Τα Μάταλα και το… κοτέτσι 

Μόλις επέστρεψα από ολιγοήμερες διακοπές στην Κρήτη, αυτόν τον υπέροχο τόπο που έχει τη δύναμη να σε ξεκουράζει και να σου γιατρεύει τις πληγές σου με τη μοναδική του ατμόσφαιρα.

Εμεινα στο Ηράκλειο κι έκανα μικρές εκδρομές στη γύρω περιοχή. Η πόλη του Ηρακλείου δεν είναι και η πιο όμορφη: άναρχη δόμηση, πολυκατοικίες και πολυκοσμία είναι τα χαρακτηριστικά που την κάνουν μια από τις λιγότερο γοητευτικές πόλεις του νησιού.

Αν εξαιρέσει κανείς μερικές όμορφες γωνιές, το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης και τις μοναδικές αρχαιότητες της Κνωσού που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής δεν έχει και πολλές άλλες ομορφιές να σου προσφέρει το Ηράκλειο. Σε αυτές θα πρόσθετα και τις πανέμορφες παραλίες που βρίσκονται κοντά στην πόλη όπως για παράδειγμα η Λυγαριά και η Αμνισός.

Γι αυτό τις περισσότερες ημέρες έπαιρνα το αυτοκίνητο και επισκεπτόμουν κοντινά μέρη όπως τα Ανώγια, ένα πανέμορφο χωριό στις πλαγιές του Ψηλορείτη, όπου μπορεί κανείς να επισκεφθεί το μουσείο του Νίκου Ξυλούρη και να απολαύσει την κριτική κουζίνα στις πολύ καλές ταβέρνες και εστιατόρια της περιοχής.

Το αγαπημένο μου είναι ο Αροδαμός, όπου ο ιδιοκτήτης, ο κ Αλέξανδρος, θα σας προσφέρει συγκλονιστικά εδέσματα και αν είστε τυχεροί και μερικά από τα τυροκομικά προϊόντα της δικής του παραγωγής.

Μια μέρα αποφάσισα να επισκεφθώ τα Μάταλα, το πάλαι ποτέ μικρό ψαροχώρι που στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 αποτελούσε προορισμό για τα Παιδιά των Λουλουδιών, τους χίπηδες, που έφταναν εδώ από ολόκληρο τον κόσμο για να ζήσουν σε ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούσαν ο ελεύθερος έρωτας και πολλές ουσίες. Ανάμεσα στους επισκέπτες την εποχή εκείνη ήταν και η Καναδέζα δημιουργός Τζόνι Μίτσελ, η οποία μιλάει για την εμπειρία της στο τραγούδι «Carey».

Οι περισσότεροι από αυτούς έμεναν το βράδυ στις σπηλιές που από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν σκαμμένες στην πλαγιά του βράχου. Εκείνη την εποχή η πρόσβαση στις σπηλιές ήταν ελεύθερη. Λένε ότι οι σπηλιές ήσαν τάφοι. Μερικοί όμως έχουν δωμάτια, κλίμακες, παράθυρα και προστώα.

Η επίσκεψη στις σπηλιές είναι ελεύθερη, αν και στο παρελθόν είχε επιβληθεί εισιτήριο. Οι σπηλιές έχουν περιφραχθεί και προστατεύονται από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, ενώ απαγορεύεται η διαμονή και η διανυκτέρευση σ’ αυτές.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η περίφραξη έχει γίνει από το πιο φθηνό συρματόπλεγμα που μπορεί να φανταστεί κανείς, το οποίο μάλιστα έχει σκουριάσει από την αρμύρα της θάλασσας και δίνει περισσότερο την εντύπωση ότι προστατεύει ένα κοτέτσι, παρά έναν χώρο αρχαιολογικής σημασίας.

Η περίφραξη αυτή είναι πραγματικά τόσο ξένη με το περιβάλλον που δεν μπορείς παρά να νιώσεις ντροπή για όσους την έστησαν και την συντηρούν.

Και μάλιστα σε μια περιοχή του νησιού όπου οι τουρίστες φτάνουν κατά εκατοντάδες κάθε ημέρα.

Αν ο τουρισμός αποτελεί τη μοναδική ίσως «βαριά βιομηχανία» της χώρας, εικόνες σαν αυτή που προσφέρουν τα Μάταλα μόνο καλό δεν κάνουν στη γενικότερη εικόνα.