Δεν βγήκαμε από το τούνελ, απλώς φτάσαμε στο τέλος του και έπεσε και το τρένο επάνω μας

Ένα παλιό ανέκδοτο που ακούστηκε πολλές φορές στην περίοδο της κρίσης έλεγε ότι «υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ, είναι ένα τρένο που έρχεται επάνω μας με μεγάλη ταχύτητα».

Στην πραγματικότητα φτάσαμε επιτέλους σε αυτή τη στιγμή. Τέλειωσε το τούνελ, έπεσε και το τρένο επάνω μας και τώρα μας πηγαίνει όπου θέλει αυτό.

Σε μια διαδρομή που και λιτότητα θα συνεχίσει να έχει και εξοντωτικά πρωτογενή πλεονάσματα και περικοπές συντάξεων και συνεχή επιτροπεία.

Άλλωστε, αυτή την πραγματικότητα την θυμίζουν και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των «θεσμών». Η Ελλάδα κάθισε 8 χρόνια εντός «προγραμμάτων» ενώ άλλες χώρες μόλις 3, μας θύμισε ο Κλάους Ρέγκλινγκ, υπογραμμίζοντας, παράλληλα, ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην τροχιά των μεταρρυθμίσεων, δηλαδή μέσα στο ίδιο πλαίσιο πολιτικής, γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσει να αξιοποιήσει τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους.

Η κατάσταση αυτή μόνο για πανηγυρισμούς δεν είναι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έπρεπε να είναι για σεμνότητα, αυτοκριτική και συλλογική σκέψη για το εάν μπορεί να υπάρξει πραγματική έξοδος από αυτή τη συνθήκη, ώστε να υπάρξει πραγματικά μέλλον για αυτή την κοινωνία και όχι απλώς να θεωρούμε επιτυχία ότι επιβιώσαμε άλλη μια μέρα.

Και οι πανηγυρισμοί αυτοί γίνονται ακόμη πιο εκνευριστικοί εάν αναλογιστούμε ότι 3 χρόνια ακριβώς πριν η ελληνική κοινωνία για τελευταία φορά σε τέτοια κλίμακα πραγματικά πίστεψε στη δυνατότητα να πάνε τα πράγματα αλλιώς και έδειξε ότι θα μπορούσε να βάλει πλάτη.

Κόντρα σε μια ιδεολογική τρομοκρατία χωρίς προηγούμενο τόλμησε να πει ένα καθαρό «όχι» που έδινε στην κυβέρνηση όχι μόνο νομιμοποίηση αλλά και πραγματική δύναμη να μας βγάλει έξω από το φαύλο κύκλο των μνημονίων. Γιατί φανέρωνε δύναμη να αντέξει τις δυσκολίες και τους «κραδασμούς» της όποιας εναλλακτικής πορείας.

Μόνο που στο «όχι» της κοινωνίας (που παρά τις ανοιχτές πληγές της δεν φοβήθηκε τις κλειστές τράπεζες και τον εκβιασμό) η κυβέρνηση Τσίπρα απάντησε με ένα «άστο, δεν γίνεται». Ακόμη χειρότερα, με ένα «άστο, δεν γίνεται» που το έλεγε ούτως ή άλλως, ακόμη και όταν πρότεινε το δημοψήφισμα όχι ως αφετηρία ρήξης αλλά ως τακτικό ελιγμό, χωρίς σκέψη για τα επόμενα βήματα.

Αυτό ήταν που μας κράτησε άλλα τρία χρόνια στα μνημόνια και ετοιμάζεται τώρα να μας κρατήσει για πολλά χρόνια στη χειρότερη δυνατή συνθήκη: εκείνη στην οποία μια κοινωνία χάνει κάθε πίστη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν.

Και αυτό είναι το χειρότερο τούνελ στο οποίο μπορεί να βρεθεί μια χώρα.