Πάβολ Λίσκα: Η Αμερική ξαναγεννιέται σαν κυνηγός και Νεάντερνταλ

Ένα κακόφημο σαλούν, με έναν μεξικανό μπάρμαν, μια μονόφθαλμη σερβιτόρα και μερικούς αγέρωχους καουμπόηδες. Το ουίσκι ρέει άφθονο όπως κι οι γροθιές, επιδεινώνοντας τις ταλαιπωρημένες οδοντοστοιχίες των θαμώνων. Δεν είναι σπαγκέτι – γουέστερν, επιστρατεύει όμως τα κλισέ του για να σχολιάσει το αμερικάνικο όνειρο· ούτε σύγχρονο μπλοκμπάστερ είναι, αν και στο τέλος όλα καταλήγουν σε ένα τουρλουμπούκι αντιπροσωπευτικό ενός τρόπου να επιδοθεί κανείς στο «Κυνήγι της ευτυχίας». Το ομώνυμο πάντως έργο της ομάδας Nature Theater of Oklahoma από τη Νέα Υόρκη και του σλοβένικου χορευτικού θιάσου EnKnapGroup δανείστηκε τον τίτλο του από την φράση της Αμερικανικής Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, που πλάι στη ζωή και την ελευθερία αναγνωρίζει και το εν λόγω αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου. Το πώς εκείνος ορίζει την ευτυχία, σε ποιες σκοτεινές περιοχές την κυνηγά, είναι κάτι που για να αναπαρασταθεί σκηνικά, ίσως απαιτεί ένα μείγμα σωματικής κωμωδίας και χολιγουντιανής παρωδίας, που αναποδογυρίζει τη μυθολογία των γουέστερν, τον Πόλεμο στο Ιράκ αλλά και τις εμμονές ή τις αγωνίες ενός μέσου πολίτη της Δύσης. Τουλάχιστον όπως τα βλέπουν η Κέλι Κόπερ και κυρίως ο Πάβολ Λίσκα. Ο τελευταίος, ως το ένα μισό του Nature Theater of Oklahoma, είχε κάμποσα πράγματα να πει για τα καλά και τα κακά της χώρας όπου ζει και εργάζεται εδώ και χρόνια.

Πήρατε το όνομά σας από το ομώνυμο θέατρο στην «Αμερική» του Κάφκα. Ποια στοιχεία μοιράζεστε μαζί του;
Η αφίσα που βλέπει ο Καρλ Ρόσμαν, ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, υποστηρίζει ότι το «Nature Theater of Oklahoma» έχει μια θέση για όλους, ανεξαρτήτως προϋπηρεσίας και πιστοποιητικών. Είναι, υπό αυτή την έννοια, πολύ δημοκρατικό. Μαζί με την Κέλι, τη συνεργάτιδά μου, επιλέγουμε πάντα στη δουλειά μας να κάνουμε εκείνα για τα οποία δεν διαθέτουμε τα απαραίτητα προσόντα. Αλλά και από τους περφόρμερ μας ζητάμε συνήθως πράγματα που αγνοούν. Ειδικά στο «Κυνήγι της ευτυχίας», πριν αρχίσουμε τις συνεννοήσεις με την χορευτική ομάδα EnKnapGroup, μάθαμε ότι ποτέ δεν είχαν χρησιμοποιήσει λόγο στις παραστάσεις τους. Έτσι, αποφασίσαμε να δουλέψουμε πάνω στο πιο περίπλοκο κείμενο που θα μπορούσαμε να γράψουμε.

Ολόκληρη τη συνέντευξη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ: