Η λέξη που δε λέτε: Συγγνώμη!

Μία μόνο λέξη. Δεν είναι πανάκεια, δεν είναι το βάλσαμο στην ανείπωτη θλίψη. Δεν είναι καν ένα εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να επουλώσει τις πληγές του.

Μία μόνο λέξη. Ανθρώπινη, καθημερινή, απαραίτητη για όλους αυτές τις ώρες που η πατρίδα μας πενθεί. Τη χρωστούν οι κυβερνώντες, από το Μέγαρο Μαξίμου μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο του δήμου.

Μια μόνο λέξη. Σαν κι αυτή που είπε ο Εμανουέλ Μακρόν επειδή ένας συνεργάτης του ξυλοκόπησε διαδηλωτή. Μια λέξη, έστω κι αν δεν την πιστεύει αυτός που θα την πει.

Τα ακούσαμε όλα ή δεν ακούσαμε και τίποτε από τους «υπεύθυνους» τις τελευταίες ώρες. Ασύμμετρες απειλές, ο άνεμος που ήταν πρωτοφανής, η μάχη που χάθηκε στη Λεωφόρο Μαραθώνος, ο κακός σχεδιασμός ορισμένων μόνων φορέων κι όχι της κρατικής μηχανής, η πολεοδομική αναρχία κλπ.

Όμως, κανείς, του πρωθυπουργού προεξέχοντος δεν είπαν τη λέξη που πάντα πρέπει να λέγεται. Όχι γιατί είναι μαγική, αλλά γιατί σε ένα κράτος δικαίου πρέπει να λέγεται.

Μια συγγνώμη δεν ακούστηκε από κανέναν. Μόνο δικαιολογίες, προφάσεις εν αμαρτίαις και εκκλήσεις για «ενότητα» γιατί «δεν είναι η ώρα της απόδοσης ευθυνών».

Μάλιστα, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως βεβαίως και ο κ. Καμμένος, επέβαλαν σιωπητήριο στα στελέχη τους. Να μη βγαίνουν στα κανάλια και να μη μιλούν. Και αυτό το έκαναν για έναν και μόνο λόγο: Γιατί δεν τους έχουν εμπιστοσύνη, μπορεί να τους εκθέσουν κάθε στιγμή.

Αλλά πιθανότατα και γιατί απέναντι στην κάμερα θα πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη. Από τους νεκρούς, από τους αγνοούμενους, από τους συγγενείς, τους φίλους, από τους πυροσβέστες που δίνουν κάθε μέρα τη μάχη στο πεδίο κι όχι στα γραφεία.

Όταν δεν μπορείς να πεις τη λέξη συγγνώμη δεν μπορείς να προχωρήσεις ως κράτος.

Και δεν τη λένε διότι μετά τη λέξη συγγνώμη ακολουθεί αυτή της παραίτησης. Ποιος όμως θέλει να χάσει τα προνόμιά του; Ο κ. Τσίπρας; Ο κ. Τόσκας; Η κ. Δούρου; Φυσικά κανείς…

Γι’ αυτό οι πολιτικοί έχουν βγάλει από το λεξιλόγιό τους το συγγνώμη. Και την έχουν αντικαταστήσει από το αναίδεια.

Οσο το πολιτικό σύστημα θα στέκεται απρόσωπο απέναντι στον πολίτη, τόσο θα έχουμε τέτοιες τραγωδίες. Γιατί η συγγνώμη δεν είναι απλά μια έκφραση ευθιξίας, όπως και η παραίτηση.

Αυτή η λέξη μπορεί να γίνει η κινητήριος δύναμη προκειμένου να μην ξανασυμβούν άλλα τέτοια εγκλήματα.