Αρης Σερβετάλης: «Η ζωή μου χωρίζεται σε προ Χριστού και μετά Χριστόν»

O Αρης Σερβετάλης είναι σίγουρα ο πιο αντιστάρ από τους σταρ του ελληνικού θεάτρου. Το αγόρι που έγινε πιο διάσημο απ’ όσο ίσως μπορούσε να αντέξει εξαιτίας της μεταμορφωτικής δύναμης της τηλεόρασης, έχει πια ωριμάσει πρωταγωνιστώντας σε αντισυμβατικές παραστάσεις, σε θέατρα σταθερά γεμάτα.

Το κοινό του που τον ακολουθεί παντού περιμένει εναγωνίως και την επόμενη κίνησή του. Και ο 41χρονος ηθοποιός θα ηγείται του θιάσου της ομάδας Rēs Ratio Network που θα παρουσιάσει, σε συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και για έξι παραστάσεις, την πέμπτη σκηνοθετική δουλειά της Εφης Μπίρμπα, «Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2ο, κεφ. 23ο», η οποία βασίζεται στο πασίγνωστο μυθιστόρημα του Μιγκέλ ντε Θερβάντες «Δον Κιχώτης».

Μαζί του μια διεθνής ομάδα ερμηνευτών που αποτελείται από τους Αχιλλέα Χαρίσκο, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, Εφι Ραμπσίλμπερ, Τζέμα Γκαλιάνα και Διογένη Σκαλτσά. Ο πολυμήχανος, ξερακιανός ιδαλγός από τη Λα Μάντσα ταιριάζει πολύ στον ψηλόλιγνο Σερβετάλη, ειδικά αφού η παράσταση επικεντρώνεται σε ένα μόνο επεισόδιο από τις περιπέτειές του: «Στο 23ο κεφάλαιο του 2ου βιβλίου, ο Δον Κιχώτης, ως τραγικό πρόσωπο και ενσαρκωτής μιας γνήσιας εσωτερικότητας, συλλαμβάνεται να διαγράφει μια κατακόρυφη πορεία προς το εσωτερικό της σπηλιάς του Μοντεσίνου· προς τα βάθη των φαντασιακών αναμετρήσεων».

Προηγείται ωστόσο η επανάληψη μιας παραγωγής του Φεστιβάλ Αθηνών που εντυπωσίασε πέρυσι κοινό και κριτική, για αυτό και βρήκε θέση και στον εφετινό προγραμμματισμό. Στις «Αποτυχημένες απόπειρες αιώρησης στο εργαστήριό μου», ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κουρτάκης δημιουργεί μια παράσταση πολυμέσων, με τον Αρη Σερβετάλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, διατρέχοντας το πεζογραφικό έργο του κορυφαίου ιρλανδού δραματουργού Σάμιουελ Μπέκετ.

Η ιδιαίτερη αυτή περφόρμανς, που αναζητεί συγγένειες και παραλληλίες με τη σύγχρονη Ελλάδα σε μια μεταιχμιακή και οριακή ισορροπία, περιγράφεται, ως συνθήκη, από τον εμπνευστή της με αυτά τα λόγια: «Ενας περφόρμερ, κλεισμένος στο εργαστήριό του, αποχωρισμένος από τον κόσμο, χρησιμοποιεί το σώμα του ως υλικό και πεδίο για πείραμα, μέχρι την οριστική διάλυση του Εαυτού και την εξάντληση των λέξεων, σε έναν χώρο στον οποίο προσπαθεί, διαρκώς και μάταια, να κατοικήσει· έναν μη τόπο».

Διαβάστε εδώ ολόκληρη την συνέντευξη