Τσίπρας και Καμμένος επιμένουν να κατασκευάζουν εχθρούς (βλέπε Μαρινάκης)

Από την αρχή που ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε ότι μέσα στη συγκυρία της κρίσης και της κοινωνικής καταστροφής που έφεραν τα μνημόνια μπορούσε να εκμεταλλευτεί την αγωνία μιας ολόκληρης κοινωνίας και να βρεθεί στην εξουσία, παρότι δεν είχε απολύτως ιδέα για το πώς θα μπορούσε να χαράξει μια διαφορετική πολιτική, αποφάσισε ότι αντί να προσφέρει πολιτικά σχέδια θα προσέφερε εχθρούς.

Αυτό έκανε ήδη από την εποχή που όρισε την «αντιμνημονιακή» στρατηγική όχι ως ένα εναλλακτικό σχέδιο για την Ευρώπη και την Ελλάδα, αλλά ως εύκολη στοχοποίηση της Μέρκελ και του Σόιμπλε.

Ήταν η εποχή του «Go back madame Merkel», που βέβαια, όταν ήρθε η «ώρα της κρίσης» έγινε «Yes, Mrs. Merkel», σε εκείνη την καθόλου ηρωική διαπραγμάτευση που έθαψε την ίδια την ετυμηγορία του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα.

Από τη στιγμή που ψηφίστηκε το Τρίτο Μνημόνιο και άρα δεν μπορούσε πια να επικαλείται την Τρόικα ή τους Ευρωπαίους ηγέτες ως αντιπάλους, η επιχείρηση κατασκευής εχθρών στράφηκε στο εσωτερικό της χώρας.

Τώρα ο στόχος ήταν η διαπλοκή. Μικρή σημασία είχε ότι την ίδια περίοδο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιδίδονταν σε αγώνα δρόμου για να αποκτήσουν καλές σχέσεις με επιχειρηματίες που υπόσχονταν ότι θα διαμόρφωναν «φίλια ΜΜΕ», ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να φαίνεται ότι πολεμάει τα «συμφέροντα».

Ακόμη και εάν την ίδια στιγμή έτρεχαν να δώσουν δουλειές στον Καλογρίτσα μπας και φτιάξει το κανάλι (άλλο εάν τα… βοσκοτόπια δεν αποδείχτηκαν ιδιαίτερα φερέγγυα) ή καλλιεργούσαν στενές σχέσεις με τον Ιβάν Σαββίδη (αυτόν που τώρα τον αναφέρουν σε non paper ως ενορχηστρωτή «αποστασιών»).

Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια είχε και ο Πάνος Καμμένος. Ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε έτρεχε να μαζέψει ερωτήσεις βουλευτών του που θεωρούσε ότι θα έθιγαν επιχειρηματίες ή που έσπευδε στην Παναγία Σουμελά για να καθίσει δίπλα στον Μελισσανίδη και τον Σαββίδη.

Ο άνθρωπος που κατεξοχήν ανέλαβε από ένα σημείο και μετά να εκπροσωπήσει πολιτικά όλο το στημένο και κατασκευασμένο αφήγημα περί «ναρκεμπόρων» και «τούρκικης ηρωίνης», που επανέλαβε για άλλη μια φορά σήμερα στη Βουλή σε μία σχεδόν παραληρηματική αποστροφή που συνδύαζε αυτές τις αναφορές, με ανύπαρκτες αποστασίες και τον… Τζωρτζ Σόρος.

Και όλα αυτά τα έκανε ένας πολιτικός που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό, σε συντονισμό με τον Σταύρο Κοντονή και τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, να πάρει τηλέφωνο έναν ισοβίτη και να τον πιέσει να «δώσει τη σωστή κατάθεση», δηλαδή αυτή που θα ενοχοποιούσε τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Έτσι και σήμερα και στη Βουλή, Τσίπρας και Καμμένος δεν είχαν κάτι το συγκεκριμένο να πουν ούτε για την οικονομία ούτε για την εξωτερική πολιτική. Δεν παρουσίασαν κανένα αναπτυξιακό σχέδιο για τη «μεταμνημονιακή» εποχή. Δεν έκαναν τον κόπο να εξηγήσουν πώς η Συμφωνία των Πρεσπών εντάσσεται σε ένα σχέδιο αναβάθμισης της θέσης της χώρας.

Είχαν, όμως, να πουν για «ποινικές διώξεις» σε βάρος του Μαρινάκη, και για «τουρκική ηρωίνη». Αγνοώντας όχι μόνο το τεκμήριο αθωότητας, αλλά και το γεγονός ότι μιλούν για μια υπόθεση που έχει συγκεκριμένη δικαστική διερεύνηση, που ξέρουμε τους Τούρκους χρηματοδότες του φορτίου εναντίον των οποίων έχουν εκδοθεί εντάλματα σύλληψης, που αρμόδια δικαστικά όργανα έχουν αμφισβητήσει τις υποτιθέμενες «αποχρώσες ενδείξεις» κατά του Μαρινάκη, αμφισβητώντας τον «ζήλο» μιας εισαγγελέως που μετά μάθαμε ότι έκανε διακοπές στα ίδια μέρη με τον Πάνο Καμμένο.

Και είχαν να επαναλάβουν το ίδιο ξαναμασημένο αφήγημα γιατί ο Τσίπρας μπορεί να έχει πάρει διαζύγιο από όλες τις αξίες και τα οράματα της αριστεράς, αλλά δεν έχει ξεχάσει τα «διδάγματα» της χειρότερης εποχής του σταλινισμού: τη λογική της κατασκευής ενόχων που κάποτε συμπύκνωσε ο διαβόητος εισαγγελέας Βισίνσκυ με τη φράση «φέρτε έναν άνθρωπο και θα σας δώσω έναν ένοχο».

Και το κάνουν αυτό γιατί αυτοί που καταγγέλλουν όλους τους άλλους ως «συστημικούς» έχουν στην πραγματικότητα την πιο παρασιτική σχέση με την εξουσία. Γιατί επιμένουν να κυβερνούν έχοντας κάνει αλλεπάλληλες στροφές 180°, έχοντας ξεχάσει αρχές και δεσμεύσεις, εφαρμόζοντας την ίδια λιτότητα και περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά μένουν γαντζωμένοι στις καρέκλες και τα όποια οφέλη της εξουσίας.

Αποκορύφωμα το μοναδικό φαινόμενο ένας υπουργός Εθνικής Άμυνας στην ίδια συνέντευξη να ανακοινώνει ότι μπορεί και να ρίξει την κυβέρνηση για το Μακεδονικό, αλλά και ότι υπογράφει εξοπλιστικά προγράμματα για να πάνε καλά οι δουλειές των διαφόρων εμπόρων όπλων με τους οποίους αρέσκεται να βγάζει σέλφι πριν πάει να ξεσκάσει σε ακριβό καζίνο του Λονδίνου.

Αυτοί οι άνθρωποι, με αυτή την απουσία οποιασδήποτε αξιακής ή ηθικής αντίληψης για την πολιτική, που βρέθηκαν στην εξουσία εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική που κάποτε κατήγγειλαν για να κερδίσουν ψήφους, έρχονται τώρα και θεωρούν ότι στο πρόσωπο του Μαρινάκη, του όποιου Μαρινάκη, μπορούν να προσφέρουν έναν «εχθρό», θεωρώντας ότι η σπίλωση, η συκοφάντηση και ο κανιβαλισμός μπορούν να αναπληρώσουν τη δική τους πολιτική κενότητα.

Μόνο που αυτές είναι τεχνικές διαχείρισης της επερχόμενης συντριβής καταδικασμένες σε αποτυχία. Γιατί κάποια στιγμή τα όποια «παραδικαστικά» κυκλώματα εξαντλούν τη δυναμική τους, τα κατασκευασμένα αφηγήματα διαψεύδονται και οι θεωρίες συνωμοσίας γίνονται απλά ανέκδοτα.

Και τότε αυτοί που τα εμπνεύστηκαν μένουν απλώς με την αδυναμία τους να έχουν κάτι πραγματικά ουσιαστικό να πουν για αυτόν τον τόπο και την αγωνία του για ζωή.

Και μια τελευταία παρατήρηση. Κάπου ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στο συγκρότημα Λαμπράκη και ειδικά τον Χρήστο Λαμπράκη, με τον γνωστό απαξιωτικό τρόπο του. Εκείνος ο αστός εκδότης, που δεν θα φοβόταν ποτέ να παραδεχτεί ότι αγωνιζόταν για να διατηρήσει τη «σταθερότητα του καθεστώτος», μπορούσε να σκέφτεται για αυτή τη χώρα, το μέλλον της και την ανάγκη προοδευτικών λύσεων, με έναν τρόπο που ο Τσίπρας, με όλο το αμάλγαμα κυνισμού και ρηχότητας που έχει, δεν θα μπορέσει ποτέ να το κάνει. Ενδεικτικό και αυτό για την βαθύτερη κρίση που αντιμετωπίζουμε.