Καλό… καυτό καλοκαίρι

Μπήκαμε πλέον στο καλοκαίρι του 2018, το οποίο όπως όλα δείχνουν πρόκειται να είναι ιδιαίτερα καυτό. Και δεν αναφέρομαι στις καιρικές συνθήκες.

Μιλάω για τα μέτωπα που είναι ανοιχτά σε όλα τα επίπεδα.

Από τη μία έχουμε τις εκλογές στη γειτονική Τουρκία και τα πιθανά παρατράγουδα που μπορεί να προκύψουν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι οποίες τον τελευταίο καιρό είναι ιδιαίτερα τεταμένες.

Το ζήτημα με το άσυλο στους οκτώ Τούρκους αξιωματικούς και η παράνομη κράτηση των δύο ελλήνων στρατιωτικών στην Αδριανούπολη έχουν ανεβάσει το θερμόμετρο στο κόκκινο.

Οι εμπρηστικές δηλώσεις των τούρκων πολιτικών, οι συνεχείς παραβιάσεις στο Αιγαίο, τα εορταστικά βίντεο για την άλωση της Κωνσταντινούπολης και οι προεκλογικές εμφανίσεις τούρκων υποψηφίων στη Θράκη λειτουργούν σαν λάδι σε μια φωτιά που απειλεί να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Από την άλλη η ελληνική πολιτική ηγεσία φαίνεται άτολμη, άβουλη και ανίκανη να διαχειριστεί εξαιρετικά σημαντικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και δυστυχώς δεν πείθει τους πολίτες ότι σε μια δύσκολη στιγμή θα μπορέσει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Το θέμα με τις συνομιλίες για την ονομασία της πΓΔΜ έχει εξελιχθεί σε μια καυτή πατάτα, που απειλεί ακόμα και την ίδια την κυβερνητική συνοχή, με τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ να επιδίδεται σε φραστικούς «λεονταρισμούς», όταν τουλάχιστον δεν παρακολουθεί τη Φόρμουλα 1 στο Μονακό.

Η πολιτική αντιπαράθεση έχει πάρει τη μορφή ενός αβυσσαλέου κιτρινισμού με τον Π. Καμμένο να ανεβάζει απαράδεκτα tweets για τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι δυστυχώς δεν χάνουν την ευκαιρία να κάνουν τη μία μετά την άλλη άστοχες και εξοργιστικές δηλώσεις. Όπως για παράδειγμα η δήλωση του Κ. Μητσοτάκη για το τι τον νοιάζει τον 17χρονο η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Με λίγα λόγια κυβέρνηση και αντιπολίτευση αποδεικνύονται καθημερινά κατώτεροι των περιστάσεων, εξωθώντας τα πράγματα στα άκρα, χωρίς κανέναν σεβασμό στους ψηφοφόρους, χωρίς καμία αιδώ για τη ζημιά που προκαλούν στον κοινωνικό ιστό.

Την ίδια στιγμή οι πολίτες, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν δει την οικονομική τους κατάσταση να εξαθλιώνεται τα χρόνια της κρίσης, ακούνε με αυξανόμενη οργή τις κυβερνητικές φανφάρες για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια, γνωρίζοντας με βεβαιότητα ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα.

Κι αυτή η βεβαιότητα είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε πολίτες μιας χώρας. Οσους τουλάχιστον παραμένουν σε αυτή και δεν έχουν πάρει τον δρόμο της καθαρής εξόδου και της μετανάστευσης.