Ένας Ρουβίκωνας που βολεύει τους πάντες

Ομολογώ ότι διακατέχομαι από έναν ορισμένο θαυμασμό για τον Ρουβίκωνα. Όχι δεν συμμερίζομαι την απλουστευτική ιδεολογία τους, ούτε και πείθομαι ότι οι ενέργειές τους μπορούν να αποτελέσουν πλήγμα σε σ’ αυτό που υποστηρίζουν ότι αντιπαλεύουν.

Η κοινωνική διαμαρτυρία για να γίνει κοινωνική αλλαγή χρειάζεται πολύ περισσότερα πράγματα από απλές συμβολικές ενέργειες.

Όχι ο θαυμασμός προέρχεται από το πώς αυτή η οργάνωση κατορθώνει να εξυπηρετεί τους πάντες.

Καταρχάς εξυπηρετεί την αντιπολίτευση. Εκεί που για παράδειγμα η ΝΔ θα έπρεπε να εξηγήσει σε τι όντως διαφέρει το πρόγραμμά της από αυτό που εφαρμόζει η κυβέρνηση και που το έχουν υπαγορεύσει οι δανειστές, αποκτά κάθε τόσο την δυνατότητα να μιλήσει για «ανομία», να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι έχει «διαλύσει το κράτος», να κλείσει το μάτι στους «φιλήσυχους πολίτες» ότι όταν έρθει στην εξουσία αυτά δεν θα γίνονται και θα «τσακίσει τους ταραξίες».

Εξυπηρετεί έπειτα την κυβέρνηση. Γιατί εκεί που η ΝΔ υψώνει τους τόνους και κατηγορεί την κυβέρνηση επειδή δεν συλλαμβάνει τους «αναρχικούς ταραξίες», έρχεται η κυβέρνηση και το παίζει «υπερασπιστής των δημοκρατικών δικαιωμάτων», που δεν δέχεται να ποινικοποιήσει  συνολικά τη μαζική διαμαρτυρία.

Βγαίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως φλογερός υπερασπιστής του «νόμου και της τάξης», απαντάει η κυβέρνηση ως εγγυήτρια των ελευθεριών και φραγμός απέναντι στην αστυνομική αυθαιρεσία. Άμα χρειαστεί, κάνουν και καμία προσαγωγή για να δείξουν ότι όποιος ξεπερνάει τα όρια τιμωρείται.

Εξυπηρετεί, τους «μηχανισμούς καταστολής». Αφενός, γιατί όσο συνεχίζει τη δράση του, μπορούν οι αξιωματικοί τους να ζητούν ενισχύσεις, εξοπλισμό κ.λπ. Αφετέρου, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι οι συμβολικοί ακτιβισμοί δεν είναι (ούτε και μπορούν να γίνουν) «τρομοκρατία».

Εξυπηρετεί, τέλος τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί παρουσιάζοντας εντέχνως ότι ανέχεται τον Ρουβίκωνα και «κατανοεί» τέτοιους ακτιβισμούς «ως ένα βαθμό βέβαια», θέλει να δείξει ότι δεν είναι ένα κόμμα εξουσία κυνικά προσηλωμένο στη διαχείρισή της αλλά ένας «κινηματικός χώρος», που παρότι «αναγκάζεται» να εφαρμόζει μέτρα, εξακολουθεί να έχει «αγανακτισμένη ψυχή».

Άλλωστε, ποιος άλλος χώρος ξέρει καλύτερα την αξία αλλά και τα όρια των «συμβολικών ακτιβισμών» από τον ΣΥΡΙΖΑ;

Ένα κόμμα που χωρίς να έχει καμιά προετοιμασία για τη σύγκρουση με τους δανειστές, εκπροσωπούσε «συμβολικά» την αγανάκτηση της κοινωνίας, μέχρι που τα πράγματα έφτασαν στην κρίσιμη σύγκρουση οπότε και επέλεξε τη συνθηκολόγηση.

Οι συμβολισμοί πάντοτε βολεύουν. Γιατί μένουν στην εικόνα, είναι εύκολοι στην εκμετάλλευση και στην πραγματικότητα δεν παράγουν κανένα αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και ενίοτε είναι ένα νόμισμα που αλλάζει χέρια μέσα στην πολιτική συναλλαγή.

Μόνο που κάποια στιγμή τα ερωτήματα γίνονται πραγματικά και δεν μπορούν να έχουν «συμβολικές απαντήσεις».