Τετελεσμένα μεν, βολικά δε

Φανταστείτε το εξής σενάριο: η ΠΓΔΜ έχει πάρει πρόσκληση έναρξης ενταξιακών συνομιλιών με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Κάνει δημοψήφισμα στο οποίο εγκρίνεται η συμφωνία των Πρεσπών. Αλλάζει και το σύνταγμα της, αλλάζει όνομα και τις διατάξεις που συμφώνησε με την Ελλάδα.

Όλα αυτά φυσικά δεν γίνονται κι εύκολα, η αντιπολίτευση – με πρώτο πρώτο το VMRO και θεσμικό «μπροστάρη» τον πρόεδρο της χώρας – στα κάγκελα, διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια, εθνικιστικά πάθη κλπ.

Οι εταίροι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ χαίρονται, συγχαίρουν την ΠΓΔΜ για την αποφασιστικότητα, τις ιστορικές αποφάσεις κλπ κλπ κι οι οργανισμοί συνεχίζουν τους σχεδιασμούς τους (ειδικά το ΝΑΤΟ) λαμβάνοντας υπόψιν πλεον το νέο μέλος. Μετά έρχεται η συμφωνία των Πρεσπών στην ελληνική Βουλή.

Και καταψηφίζεται. Και ξεκινάει ένας νέος γύρος κρίσης και ερωτηματικών και διπλωματικών διεργασιών για τη διαχείριση της αντίδρασης του διεθνούς παράγοντα και των επόμενων βημάτων μας σε σχέση με την ένταξη της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας (πια) στους οργανισμούς.

Σας φαίνεται σενάριο μιας κατ’επάγγελμα φαντασιόπληκτης; Μάλλον δεν έχετε παρακολουθήσει πολλές πολιτικές συζητήσεις στην τηλεόραση τώρα τελευταία.

Η βασική κόντρα της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση τώρα που μπήκαμε πλεον στην ευθεία του νατοικού μέλλοντος της ΠΓΔΜ είναι ακριβώς αυτή, τα λεγόμενα τετελεσμένα. Η μεν Νέα Δημοκρατία – και πολλοί διεθνολογοί μαζί της – υποστηρίζει ότι η ΠΓΔΜ θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ως Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας ούτως ή άλλως και η Ελλάδα θα έχει απωλέσει, εν τω μεταξύ, το δικαίωμα άσκησης βέτο.

Η κυβέρνηση, από την άλλη, υποστηρίζει ότι ισχύει η προυπόθεση να έχουν ολοκληρωθεί όλα τα βήματα κύρωσης της συμφωνίας κι άρα αν δεν περάσει από το ελληνικό κοινοβούλιο η συμφωνία τότε η ένταξη θα παγώσει. Δηλαδή το σενάριο που περιγράφεται παραπάνω.

Πέρα από το ποιος έχει δίκιο τυπικά, νομικά, στην πράξη δημιουργείται πολιτικό «τετελεσμένο» μιας και το σενάριο θα ήταν μόνο κακό για τη χώρα μας. Η εικόνα της Ελλάδας και η θέση της στις συμμαχίες που επιθυμούν πολύ την ένταξη της ΠΓΔΜ, θα είχε υποστεί ένα σοβαρότατο πλήγμα. Επιπλέον, οι πολιτικές εξελίξεις που μαντεύουμε πως θα προκαλούσε η εξέλιξη αυτή στην γείτονα θα ευνοούσε εξαιρετικά τη Ρωσία και την Τουρκία που έχουν – και δεν το κρύβουν – τις δικές τους επιδιώξεις επιρροής στην χώρα, με ο,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για εμάς.

Φυσικά κάποιος μπορεί να απαντήσει ότι δεν δίνει δεκάρα τσακιστή γι’αυτά και ότι δίνει προτεραιότητα στη μη επίλυση του ζητήματος, τουλάχιστον όχι με αυτή τη φόρμουλα των Πρεσπών. Πάσο.

Είναι κάπως απίθανο όμως να μην απασχολεί τη Νέα Δημοκρατία που το επισημαίνει, εξάλλου, συχνά. Παρότι, για να είμαστε λιγάκι ειλικρινείς, η σειρά των βημάτων που συμφωνήθηκε ήταν αυτή που ζητούσε, αρχικά, η αντιπολίτευση ποντάροντας, ίσως, ότι η ΠΓΔΜ δεν θα δεχτεί να αλλάξει το σύνταγμα της χωρίς να έχει περάσει η συμφωνία από την ελληνική Βουλή.

Χρήσιμο το παραμύθι στην πολιτική αλλά, μεταξύ μας, δεν βλάπτει και λίγος ρεαλισμός: αυτό το καβγαδάκι περί τετελεσμένων βολεύει, εφόσον τα πραγματικά τετελεσμένα δεν είναι αυτά που μπορεί να βρει κανείς γραμμένα σε χαρτί.

Η επιμονή της κυβέρνησης πως δεν υπάρχουν τη δείχνει να σέβεται το κοινοβούλιο, να είναι αρκούντως απαιτητική προς την ΠΓΔΜ, βολεύει και τους Ανεξάρτητους Έλληνες για να μπορούν να απειλούν πως θα ρίξουν την κυβέρνηση και να προσποιούνται πως αγωνίζονται για τη Μακεδονία σε όποιον πείθεται ακόμη από τις ιστορίες τους.

Η Νέα Δημοκρατία όσο περισσότερο κι όσο πιο ήρεμα εξηγεί τα περι τετελεσμένων, τόσο πιο εύκολα μπορεί να προετοιμάσει και τον κόσμο της για το ποιος φταίει όταν μπει η Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ.

Και κάπως έτσι ο Μητσοτάκης θα έχει έναν λιγότερο μπελά για το μέλλον και χωρίς το πολιτικό κόστος. Κι όλοι μαζί, εν τω μεταξύ, μπορούν να ελπίζουν πως η συμφωνία θα έρθει προς κύρωση σε αυτή τη Βουλή, στην οποία η κυβέρνηση φαίνεται (και φέρεται σαν) να νιώθει πως η αποχή κάποιων κι η θετική ψήφος άλλων, θα συμπληρώσει την πλειοψηφία επι των παρόντων, χωρίς να εκτεθεί κι ο Πάνος Καμμένος.. Ένα σενάριο είναι κι αυτό. Κάπως πιο ρεαλιστικό πάντως από το να πούμε μετά στο ΝΑΤΟ «αχ τελικά αλλάξαμε γνώμη και το παίρνουμε πίσω, σόρι».