Το τέλος πλησιάζει, αλλά το κέφι συνεχίζεται…

Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ο Πάνος Καμμένος που κατήγγειλε μεθοδεύσεις τάχα αποστασίας και ανησυχούσε (;) μπροστά στον κίνδυνο ανατροπής του πολιτεύματος. (Από ποιον άραγε; Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο από το Στράτευμα του οποίου πολιτικός προϊστάμενος είναι ο ίδιος, πώς θα μπορούσε να συμβεί;).

Παρέα με τον υπουργό Αμυνας, αυτόν τον χορό της καταγγελίας μίας κυοφορούμενης αποστασίας με στόχο την ανατροπή της καλύτερης κυβέρνησης και του «καλύτερου Πρωθυπουργού της Μεταπολίτευσης» (Π. Καμμένος στην φιέστα του Ζαππείου), «είδαν» επίσης κάποιοι στο Μέγαρο Μαξίμου και ο πρόεδρος της Βουλής.

Κάποιες ημέρες πέρασαν, ο Ζόραν Ζάεφ κατοχύρωσε από κάθε πιθανό βήμα στο οποίο βρέθηκε την μακεδονική του ταυτότητα, τα φιλοκυβερνητικά έντυπα έβγαλαν πάλι κάτι σκονισμένες δήθεν αποκαλύψεις για την Novartis και ο κυβερνητικός εταίρος επανήλθε δριμύτερος.

Και τι είπε; Ότι είναι έτοιμος να κάνει αυτό για το οποίο κατήγγειλε άλλους, μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα. Να αποχωρήσει δηλαδή από την κυβέρνηση.

Τι μπορεί να εννοεί ο ποιητής; «Όταν και αν έρθει η ώρα (της ψήφισης της συμφωνίας των Πρεσπών), θα εκτελέσουμε τη λαϊκή εντολή με το μεγαλύτερο μέσο που έχουμε, την αποχώρηση δηλαδή, από την κυβέρνηση», είπε ο κ. Καμμένος κατά την συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου των ΑΝΕΛ το Σαββατοκύριακο.

Αποχώρηση των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση σημαίνει κυβέρνηση γιοκ.

Ή μήπως όχι;

Θα μπορούσε να σημαίνει και κάτι άλλο. Ότι το κέφι συνεχίζεται, που έλεγε και μία παλιά διαφήμιση.

Πώς; Όπως μας ενημέρωσε ο βουλευτής των ΑΝΕΛ Παπαχριστόπουλος, μπορεί να παραδοθούν οι υπουργικές καρέκλες, αλλά αυτό δεν θα σημάνει ότι θα χαθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καθώς το κόμμα θα συνεχίσει να περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του τον καλύτερο Πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης.

Στην χώρα όπου το εξωφρενικό και το ασυνάρτητο έχουν κυριαρχήσει και η αντίσταση σε αυτά έχει ματαιωθεί, είτε λόγω κόπωσης των πολιτών, είτε λόγω αδυναμίας αντιπαράθεσης με το αχαλίνωτο θράσος, όλα αυτά φαντάζουν και ακούγονται πλέον χαριτωμένα, θεωρούνται ασήμαντες λεπτομέρειες μίας διαδικασίας εκμαυλισμού και περιφρόνησης των πολιτών, των θεσμών και των δημοκρατικών κεκτημένων.

Οι ΑΝΕΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι απευθύνονται σε έναν κοινωνικό χυλό, ο οποίος θα τους επιβραβεύσει σε αυτό το ρεσιτάλ πολιτικής υποκρισίας και αμετροέπειας.

Πιστεύουν ότι οι ψηφοφόροι τους θα συγκινηθούν επειδή ο Καμμένος, η Κουντουρά, η Κόλλια Τσαρουχά, ο Μαυραγάνης κλπ. θα αποχωρήσουν διαμαρτυρόμενοι από τα υπουργεία τους, αλλά θα συνεχίσουν να χειροκροτούν τον Τσίπρα.

Είναι ίσως αυτή η εικόνα για το πιο ταιριαστό τέλος μίας κυβέρνησης που ξεκίνησε και πολιτεύτηκε με προκλητικότητα, προβοκατόρικες καμπάνιες και ανίερες συμμαχίες πολλαπλών επιπέδων: Η επιβεβαίωση του κωμικού και η κυριαρχία του ευτράπελου, μετά το τέλος της αυταπάτης.