Ο μύθος του άνετου τζιν

Όταν 168 χρόνια πριν ο Βαυαρός Λιβάι Στος έβαζε την πρώτη βελονιά πάνω στο καραβόπανο για να ντύσει τους άνδρες της Άγριας Δύσης σίγουρα δεν φανταζόταν την συνέχεια που θα είχε η βαριά κληρονομιά του. Η ανάγκη για ανθεκτικά παντελόνια , που δύο άλογα ακόμα και σήμερα «απειλούν» μάταια την αντοχή του, έχει περάσει στη σφαίρα της καθημερινότητας και έχει γραφτεί στις εντολές κάθε σχεδιαστή μόδας. Το ρούχο εργασίας έγινε κίνημα και το αρχικό μπεζ του χρώμα έχει καλύψει όλη την χρωματική παλέτα των πελατών του. Όποιον και αν ρωτήσεις γιατί φοράει τζιν θα σου απαντήσει πως «είναι βολικό» ή «υπερβολικά άνετο», αλλά αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια! Το ντένιμ ύφασμα είναι σκληρό, τραχύ και καθόλου φιλικό προς το δέρμα. Η αίσθηση λοιπόν είναι ψυχολογική και καθόλου ρεαλιστική, αλλά ποιος πάει κόντρα στο μπλε κίνημα των χρυσοθήρων  από την Δύση;

Η στολή των εργατών άρχισε να διαδίδετε σε ολόκληρη την ήπειρο και το μάρκετινγκ της εποχής (ναι υπήρχε και τότε) έπεσε στην αντίληψη του Τζέιμς Ντιν. Ο επαναστάτη χωρίς αιτία φαίνεται να ήταν ο πρώτος εκπρόσωπος του τζιν και σίγουρα ο πρώτος άντρας που έρχεται στο μυαλό μας, όταν μιλάμε για αυτό το θέμα. Το 1955 το τζίν ταίριαξε με ένα λευκό μπλουζάκι, ένα δερμάτινο μπουφάν και ένα μελαγχολικό βλέμμα, που έγινε συνώνυμο με την ανδρική αρρενωπότητα. Η ιδέα εξαπλώθηκε αμέσως  και η ταινία από ασπρόμαυρη αποφασίστηκε να βγει τελικά έγχρωμη. Τα αγόρια φορούν τζιν και τα κορίτσια με τις φούστες λιώνουν.To 1961 όμως τα κορίτσια παίρνουν την ντένιμ εκδίκηση τους με την καλύτερη δυνατή εκπρόσωπο, η Μέριλιν Μονρό φοράει τζιν και φεύγει με μια συμμορία από καουμπόηδες για τις ανάγκες της νέας της ταινίας. Η δημοκρατία του τζιν είναι γεγονός!

Μερικά χρόνια μετά και λίγο Μάρλον Μπράντο αργότερα, οι τεχνικές εξελίχθηκαν, τα χρώματα πλήθυναν και  η ντουλάπα κάθε πολίτη του κόσμου έγινε τζιν! Η Αμερική επαναστάτησε και η ζωή στην Δύση εγκαταλείφθηκε για το πολύβουο αστικό όνειρο. Οι γειτονιές των μεγάλων πόλεων γέμισε με ήχους ραπ, πανκ, rnb, soul  και μια νέα μουσική  φτιάχτηκε στον δρόμο για να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα της εποχής. Υπάρχει άραγε καλύτερο υλικό, που να αντέχει την φωτιά της αμφισβήτησης , από το τζίν; Σε σαλοπέτες, πουκάμισα, παντελόνια και τσάντες όλοι οι καλλιτέχνες της εποχής αποφάσισαν ότι εκτός από κουλ θα είναι και casual. Με έμφαση στα υπερμεγέθη κοσμήματα και τα περίεργα χτενίσματα, η δεκαετία του 80 και 90 έδωσε μια νέα πνοή στο ύφασμα και τις… διαμαρτυρίες.

Στην πιο σύγχρονη εποχή και στα πρόσφατα zeros, το τζιν είναι πια σαν τον αέρα. Κυκλοφορεί ελεύθερο, μπαίνει παντού και είναι προσβάσιμο σε όλους. Οι αυστηρές επιταγές του στιλ έχουν αλλάξει και σπάνια πια κανείς φοράει ποσέτ και κρινολίνα. Το τζιν ελαστικό ή μη έχει μπει σε εξώφυλλα διάσημων περιοδικών μόδας (που παλιά το έβλεπαν σαν αποπαίδι) έχει φορεθεί από πλανητάρχες και όλο το Χόλυγουντ, έχει φωτογραφηθεί στις Κάννες και έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις σε fashion events. Όσο για τις πασαρέλες  έχουμε δει από ολόκληρες συλλογές  μέχρι και τζιν καπέλα και εσώρουχα. Τα μπλουτζίν έχουν τραγουδηθεί και έχουν αποτελέσει μέχρι και πολιτική ατζέντα. Ζευγάρια έχουν δηλώσει τον «ομοζυγωτικό» έρωτα τους φορώντας το από την κορυφή μέχρι τα νύχια και μοδάτοι τηλεοπτικοί ηθοποιοί το επιλέγουν για να πάρουν μια ανάσα από την υψηλή ραπτική. Η μπλε φρενίτιδα έχει περάσει στο DNA μας και έχει γίνει ένα με το δέρμα μας.

Η χρήση του δεν είναι πια για τα εργοτάξια και δεν υπάρχει καν περιορισμός στην ηλικία. Ο Άντι Γουόρχολ είχε δηλώσει πως θα ήθελα να πεθάνει φορώντας το αγαπημένο του τζιν. Το μόνο που χρειάζεται πια για το φορέσεις είναι να είσαι σταρ, αν σας φαίνεται αστείο τότε σκεφτείτε πόσο «άνετο» είναι το τζιν που φοράτε διαβάζοντας αυτό το κείμενο.