Το κλάμα

Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά σήμερα, εκτός άλλων, είναι η μέρα που κλαίει από οργή και νεύρα η Μπέτυ Μπαζιάνα. Σε κάθε επέτειο του δημοψηφίσματος, όπως είχε δηλώσει στη συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των συντακτών» (5/1/2018).

Δεν έχετε όλοι και όλες τις ίδιες ευαισθησίες, αλλά η σύντροφος του Καίσαρος οφείλει να είναι και να φαίνεται ευαίσθητη. Γι’ αυτό και κάθε τέτοια μέρα κλαίει. Για την «τιμωρητική, φασιστική μπότα» των δανειστών που προσπαθούσαν να λιώσουν το κεφάλι των Ελλήνων. Για το τόσο ακτιβιστικό, τόσο αταβιστικό, τόσο ανεδαφικό σύνθημα «this is a coup» που κάηκε μαζί με τα ξερά της περιόδου.

Να, όμως, που την τρίτη μόλις χρονιά απ’ το δημοψήφισμα η κυρία Μπαζιάνα πρέπει να κλάψει λιγότερο, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας μόλις που απέφυγε την ιστορική έκφραση «mea culpa» στη γερμανική εφημερίδα Die Welt για το «όχι» του εκείνο που τον καταβάλλει εις όλην την ζωή του.

Σε κάθε περίπτωση η Μπέτυ Μπαζιάνα μπορεί να κάνει ένα διάλειμμα απ’ το κλάμα και το αναφιλητό τώρα που το επιτελείο του Μαξίμου αλφαδιάζει πάνω στον πρωθυπουργό τη γραβάτα του πραγματισμού, του ευρωπαϊσμού, του ρεαλισμού και όλων των κενών -ισμώνς. Μας βλέπουν και οι εταίροι και το θέαμα που παρουσιάζουμε οδυρόμενοι δεν είναι το καλύτερο τουλάχιστον για την τρέχουσα σεζόν.

Οι φιέστες και τα Ζάππεια θέλουν το ρίμελ στη θέση τους και το ηθικό ακμαιότατο. Ούτε η «φασιστική μπότα» ούτε το «πραξικόπημα» ταιριάζουν με το νέο χαρτί της σοσιαλδημοκρατίας. Και πάντως δεν είναι επικοινωνιακό να απευθύνεσαι στο σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ με δάκρυα στα μάτια για κάτι που προσπαθείς κι εσύ να ξεχάσεις. Δεν μπορείς να μένεις κολλημένη στο σάουντρακ του 2015 οδυρόμενη για την αδύνατη επανάσταση.

Κι αν στο κλάμα το ρίχνεις και ξεσπάς, μην περιμένεις να έρθει πιο κοντά η εξουσία στην κυβέρνηση. Φινάλε με αμανέ.