Η κίτρινη φυλή των ταξιτζήδων

Προκειμένου να «διεκδικήσουν την επιβίωσή τους» κάνουν τη νέα 24ωρη απεργία τους οι ταξιτζήδες. Και ζητούν συγνώμη από το επιβατικό κοινό για την ταλαιπωρία. Δυστυχώς αυτή τη συγγνώμη θα πρέπει να τη ζητούν καθημερινά για τις κακές παροχές τους.

Η να τις βελτιώσουν, επιτέλους. Αν εκείνοι βλέπουν τον εχθρό στις κυβερνήσεις και στα μνημόνια που θέλουν να εξαφανίσουν τον κλάδο τους, ας τον δουν κάποια στιγμή και μέσα στον ίδιο τους τον κλάδο.

Στους επαγγελματίες που μόνο επαγγελματίες δεν είναι. Είναι δυστυχώς πολλοί αυτοί οι οδηγοί, τα γράφουμε και τα ξαναγράφουμε. Και είναι οι κύριοι υπεύθυνοι και για την κακή γνώμη που σχηματίζουν οι πολίτες για έναν ολόκληρο κλάδο σκληρά εργαζόμενων και για το φαινόμενο που τώρα τους τρομάζει: Τη στροφή εκείνων που χρησιμοποιούν ταξί σε οργανωμένες εταιρίες.

Γνωρίζω πως η δουλειά που κάνουν είναι δύσκολη, επίπονη και κουραστική σωματικά και ψυχολογικά. Πως το επάγγελμά τους έχει πληγεί τα τελευταία χρόνια. Πως δεν μπορεί καθένας να πιάνει το τιμόνι και να πηγαινοέρχεται ολημερίς σε αυτούς τους δρόμους – καρμανιόλες.

Πως τώρα με την έξαρση της εγκληματικότητας η καθημερινότητά τους είναι ακόμα πιο επικίνδυνη από όσο ήταν. Όμως, ως άνθρωπος που χρησιμοποιεί όχι καθημερινά αλλά αρκετά συχνά ταξί, παρατηρώ πως το μόνο θέμα των περισσότερων είναι πως θα κατοχυρωθούν νομικά τα δικαιώματά τους ή πως δεν θα τους ενοχλήσει κανένας, ώστε να  συνεχίσουν να λειτουργούν με τον ίδιο σχεδόν ερασιτεχνικό τρόπο που λειτουργούσαν. Καμία διάθεση αυτοκριτικής.

Μου έβριζε προχθές ένας ταξιτζής τις εταιρείες που «μας πίνουν το αίμα και σε θέλουν διαρκώς σούζα σαν το σκλαβάκι». Οσο και αν καταλάβαινα τις αγωνίες του (φαντάζομαι πως και εκεί, σε τέτοιες εταιρείες, μπορεί να παίζονται παιχνίδια στην πλάτη των εργαζόμενων) δεν έβλεπα την ώρα να φτάσουμε, μην μπορώντας να αντέξω ούτε τον καπνό του τσιγάρου του, ούτε τη ζέστη αφού δεν είχε αιρκοντίσιον, ούτε τον τρόπο του, τις χυδαιότατες βρισιές σου.

Για άλλη μια φορά σκεφτόμουν: «Ποτέ πια ταξί από το δρόμο, μόνο μέσω ραντεβού». Αδίκως; Είμαι εγώ ο κακός και ο περίεργος;