Δημήτρης Ν. Μανιάτης: Τα μαύρα γυαλιά του Πάνου και της Ιστορίας

Συνήθως η αποτίμηση γίνεται μετά θάνατον. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους ανθρώπους, ισχύει και για τα έργα τους, δηλαδή και για τα κινήματα, τα ιδεολογικά ρεύματα, τις πνευματικές και καλλιτεχνικές τάσεις μιας εποχής που αφήνουν τα ίχνη τους μέσα στον χρόνο. Από αυτή την άποψη, η βιογραφία του Πάνου Γαβαλά δικαίως γράφεται τώρα, που έχει περάσει ένα διάστημα από τον θάνατό του χωρίς ακόμη να έχουν χαθεί οι μάρτυρες που τον έζησαν από κοντά. Επίσης το γεγονός ότι δεν έχει ακόμα γραφτεί μια συνολική αποτίμηση του τι σήμανε το τραγούδι στον ελληνικό πολιτισμό του 20ού αιώνα, ίσως και να είναι ελπιδοφόρο για το ίδιο το τραγούδι. Ισως, παρά τα φαινόμενα, να μην έχει πεθάνει, μπορεί η λαίλαπα της επέλασης της αισθητικής τής ευτέλειας (για την οποία μεγάλη ευθύνη έχει η ιδιωτική τηλεόραση από το ’90 και μετά), της αισθητικής του σκυλάδικου, η πρωτοκαθεδρία επίσης της εικόνας σε σχέση με την ουσία του τραγουδιού και η διάλυση της μουσικής βιομηχανίας προς όφελος πολυεθνικών εταιρειών που ελέγχουν πια το παιχνίδι μέσα από τις ιντερνετικές πλατφόρμες συνολικά σε όλο τον δυτικό κόσμο, ίσως, λέμε και πάλι, να μην έχουν εντελώς εξαφανίσει κάθε σπίθα από αυτές που έθρεψαν τη φωτιά του ελληνικού τραγουδιού του 1950 και του 1960 και που αποτέλεσαν, καλώς ή κακώς, είτε αρέσει σε κάποιον αυτό είτε όχι, ένα από τα ουσιωδέστερα στοιχεία του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού.

Διαβάστε περισσότερα εδώ