Ο 44αρης Μεσσίας και η αμαρτωλή Μεταπολίτευση

Η viral δήλωση της Τρίτης (μέρα μέρα τις μαζεύω) ανήκει στον Χριστόφορο Βερναρδάκη. Επειδή όμως η αποσπασματική μετεγγραφή της την αδικεί και οδηγεί σε παρερμηνείες, έχει αξία να διαβάσετε όλο το σχετικό απόσπασμα:

«Αν θεωρούμε ότι η πολιτική ευθύνη γίνεται απολύτως προσωποποιημένη ευθύνη και πρέπει να οδηγεί σε παραιτήσεις, αν μπούμε σε αυτή τη συζήτηση, πρώτοι θα έπρεπε να παραιτηθούν περίπου το 1/3 των βουλευτών της σημερινής Βουλής. Αυτό θα ήταν μία πράξη που θα έδειχνε πραγματικά μία εντιμότητα σε αυτή την πολιτική θέση, θα έδειχνε μία στάση ευθύνης, διότι εδώ έχει συντελεστεί ένα ζήτημα που αγγίζει πολλές δεκαετίες, έχει πάρα πολλές πλευρές -και οικονομικές πλευρές. Να μην βάλλεται ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι 44 ετών και έχει φορτωθεί όχι μόνο τις πολεοδομικές, χωροταξικές αδυναμίες της πολιτικής προστασίας, τις αδυναμίες πυρόσβεσης, αλλά και το οικονομικό έγκλημα που έχει συντελεστεί απέναντι στη χώρα, αλλά και το έγκλημα στο κοινωνικό κράτος».

Διαβάζοντας κι ακούγοντας δεκάδες σχόλια διαπιστώνω πως μερικοί νομίζουν πως ο κ. Βερναρδάκης είπε πως ο πρωθυπουργός είναι μικρός και δεν ξέρει, πως πήγε να τον δικαιολογήσει ως νέο κι άπειρο ίσως, κάποιοι μάλιστα θεώρησαν πως άθελα του τον προσέβαλε με αυτό που είπε.

Μόνο που ο κ. Βερναρδάκης είναι ένας έξυπνος άνθρωπος και ξέρει πολύ καλά τι λέει.

Το κεντρικό προσόν του Αλέξη Τσίπρα, το μεγάλο ατού, το χαρτί που «έπαιξε» πολιτικά είναι πως δεν ανήκει στην γενιά των πολιτικών της Μεταπολίτευσης.

Αυτό μάλιστα έχει σημασία αν μέρος του αφηγήματος σου είναι η αποδόμηση της Μεταπολίτευσης. Έχουμε ακούσει όλοι τον καταγγελτικό λόγο για «αυτούς που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια» που «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», για «τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης» που ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να ξεριζώσει, έχουμε ακούσει το σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Ακούμε όλοι τώρα ξανά, αυτές τις μέρες, με αφορμή το αφήγημα ότι τα αυθαίρετα φταίνε για τον θάνατο στο Μάτι, τον πολιτικό λόγο που βασίζεται στην άποψη ότι η Μεταπολίτευση διέφθειρε όχι απλώς τον πολιτικό αλλά τον πολίτη.

Αλλά και πέρα από τον συνθηματικό λόγο και την καταγγελία, η άποψη αυτή έχει ειπωθεί καθαρά στις ιδεολογικές συζητήσεις του χώρου αυτού, κυρίως πριν γίνει κυβέρνηση και έχει να ασχοληθεί με πιο πεζά πράγματα όπως, για παράδειγμα, οι ζωές κι οι τσέπες μας.

Ενδεικτικά, το 2013, όταν ο Γιώργος Κατρούγκαλος μιλούσε ως οργανικός διανοούμενος του ΣΥΡΙΖΑ, σε άρθρο του στα Ενθέματα της Αυγής, στο πλαίσιο ενός διαφωτιστικού διαλόγου για τον χαρακτήρα της επόμενης Βουλής, πρότεινε ξεκάθαρα πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ξεκινήσει ή να συμμετέχει σε διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης αλλά πρέπει να προχωρήσει σε Συντακτική Βουλή. Παρομοίασε μάλιστα «τις αλλαγές στο κράτος και το πολιτικό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ» (κράτος ΣΥΡΙΖΑ, σας είπα ότι ήταν διαφωτιστικό) και την πολιτική συγκυρία που τις κάνει αναγκαίες με την ίδρυση της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας από τον Ντε Γκωλ (μην γελάτε, δεν το βγάζω από την κούτρα μου).

Δεν προσέβαλε λοιπόν ο κ. Βερναρδάκης τον πρωθυπουργό, αντιθέτως. Με δυο φράσεις ξεδίπλωσε όλο το αφήγημα των καθαρών χεριών του αμόλυντου από τον εσμό της Μεταπολίτευσης πρωθυπουργού που σηκώνει το βάρος των αμαρτιών των προηγούμενων περίπου όπως ο Ιησούς Χριστός τον σταυρό. Δεν είναι δηλαδή απλώς ανεύθυνος, είναι υπεράνω ευθυνών.

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως συγκινήθηκα.