Ζητείται ελπίς. Στείλτε μήνυμα ίνμποξ

Πανηγύρισε σήμερα η αρμόδια υπουργός Έφη Αχτσιόγλου το συμβολικό γεγονός ότι η ανεργία κατάφερε να σπάσει το «συμβολικό» φράγμα του 20%, υποχωρώντας στο 19,5%.

Δεν υποτιμώ τη σημασία του γεγονότος. Όμως, η πραγματικότητα είναι κάπως πιο μελαγχολική. Θα χρειαστούμε 4 με 5 χρόνια για να φτάσουμε στα επίπεδα ανεργίας που είχαμε π.χ. 2008.

Αναλογιστείτε τι σήμαιναν όλα αυτά τα χαμένα χρόνια.

Πόσοι άνθρωποι είδαν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται. Πόσοι χρειάστηκε να μεταναστεύσουν.

Πόσοι χρειάστηκε να αναπτύξουν τις πιο απίθανες τεχνικής επιβίωσης για να αντέξουν.

Πόσοι ξεκίνησαν να σταδιοδρομήσουν και κατέληξαν να θεωρούν επιτυχία το να επιβιώσουν.

Πάνω από όλα σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι σταμάτησαν να ελπίζουν.

Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι γύρω μας, κοντά μας, εμείς οι ίδιοι πιθανά, κάποια στιγμή απλώς σταμάτησαν να ελπίζουν ότι τα πράγματα μπορούν να είναι πραγματικά καλά ή έστω καλύτερα.

Δεν σημαίνει ότι παραιτήθηκαν ή απελπίστηκαν. Όμως, έχασαν κάθε εμπιστοσύνη ότι ζωή σημαίνει αλλαγή και πορεία ανοδική, όπως και εάν την ορίζει κανείς.

Μπορεί να κάνουν πλάκα, μπορεί να δείχνουν πιο χαλαροί, μπορεί να ανεβάζουν περισσότερες «χαρωπές» φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όμως από πίσω υπάρχει σφίξιμο δοντιών και μελαγχολία.

Κάποιοι μπορεί να το ρίχνουν στον κυνισμό, άλλοι στην προσφορά και την αλληλεγγύη, αλλά για να σώσουν την ψυχή τους, όχι για να αλλάξουν τον κόσμο.

Άλλοι, απλώς δεν την παλεύουν και διαλέγουν το δρόμο του αποχαιρετισμού, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να πάρεις τη ελπίδα από μια κοινωνία. Της παίρνεις όλη τη μαγκιά και όλο τον τσαμπουκά.

Τη διάθεση να παλέψει και να δουλέψει. Να αγωνιστεί και να δημιουργήσει. Να συγκρουστεί και να πρωτοτυπήσει.

Μια τέτοια κοινωνία κινδυνεύει να μείνει στάσιμη, να βλέπει τις δημιουργικές της δυνάμεις να στερεύουν και την συνοχή της να διαλύεται.

Και αυτό δεν είναι υπόθεση του ενός ή του άλλου κόμματος, του ενός ή του άλλο παράγοντα της δημόσιας ζωής ή της επιχειρηματικότητας.

Είναι η πραγματική «συλλογική ευθύνη» για την εθνική μας κατάθλιψη. Έστω και εάν αποτυπώνεται σε καταναγκαστικά χαρούμενα καλοκαιρινά ποστ.

Δεν χρειαζόμαστε ένα αφήγημα ανάπτυξης σε όλες τις παραλλαγές του από «μαγικές» λέξεις σχεδόν χωρίς νόημα, από την «ανταγωνιστικότητα», μέχρι την «έξοδο στις αγορές» και την «κανονικότητα».

Την αλφαβήτα της ελπίδας και της αισιοδοξίας χρειαζόμαστε, της εσωτερικής αλλά και συλλογική δύναμης, της ικανότητας να σταθούμε στα πόδια μας και μαζί κάτι να φτιάξουμε ξανά.

64 χρόνια πριν ο μεγάλος Αντώνης Σαμαράκης σκέφτηκε το εκπληκτικό εύρημα του ανθρώπου που απελπισμένος από όλα τα άγχη του μεταπολεμικού κόσμου στέλνει την αγγελία «Ζητείται ελπίς».

64 χρόνια μετά ζητείται ακόμη. Στείλτε μήνυμα ίνμποξ.