σε μια σαστισμένη κοινωνία, πιστεύουν ότι αυτός είναι ο δρόμος.

Γι’ αυτό κολλάνε τόσο με την «εικόνα» του Τσίπρα, γι’ αυτό έκαναν όλο το όργιο επικοινωνιακή συγκάλυψης των πολιτικών τους ευθυνών, γι’ αυτό ενεργοποιούν ένα στρατό από πολιτικά και δημοσιογραφικά τρολ όταν αισθανθούν ότι κάτι χαλάει στην «εικόνα» τους, γι’ αυτό ήταν τόσο εξοργισμένοι με τις πυρκαγιές που απείλησαν το «αφήγημα».

Γιατί άμα δεν κάνεις αριστερή πολιτική, αλλά πουλάς την εικόνα «αριστερά στην εξουσία», προφανώς και θα κάνεις μόνο επικοινωνία.

Μόνο που οι ΣΥΡΙΖαίοι έκαναν κι ένα λάθος ακόμη. Ξέχασαν ότι κάπου μέσα σε όλα αυτά πρέπει και να κυβερνάς.

Γιατί μπορεί η κοινωνία να έχει αποδεχτεί δυστυχώς ότι δεν μπορούν να υπάρξουν περιθώρια διαφορετικής πολιτικής, όμως περιμένει αν μη τι άλλο ότι κάποια πράγματα θα λειτουργούν.

Όμως, οι ΣΥΡΙΖάιοι πιστεύουν ότι κυβερνώ σημαίνει απλώς πατάω το κουμπί του κάθε δημοσιονομικού «αυτόματου πιλότου» και μεταφράζω οδηγίες των Βρυξελών στα ελληνικά.

Από εκεί και πέρα το μόνο που τους νοιάζει είναι η «εικόνα».

Μόνο που η καθημερινότητα των πολιτών δεν στηρίζεται σε εικόνες, αλλά σε χίλια δυο μικρά πράγματα που αφορούν υπηρεσίες μηχανισμούς, το γενικό αίσθημα ασφάλειας. Αυτό το ξέχασαν, εξ ου και το τραγικό χάος στη «διαχείριση κρίσεων».

Και αυτό θα το πληρώσουν οι ΣΥΡΙΖαίοι γιατί οι οι εικόνες και σκίζονται και ξεθωριάζουν και ενίοτε απλώς ωχριούν μπροστά στην πραγματικότητα.