Διαβαθμίσεις δυστυχίας

Επισκεπτόμενος τακτικά κεντρική Πανεπιστημιακή κλινική διαπιστώνεις τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του ιατρικού, νοσηλευτικού, βοηθητικού προσωπικού να ανταποκριθούν στις αυξημένες, καθημερινά, υποχρεώσεις τους έναντι των ασθενών, αλλά και των οικείων τους.

Οι ελλείψεις στο προσωπικό  είναι εμφανείς, και μάλιστα σε ένα υπερπληθυσμό ασθενών, με τα φορεία, σε  ημέρες εφημερίας κρίσεως να πολιορκούν τα δωμάτια και τους γεμάτους διαδρόμους.

Μέχρις ότου αποκατασταθεί η ισορροπία και λάβει τέλος η δυστυχία στους διαδρόμους. Το ευγενές προσωπικό, με τις εξαιρέσεις, κάνει ό,τι μπορεί. Το αδύνατον δυνατόν, θα έλεγα με τα υπερπλήρη δωμάτια.

Πόσος πόνος, πόση δυστυχία, πόση ταλαιπωρία, βιώνει ο καθένας επισκέπτης του νοσοκομείου. Είτε ως ασθενής, είτε ως οικείος, που εκ των πραγμάτων αναγκάζεται  να παραμένει όρθιος επί ώρες για να συμπαρασταθεί. Σε  σημείο που κι’ αυτός -εν τέλει- χρειάζεται σ’ αρκετές περιπτώσεις ψυχολογική συμπαράσταση. Αν δεν καταρρεύσει……  Ποσώς τον ενδιαφέρει ο έξω κόσμος, τον ενδιαφέρει, και ευλόγως, η υγεία του παθόντος, που όταν είναι σε μικρή ηλικία είναι ό,τι πιο οδυνηρό, ό,τι πιο δυσβάσταχτο φορτίο ζωής.

Ζώντας σ’ ένα ανάλογο περιβάλλον σ’ ένα ξεχωριστό περιβάλλον, ξέχωρα απ’ τον έξω κόσμο, προσαρμόζεσαι σ’ ένα  νέο είδος ζωής  και εφόσον το αποτέλεσμα, είναι καλό, είναι ευτυχής, όλα ξεχνιούνται μονομιάς  μαζί με όσους συνέδραμαν με το έργο τους σ’ αυτή την ευτυχή κατάληξη. Αν βέβαια συμβεί το μοιραίο, τότε θρήνοι, οδυρμοί που σου ραγίζουν την καρδιά.

Μένει όμως πάντα μια γλυκιά ανάμνηση, οι ανθρώπινες στιγμές  όλων αυτών που υπηρετούν  τον Ασκληπιό και δίνουν το είναι τους. Είναι οι στιγμές που νιώθεις ότι υπάρχουν άνθρωποι και αισθάνονται συμπόνια, αγάπη, εκτίμηση.

Για τον Διευθυντή, για τον Κώστα, τον Μιχάλη  και την Ζωή κι’ όλους  αυτούς που μοχθούν. Αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος. Υγεία : υπάρχει κάτι σπουδαιότερο απ’ αυτήν που μαζί με την Παιδεία δείχνουν τον πολιτισμό μιας Χώρας, τον πολιτισμό των ανθρώπων. Την εξέλιξη και την οπισθοδρόμησή  του.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτά, όλα περνούν και ξεχνιούνται.

Η μνήμη ασθενής, αδυνατίζει για προστασία μας  και καλεί για την συνέχεια.

Οι περισσότεροι, λίγο ή πολύ, έχουν βιώσει μια τέτοια δύσκολη κατάσταση. Είτε ξεπεράστηκε είτε όχι. Μένει όμως, υποθέτω, η σκέψη για το τι συμβαίνει σ’ ανάλογες ή μάλλον σε πολύ χειρότερες καταστάσεις. Σε τριτοκοσμικές χώρες και με υψηλό ποσοστό θνησιμότητας και χωρίς νοσοκομειακή περίθαλψη. Χωρίς φάρμακα. Χωρίς φροντίδα. Στο έλεος του όποιου Θεού πιστεύουν.

Εγκαταλελειμμένοι όμως στην τύχη τους ή στην ατυχία τους να είναι αυτοί που είναι. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς προσωπικότητα, με τα άδεια βλέμματα  τους να σε κοιτάζουν  και να εκλιπαρούν τι άραγε;

Οι χώρες τους, πρώην αποικίες  το σύνηθες, με πλουτοπαραγωγικές άφθονες πηγές, έπεσαν θύματα της αλόγιστης απληστίας, βουλιμίας και άγριας εκμετάλλευσης  των δυναστών  τους. Ακόμη και τώρα.

Μερίμνησαν να τους ανήκει το προϊόν εκμετάλλευσης όλου του πλούτου που παράγουν. Και κάθε  τόσο εμφανίζονται οι χώρες αυτές να αποστέλλουν εφόδια, φαρμακευτικό υλικό, αφού  πρώτα τους βομβαρδίσουν. Πάντα για το καλό τους.  Τους έστειλαν και χημικό αέριο και διάφορα βιολογικά μέσα κατάλληλα για την ολοσχερή καταστροφή τους.

Και μετά σπεύδουν να τις ανοικοδομήσουν με τις δικές τους εταιρείες.

Πόσα και πόσα γεγονότα ανάλογα, μακάβρια, ανατριχιαστικά, δεν έχουμε απολαύσει από τους δέκτες της τηλεοράσεως που μας υπενθυμίζει κάθε τόσο ότι η ζωή  αξίζει ανάλογα με την χώρα που ζείς. Αν είσαι δυτικός και ιδίως Αμερικανός έχεις μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Δικαιούσαι  να σκοτώσεις οποιονδήποτε θεωρείς τρομοκράτη. Οπλισμένοι σαν αστακοί, θα λέγαμε στο παρελθόν, σαν ρομπότ με εξελιγμένα όπλα, θα λέγαμε σήμερα, εκτελούν εντολές και καταστρέφουν, λεηλατούν.

Εδώ δεν υπάρχουν αντιπαλότητες, ταξικές διαφορές, δύο κόσμοι. Υπάρχουν οι δυνατοί και οι αδύναμοι. Στους αδύναμους όλη η Μέση Ανατολή  με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες που κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτούς.

Πόση βαναυσότητα και πόση σκληρότητα. Πόση αιματοχυσία και πόση θρασύτητα από τους πολιτισμένους του κόσμου. Εκατομμύρια άνθρωποι δεν τυγχάνουν στοιχειώδους νοσοκομειακής περίθαλψης  και θα παραμείνουν  σ’ όλη τους  την ζωή με όλες της αναπηρίες που μπορεί κάποιος να φαντασθεί, αν μπορεί… Αφού συνήθως προηγείται «εμπάργκο»  στα φάρμακα, σε πρώτη δόση. Για να’ ρθει  δεύτερη δόση ακόμη πιο φρικτή, ακόμη πιο απάνθρωπη. Κτηνώδης. Καμιά λέξη δεν μπορεί να περιγράψει τον συσσωρευμένο πόνο, την αγανάκτηση, τη θλίψη.

Αυτόν τον κόσμο θέλουμε; Με την τηλεόραση να μας βομβαρδίζει και εμείς συνεχώς να αισθανόμαστε ότι είμαστε εκτός βεληνεκούς;

Εκτός αν άλλοι αποφασίζουν.

Έτσι δημιουργούν τους απόκληρους, τους παρίες μετανάστες, τους πρόσφυγες και τους στέλνουν στην Ευρώπη.

O Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην Πρόεδρος ΔΣΑ