Γεφυρώστε το χάσμα επικοινωνίας μεταξύ εσάς και του παιδιού σας

Η επικοινωνία γονέα-παιδιού είναι ένα σύνθετο μίγμα μη λεκτικών συναισθηματικών σημάτων, λέξεων και συμπεριφοράς. Τα μοτίβα επικοινωνίας ρυθμίζονται ακόμη και πριν το παιδί μπορέσει να παράγει τα δικά του λόγια. Υπάρχει ένα ιδιαίτερο, μελωδικό είδος γλώσσας που οι γονείς χρησιμοποιούν με τα παιδιά τους, το οποίο αποκαλείται «μωρουδίστικα» και εμφανίζεται στη γονική επικοινωνία λίγο πριν το παιδί μάθει να μιλάει.

Η μωρουδίστικη γλώσσα αντιπροσωπεύει τόσο τη σχεσιακή όσο και τη συναισθηματική γλώσσα και παράλληλα εκπαιδεύει τον εγκέφαλο του μωρού για να ακούει τις χορδές των φωνητικών ήχων καθώς και τις παύσεις μεταξύ λέξεων ή προτάσεων. Για παράδειγμα, όταν μια μητέρα λέει «Όλα έτοιμα, το μωρό είναι έτοιμο», εναλλάσσει μεταξύ υψηλών και χαμηλών τόνων που βοηθούν τον εγκέφαλο του μωρού να αρχίσει να ακούει κάθε λέξη και ήχο ξεχωριστά. Αργότερα, το μωρό θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι οι ξεχωριστοί ήχοι έχουν ξεχωριστές έννοιες. Σε αυτό το σημείο, ο γονέας και το παιδί επικοινωνούν με συγχρονισμό, με ρυθμό που χτίζει τόσο τις γλωσσικές δεξιότητες του παιδιού όσο και τον συναισθηματικό δεσμό μεταξύ τους.

Λοιπόν, τι γίνεται ξαφνικά όταν ξεκινάει η διαδικασία εκμάθησης γλωσσών; Γιατί αυτός ο όμορφος γλωσσικός συγχρονισμός από την πρώιμη παιδική ηλικία ξαφνικά μετατρέπεται σε ένα αμήχανο τανγκό, με κάθε άτομο να πατάει επανειλημμένα τα δάχτυλα του άλλου προσώπου;

Σε κάποιο σημείο της ανάπτυξης των παιδιών, οι γονείς αρχίζουν να δίνουν έμφαση στη δουλειά τους ως «κοινωνικοποιητές» και υπογραμμίζουν το συναισθηματικό τόνο στην επικοινωνία τους. Το θέμα των συνομιλιών αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από τις συμπεριφορές που θέλουμε να δείξουν τα παιδιά από μόνα τους.

Συχνά, οι γονείς κλείνουν τις πόρτες επικοινωνίας με τρόπους που φαίνονται προφανείς όταν υποδεικνύονται. Εδώ είναι μερικά παραδείγματα επικοινωνίας γονέων, τα οποία μπορεί κι εσείς να κάνετε λάθος άθελά σας:

1. Προσπαθείτε να επαναλαμβάνετε το σημείο σας ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια της συνομιλίας.

«Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να σου το λέω αυτό, αλλά. . «Αυτό το στυλ επικοινωνίας προέρχεται από την ανησυχία ότι το παιδί δε θα κατανοήσει αυτό που λέτε. Σε αυτό το διάλογο μεταξύ γονέα και παιδιού, ο γονέας επικεντρώνεται στην πειθώ, όχι στην επικοινωνία.

2. Επισημαίνετε πώς πρέπει να λέει κάτι το παιδί διακόπτοντάς το

«Παρακαλώ μην χρησιμοποιείς αυτόν τον τόνο φωνής όταν μιλάς σε μένα.» Η διόρθωση της επικοινωνίας ενός παιδιού είναι μια κρίσιμη δουλειά που πρέπει να γίνει, αλλά συνήθως δεν πρέπει να γίνει καθώς το παιδί εκφράζει ένα συναίσθημα, ακόμα και ένα αρνητικό συναίσθημα για κάτι.

3. Ρωτάτε συνεχώς το «γιατί»

«Γιατί δε θέλεις να εγγραφείς στο ποδόσφαιρο; Το αγαπούσες πέρυσι.» Τίποτα δεν κλείνει μια συζήτηση με ένα παιδί γρηγορότερα από το να ρωτάτε μια ερώτηση που καταλήγει με την απάντηση «δεν ξέρω».  Ζητώντας από ένα παιδί το «γιατί» είναι ένας όχι τόσο λεπτός τρόπος να του πείτε ότι απλά δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι κάνει λάθος. Ίσως το παιδί είναι λάθος, αλλά προσπαθώντας να αντικρούσετε κάθε δήλωση που κάνει το παιδί με το ερώτημα «γιατί» είναι λανθασμένη προσέγγιση. Επιπλέον, τα παιδιά είναι μεγάλοι μιμητές και συνήθως θα αρχίσουν να σας ρωτούν «γιατί» όταν προσπαθείτε να πείτε όχι σε εκείνη την επιπλέον μπάλα παγωτού.

4. Δείχνετε στο παιδί ότι απογοητεύεστε από τον τόνο της φωνής σας

«Σου είπα ήδη γιατί έπρεπε να σταματήσουμε στο κατάστημα για τον αδερφό σου.» Φυσικά, τα παιδιά ματαιώνονται. Αισθάνεστε απογοήτευση, τη δίνετε πίσω και σας την επαναφέρει. Αυτός ο τύπος επικοινωνίας στην πραγματικότητα χρησιμεύει στην κλιμάκωση των αρνητικών συναισθημάτων αντί να τα εκτονώνει.

Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα των τρόπων με τους οποίους οι γονείς συχνά ματαιώνουν τις προσπάθειές τους να επικοινωνήσουν αποτελεσματικά με τα παιδιά τους και να τα βοηθήσουν να μαθαίνουν να επικοινωνούν ειλικρινά και σωστά με τους άλλους. Η εκμάθηση καλύτερων τρόπων επικοινωνίας απαιτεί ένα βήμα κάθε φορά και δεν απαιτεί από τους γονείς να μην κάνουν λάθη.