Οι γυναίκες (των) ναζί

Πολύ πρόσφατα το ελληνικό ίντερνετ απασχολήθηκε με τη φωτογραφία μίας γυναίκας νεοναζί, μέλους της Χρυσής Αυγής. Ο λόγος που η φωτογραφία της έγινε viral ήταν η εντύπωση που προκάλεσε -επιδερμικά- η οργή του προσώπου της. Όμως, τελικά, αν σκεφτούμε πιο προσεκτικά ο λόγος που προκάλεσε τόση εντύπωση είναι  κάτι περισσότερο: Τι ρόλο μπορεί να έχει μία γυναίκα σε έναν χώρο τόσο συντηρητικό και ανδροκρατούμενο;

Η Χρυσή Αυγή είναι μία οργάνωση που δεν υπερασπίζεται την ισότητα σε κανένα επίπεδο. Βλέπουμε, ωστόσο, να έχει δύο ηγετικές γυναικείες μορφές: Την κόρη και τη σύζυγο του Νίκου Μιχαλολιάκου. Όμως ο ρόλος τους δεν είναι ξέχωρος από την οικογενειακή τους σχέση, ας πούμε ότι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τον Φύρερ με τους υπόλοιπους χρυσαυγίτες τώρα τροφοδοτείται από τη συνέχεια του αίματός του. Δηλαδή την κόρη του. Αυτή είναι και η μοναδική περίπτωση γυναίκας (προβεβλημένου) στελέχους της Χρυσής Αυγής. Είναι εντυπωσιακό, όχι επειδή θα θεωρούσαμε ότι μια ναζιστική οργάνωση οφείλει να διαπερνάται από την αρχή της ισότητας των δύο φύλων, αλλά επειδή οι ίδιες οι γυναίκες της Χρυσής Αυγής επιφυλάσσουν άλλους ρόλους για τους εαυτούς τους.

Ο ρόλος της γυναίκας

Κόντρα σε κάθε σύγχρονο φεμινισμό που είναι κίνδυνος για την ελληνική οικογένεια. Αυτή είναι η τοποθέτηση της Χρυσής Αυγής. Όπως αναφέρει το μανιφέστο του Μετώπου Γυναικών, δηλαδή της γυναικείας ομάδας της νεοναζιστικής οργάνωσης,  «Η υποτιθέμενη απελευθέρωση της γυναίκας την αποπροσανατόλισε και από την πραγματική ουσία του ύψιστου ρόλου της, την Μητρότητα. Δηλαδή την υποχρέωση και την ύπατη τιμή, να φέρει στον κόσμο και ν’ αναθρέψει τα νέα βλαστάρια στον κορμό της Φυλής, ώστε να γεφυρώσει μέσω του παρόντος, το παρελθόν και το μέλλον. Πιστεύουμε ότι η Μητρότητα είναι ένα ιερότατο καθήκον». 

Σκοπός και καθήκον είναι η αναπαραγωγή. να φέρουν στον κόσμο πολλούς Έλληνες. Μιλάμε για ένα κράμα αρχαιοελληνικού -τύποις- πνεύματος και αφηγημάτων περί της Αγίας Οικογένειας, όπως ξεπροβάλλει από άλλες δεκαετίες. Η γυναίκα αναπαράγεται και μετά μεγαλώνει τα παιδιά. Και ο στόχος είναι να τα μεγαλώσει σωστά. Οπότε το Μέτωπο Γυναικών φροντίζει να εκπαιδεύει τα μέλη του για αυτόν τον ρόλο: Έχει ιδεολογική βιβλιοθήκη, καλεί σε ομιλίες των δημοφιλών χρυσαυγιτών -όπως του Γιάννη Λάγου- ενημερώνει για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει το Έθνος. Κάνει κατήχηση στις Μανάδες του Γένους (sic), είτε για να αναθρέψουν τα παιδιά τους με τα ναζιστικά ιδεώδη, είτε ακόμα και για να ξεκινήσουν να πλέκουν την κάλτσα του στρατιώτη, αν τις καλέσει το καθήκον.

Οπότε οποιαδήποτε προοδευτική συνθήκη που διαπερνά πλέον τις σύγχρονες κοινωνίες, όπως το δικαίωμα στην άμβλωση, ή στον οποιοδήποτε αυτοκαθορισμό, για την Χρυσή Αυγή είναι σώμα ξένο και επικίνδυνο. Η γυναίκα είναι νοικοκυρά, μάλιστα ενημερώνεται και για τις παραδοσιακές ελληνικές συνταγές!

Το παράδοξο

Ακόμα και οι γυναίκες που εντάσσονται στη ναζιστική οργάνωση, που προορίζονται να μεγαλώνουν παιδιά, ακόμα και αυτές οι γυναίκες ζούνε στην ίδια δεκαετία με όλους μας. Έτσι, παρά τις σθεναρές αντιδράσεις απέναντι στο σύγχρονο μοντέλο της κοινωνίας, του ρόλου της γυναίκας και της οικογένειας, υπάρχουν μερικά σημεία που νομοτελειακά δεν φαίνεται να ταυτίζονται απόλυτα με το ιδεολογικό πλαίσιο της Χρυσής Αυγής.

Ξεκινώντας από τα προφανή, η συνέχεια του αίματος έφερε την Ουρανία Μιχαλολιάκου σε θέση – κλειδί. Οπωσδήποτε σε θέση ηγετική, αφού ήταν επικεφαλής του Μετώπου Νεολαίας, ενώ σύμφωνα με μαρτυρίες δυσαρεστημένων μελών της οργάνωσης, συγκέντρωσε υπερεξουσίες στις οποίες όλοι -λόγω και του οργανωτικού μοντέλου- οφείλουν να υπακούν. Ο ρόλος αυτός είναι εξ ορισμού αντίθετο από τον ρόλο που οφείλουν να έχουν οι γυναίκες, κατά την Χρυσή Αυγή.

Η ίδια η Ουρανία Μιχαλολιάκου φαίνεται να είναι εξαιρετικά μπερδεμένη σε σχέση με τα προοδευτικά κινήματα και τις ιδέες που υπερασπίζεται, αφού πρόσφατα -έπειτα από μία, συνηθισμένη πια- διαδικτυακή επίθεση σε σχέση με το σώμα της, έκανε το εξής κάλεσμα: Stop Body shaming. Το κίνημα κατά του body shaming, δηλαδή της χλεύης που δέχονται οι άνθρωποι για το σώμα τους, είναι ένα σχετικά φρέσκο, προοδευτικό κίνημα που συνδέεται με εκείνο του τρίτου κύματος του φεμινισμού.

Προφανώς, η κοινωνική πρόοδος έχει και τα θετικά της…

Βεβαίως, η Ουρανία Μιχαλολιάκου δεν είναι η μοναδική γυναίκα της Χρυσής Αυγής. Η πρώτη που γνωρίσαμε είναι η Θέμις Σκορδέλη, αγανακτισμένη κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα, που ηγήθηκε των ακροδεξιών κατοίκων της περιοχής κατά των μεταναστών. Η Σκορδέλη εμφανιζόταν ως επικεφαλής της επιτροπής κατοίκων, ενώ στην πραγματικότητα ήταν η επικεφαλής του τάγματος εφόδου της Χρυσής Αυγής στην περιοχή. Ανέλαβε, δηλαδή έναν ηγετικό και οργανωτικό ρόλο που σε καμία περίπτωση δεν ταιριάζει με το ιδεολογικό… προσάναμμα του Μετώπου Γυναικών.

Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες στα ψηφοδέλτια της Χρυσής Αυγής. Η παρουσίασή τους για τις ευρωεκλογές του 2014 ανέφερε: «14 ξεχωριστές Συναγωνίστριες απαρτίζουν το ευρωψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής, νικήτριες της ζωής και της επιστήμης η κάθε μία στον τομέα της. Οι κυρίες της Χρυσής Αυγής καταφέρνουν να ισορροπούν άριστα ανάμεσα στα οικογενειακά καθήκοντα, αλλά και τον επαγγελματικό τομέα και τον πολιτικό Αγώνα της Χρυσής Αυγής». Πολλές από αυτές είναι νέες, προέρχονται από το Μέτωπο Νεολαίας και δραστηριοποιούνται πολιτικά στον χώρο για πολλά χρόνια.

Εφόσον δεν μπορούσαν να αποφύγουν τις εργαζόμενες και τις μορφωμένες γυναίκες, τουλάχιστον ας είναι καλές και στα οικοκυρικά…

Η σύγχυση

Ίσως όλα αυτά να συνδέονται κάπως, αν βέβαια ο στόχος της σύνδεσης είναι να τα εξηγήσουν στο κεφάλι τους οι ναζί. Ή να τα δικαιολογήσουν. Από τη μία οι σύγχρονες κοινωνίες, ακόμα και οι πιο συντηρητικές, έχουν αποδεχτεί πως η γυναίκα -αν μη τι άλλο- μπορεί να υπάρξει και εκτός σπιτιού. Και ανύπαντρη και χωρισμένη. Έτσι, πολλές γυναίκες της Χρυσής Αυγής, εμφανίζονται μεν είτε ως σύζυγοι, είτε ως σύντροφοι των αντρών της οργάνωσης, αλλά ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις, περιπτώσεις σαφέστατου ετεροκαθορισμού που δεν μπορεί να θεωρηθούν θετικές για κανέναν λόγο, προσπαθούν να αναδειχθούν εντός της Χρυσής Αυγής. Βέβαια, εκτός από την περίπτωση της Σκορδέλη, που δε συνδεόταν με οικογενειακούς δεσμούς με κάποιο στέλεχος της Χρυσής Αυγής, αλλά εξυπηρετούσε μία αναγκαιότητα της ναζιστικής οργάνωσης, άλλα παραδείγματα «αυτόφωτων» δεν υπάρχουν.

Όλα αυτά κάπως θα πρέπει να εξηγηθούν: Από τη μία οι γυναίκες ως μανάδες στα σπίτια και από την άλλη ως μπροστάρισσες, σίγουρα αναδεικνύει μία αντίφαση. Η οποία αντίφαση λύνεται από ένα άλλο αφήγημα: Το εθνικό.

Οι γυναικείες μορφές της Επανάστασης του ’21, που ήταν ηρωίδες, οι αφανείς μεν και κάπως μυστηριώδεις, εντούτοις παρούσες γυναίκες που κουβαλούσαν τα πολεμοφόδια στα βουνά, η υπέρ-ηρωίδα του εθνικιστικού φαντασιακού, δηλαδή η Κυρά της Ρω, οι Σπαρτιάτισσες πρώτα και κύρια, όλες αυτές οι γυναικείες φιγούρες απαλύνουν κάπως την κρίση ταυτότητας που θα μπορούσε να δημιουργήσει στους ναζί η παρουσία μίας ηγετικής γυναικείας μορφής στις τάξεις τους. Άμα ήταν ηρωίδα η Μπουμπουλίνα, θα είναι και η Ουρανία Μιχαλολιάκου, στο κάτω-κάτω έχει και το DNA του αρχηγού…

Ακόμα και αν η κοινωνική πρόοδος είναι -για την ώρα- γεμάτη μελανιές και σκοτεινά σημεία, είναι προφανές, ακόμα και μέσω παράλογων διαδικασιών, πως δύσκολα μπορεί να εξοντωθεί ολοκληρωτικά. Έτσι, κοιτάζοντας τις τάξεις των ελλήνων ναζί και τους ρόλους που υπερασπίζονται και προσπαθούν να χρεώσουν σε ολόκληρη την κοινωνία, ακόμα και εκεί εντοπίζονται… ατασθαλίες. Να, ας πούμε υπάρχουν γυναίκες που θέλουν να τοποθετούνται και εκτός της κουζίνας τους. Θα είχε οπωσδήποτε κάποιο ενδιαφέρον να πρέπει να εφαρμοστούν οι αρχές περί γυναικών στο μοναδικό μέλος της οικογένειας Μιχαλολιάκου που δεν είναι υπόδικο, αλλά ως φαίνεται κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Ούτε καν για τα μάτια του -χρυσαυγίτικου- κόσμου.