Δεν μπορώ να εκδηλώσω τα συναισθήματά μου

Διαβάζω στα περισσότερα άρθρα των περιοδικών ότι ‘όταν κάποιος ενδιαφέρεται και σε αγαπάει, θα στο δείξει. Διαφορετικά, δεν δίνει δεκάρα για εσένα’. Και κανονικά θα έπρεπε να συμφωνήσω γιατί ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δείχνουν την τρυφερότητά τους (όσο μπορώ τέλος πάντων γιατί άνθρωπος είμαι κι εγώ). Αλλά ακριβώς γι αυτόν το λόγο, γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι για μερικούς ανθρώπους να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους και να δείχνουν την τρυφερότητά τους. Επομένως, είναι λίγο άσχημο να τους ακυρώνεις επειδή δεν ανταποκρίνονται με τον τρόπο που κάνεις εσύ.

Άρα εσύ είσαι σαν εκείνους που δεν δείχνουν τίποτα, το παίζουν ανωτερότητα και δεν θα πουν ποτέ πόσο αγαπούν κάποιον, ακόμα κι αν σου κάνουν το κινέζικο βασανιστήριο με τη σταγόνα. Εμείς δεν κρίνουμε αλλά γιατί βρε πουλάκι μου; Εκδηλώσου, τι σου ζητήσαμε; Πέρα από την πλάκα, και σε πρώτο επίπεδο, δεν χρειάζεται να νιώθεις ενοχές ή ότι κάτι δεν πάει καλά με εσένα. Μάλλον υπάρχει κάποια εξήγηση πίσω από τη συμπεριφορά σου και δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις κατώτερη σε σχέση με τους ανθρώπους που έχουν εύκολο το νοιάξιμο. Θα μιλήσουμε άλλη φορά για το σύνδρομο της νοσοκόμας. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και οι λόγοι μπορούν να είναι διάφοροι, ανάλογα με το τι άνθρωπος είσαι.

Το είδες στο σπίτι σου. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο αδυνατείς να εκδηλωθείς. Όταν μεγαλώνεις σε ένα σπίτι όπου το συναίσθημα είναι απαγορευτικό, η έκφρασή τους εκλαμβάνεται ως αδυναμία και η σκληρή αγάπη είναι πάντα προτιμότερη, δεν είναι λογικό να δυσκολεύεσαι στις ενήλικες σχέσεις σου; Ακόμα κι αν η λογική σου λέει ότι κάνεις κάτι λάθος, το συναίσθημα βγαίνει πάντα πρώτο και σε κάνει να λειτουργείς έτσι όπως λειτουργείς στις σχέσεις σου. Το τι είναι νορμάλ για τον καθένα από εμάς, διαμορφώνεται σε πολύ μικρή ηλικία και μας αρέσει ή όχι, πορευόμαστε πάντα με αυτό, έστω και υποσυνείδητα.

Έχεις βιώσει αρνητικές εμπειρίες και δεν την ξαναπαθαίνεις. Πολλοί άνθρωποι, που έχουν απογοητευτεί από τη ζωή και τον έρωτα (δηλαδή πάνω κάτω όλοι μας), τείνουν να βάζουν αυστηρά όρια και περιορισμούς στον εαυτό τους σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. ‘Δεν την ξαναπατάς’, ‘δεν θα λες αυτό που νιώθεις γιατί κάποιος το εκμεταλλεύεται’ και πάει λέγοντας. Αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους θέλεις να προστατεύσεις τον εαυτό σου, αλλά στην πράξη δεν λειτουργεί. Είσαι άνθρωπος και θα ξαναδοκιμάσεις, θα ξανααπογοητευτείς και θα τα ξαναβάλεις με τον εαυτό σου γιατί νόμιζες ότι είσαι αλάνθαστη.

Περιμένεις από τον άλλο να κάνει τα πάντα. ‘Αν δεν μου πει πρώτος τι νιώθει, εγώ θα είμαι σκληρή σαν τοίχος’. Ναι, αν γνωρίσεις έναν άνθρωπο που δεν χαμπαριάζει και δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να εκτεθεί και να το πει πρώτος, έκανες την τύχη σου και μην τον αφήσεις να σου φύγει. Αλλά αν είσαι με έναν άνθρωπο που φέρει τις δικές του ανασφάλειες και αγωνίες (και έτσι γίνεται συνήθως), μπορεί να περιμένεις για πάντα. Το πιο πιθανό είναι ότι κι εκείνος περιμένει και αν λειτουργεί, εμείς δεν κρίνουμε.

Τι θα συμβεί αν εκφράσεις τα συναισθήματά σου; Είναι το ερώτημα που θα σου κάνει και ένας ψυχολόγος. Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να προκύψει από την έκθεση; Είναι πολύ βοηθητικό για εσένα και θα σου λύσει αρκετές απορίες. Φοβάσαι ότι θα χάσεις τον άλλο; Φοβάσαι ότι μετά θα πρέπει να αλλάξει η συμπεριφορά σου; Ότι θα καταστραφεί ο κόσμος ή ότι δεν θα το αντέξεις και θα καταρρεύσεις; Κάνε μία βουτιά στα άδυτα της ψυχής σου και, γιατί όχι, ζήτησε τη βοήθεια ενός ειδικού. Δεν κάνει κακό αλλά ούτε αλλάζει και τη ζωή σου. Σου δίνει όμως μία άλλη οπτική για τον πώς να βλέπεις τα πράγματα και κυρίως, πώς να καταλαβαίνεις εσένα.