Ο Χάρβεϊ και η Ουρανία

Τις προηγούμενες μέρες συζητήθηκαν στα συμβατικά και μη Μέσα δύο δημόσιες δηλώσεις αρκούντως άσχετες μεταξύ τους, που προκάλεσαν όμως αξιοπαρατήρητες αντιδράσεις. Η μία δήλωση ανήκει στη Γκουίνεθ Πάλτροου, που αποκάλυψε ότι στη δεκαετία του ’90, όταν ο Χάρβεϊ Γουάινστιν την είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά, ο τότε σύντροφός της Μπραντ Πιτ, απείλησε να τον σκοτώσει.

Η άλλη δήλωση προήλθε από την Ουρανία Μιχαλολιάκου, κόρη του αρχηγού της Χρυσής Αυγής, η οποία μέσω twitter επιδοκίμασε τους δράστες της πρόσφατης επίθεσης στον Γιάννη Μπουτάρη και εξέφρασε τη λύπη της που δεν βρισκόταν κι η ίδια στη Θεσσαλονίκη.

Πολλοί χρήστες των social media χαρακτήρισαν εκείνη την απειλή του Μπραντ Πιτ ιπποτική. «Κάθε αληθινός άντρας θα αποφάσιζε το ίδιο», έγραψε ένας. «Αυτά κάνεις όταν αγαπάς έναν άνθρωπο», παρατήρησε κάποιος άλλος.

Την ίδια στιγμή, οι έπαινοι της Ουρανίας Μιχαλολιάκου προς τους θύτες του Δημάρχου Θεσσαλονίκης, ευτυχώς απαντήθηκαν δεόντως ως προς το περιεχόμενό τους. Γράφτηκαν ωστόσο και σχόλια που, θέλοντας να επικρίνουν τις εμπρηστικές απόψεις της νεαρής, αναφέρθηκαν επιεικώς υποτιμητικά στην εμφάνιση και στο σωματικό της βάρος.

Έπειτα από όλα αυτά, ένα ερώτημα ίσως έχει να κάνει με την ιδανική τοποθέτηση ενός εξωτερικού παρατηρητή, απέναντι σε τρόπους αντιμετώπισης παρόμοιων περιστατικών. Ο Μπραντ Πιτ επέλεξε να απαντήσει στις τρομερές πράξεις του Γουάινστιν, απειλώντας τη σωματική του ακεραιότητα.

Κάποιος θα έλεγε ότι έτσι ο κύκλος της βίας θα συνεχιζόταν ή και ότι η Γκουίνεθ Πάλτροου κατέστη τελικά το τρόπαιο ενός ματς μεταξύ διαφορετικών εκφάνσεων της πατριαρχίας. Η ίδια πάντως σχολίασε την πράξη του τότε συντρόφου της, με τη φράση «ήταν φανταστικό», συμπληρώνοντας λίγο-πολύ, ότι ένιωσε προστατευμένη.

Την ίδια στιγμή, ο ενθουσιασμός της Ουρανίας Μιχαλολιάκου για τον ξυλοδαρμό του Μπουτάρη, δεν βρήκε απέναντί του μόνο πολιτικές αποδοκιμασίες, λιγότερο ή περισσότερο έντονες, αλλά και ειρωνείες για τη θηλυκότητά της, τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά κ.λπ. Θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει ότι το να περιγελάς τις ιδιαιτερότητες κάποιου που στο παρελθόν έχει περιφρονήσει τις ιδιαιτερότητες άλλων, καταδεικνύει απλώς τις αντιφάσεις του. Να όμως που με κάτι τέτοια εργαλειακά, η κόρη του αρχηγού ενός κόμματος που δεν μάχεται ακριβώς κατά των διακρίσεων και του ρατσισμού, βρέθηκε να καταγγέλλει το εις βάρος της bodyshaming.

Πέραν τούτων, πάντως (κι αφήνοντας τις αυτοδικίες στην άκρη), δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι η σωματική κακοποίηση ή η επιβράβευσή της, απαντιούνται πάντα γυρνώντας και το άλλο μάγουλο ή επιστρατεύοντας τεκμηριωμένα επιχειρήματα.

Σε κάποιον που παρενοχλεί σεξουαλικά τον σύντροφό σου, ίσως δεν έχει και πολύ νόημα να αποκριθείς με φεμινιστικά κείμενα της Τζούντιθ Μπάτλερ. Ο δε ρατσισμός και η απέχθεια στο διαφορετικό, ο φασισμός και οι επιδοκιμασίες των βιαιοπραγιών, μπορεί και να μην θεραπεύονται όπως έχει ειπωθεί, με το διάβασμα και με το ταξίδι: υπήρχαν και διαβασμένοι Ναζί, το ίδιο απάνθρωποι.

Εκείνος ο Μένγκελε λ.χ., ο «γιατρός» του Άουσβιτς, λάτρευε τη λογοτεχνία και τη μουσική· μέχρι και διδακτορικό είχε, για ευνόητους όμως λόγους, έμεινε γνωστός με το προσωνύμιο «Άγγελος του Θανάτου».