Νεοσυντηρητισμός

Ολο και πιο συχνά τελευταία έχω την επιθυμία να αποδράσω στο μέλλον. Οχι για πολύ ούτε για να ξεφύγω από το παρόν. Για λίγο, ίσα ίσα να προλάβω να δω πώς θα καταγραφεί τελικά αυτή περίοδος μετασχηματισμού που διάγουμε. Θα μείνει σαν μία περίοδος «νεκρή», με κατεβασμένο τον γενικό, κάτι σαν αγρανάπαυση ώστε να προλάβει να ανασυνταχθεί η Ιστορία;

Είναι τα απόνερα μιας εποχής που κουβαλάνε μαζί τους και τα τοξικά απόβλητα που έχουν κατακαθίσει στον πάτο της; Είναι οι παιδικές (βαριές ομολογουμένως) ασθένειες του καινούργιου και αχαρτογράφητου ακόμη που έρχεται;

Μια μια προστίθενται οι πινελιές που θα διαμορφώσουν το τελικό φόντο. Μόνο που δεν έχουμε ιδέα ακόμη για το ποια θα είναι η κεντρική απεικόνιση. Μια νέα εποχή χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις, με ελεύθερες επιλογές είχαμε τάξει στον εαυτό μας.

Πόσο κοντά είμαστε σε αυτήν όμως; Φτάνουν για να την τεκμηριώσουν νομοθετικές διατάξεις που επιτρέπουν το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων ή η αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια; Και τα πεταμένα βρέφη στον ακάλυπτο ή τα στραγγαλισμένα μωρά στους κάδους των σκουπιδιών από τον φόβο του τι θα πει η γειτονιά;

Θυμάμαι όταν ήμουν εγώ στην ηλικία της δεκαεννιάχρονης, στις πρώτες για την Ελλάδα δόξες της σεξουαλικής επανάστασης και του ελεύθερου έρωτα. Ο φόβος και ο τρόμος μας ήταν και τότε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Μόνο που, πεπεισμένες ότι δεν είχαμε «αμαρτήσει», ψάχναμε, βρίσκαμε τρόπο να την αντιμετωπίσουμε. Ηταν φορές που πενηντάρικο πενηντάρικο μαζεύαμε σε άτυπους εράνους μέσα στην ευρύτερη παρέα τα χρήματα για τη διακοπή της κύησης.

Φίλος γυναικολόγος (χωρίς αυτό να αποτελεί επίσημη στατιστική) μου έλεγε ότι παλιότερα, στην εποχή μου, έκαναν περισσότερες εκτρώσεις. Εντάξει, δεν ήταν σωστό κι αυτό που κάναμε εμείς. Ομως τι είναι καλύτερο; Μια (και δυο και τρεις και τέσσερις) εκτρώσεις ή ένα μωρό στα σκουπίδια και μία δεκαεννιάχρονη στη φυλακή;

Από την άλλη, προσπάθησα να παρακολουθήσω αυτά τα νέα ριάλιτι που έχουν να κάνουν με τη δύναμη της αγάπης, το παιχνίδι του έρωτα, το φλερτ, την αποπλάνηση, το «καμάκι», το πέσιμο – όπως θέλετε πείτε το. Αυτά που εξαγριώνουν για τη χαμηλή τους ποιότητα και την ελευθεριότητά τους.

Συγγνώμη, αλλά εγώ βλέπω μόνο μια βαθιά συντήρηση. Πίσω από τα αβυσσαλέα ντεκολτέ, τα ιλιγγιώδη μίνι, τα φουσκωμένα χείλη, τους τουρλωμένους ποπούς και τα κατάστικτα από τα τατουάζ σώματα, μόνο την αναπαραγωγή στερεότυπων μπορώ να διακρίνω.

Με τίποτα την υπέρβαση του ερωτικού παιχνιδιού. Είναι σαν να πιστώνουμε στη βιομηχανία του πορνό τη σεξουαλική απελευθέρωση. Ο,τι γίνεται όμως μπροστά στις κάμερες, ό,τι συμβαίνει για να μεταδοθεί ως εικόνα έχει κανόνες. Κανόνες θεάματος. Και ό,τι είναι κανονιστικό είναι αυτόματα συντηρητικό.

Στην εποχή τού «όλα αβέρτα» έχουμε απεμπολήσει την αντικειμενική αξία του υπαινιγμού. Τη γοητεία του και, τελικά, τη δύναμή του. Είναι τόσο θλιβερό τελικά να «αφισοκολλούνται» στα πάσης φύσεως ηλεκτρονικά μέσα όλα αυτά που θα έπρεπε να υπαινίσσονται.

Και από κάτι περίεργες κλωτσιές που δίνουν οι συνειρμοί, αυτά τα αγόρια και τα κορίτσι των ερωτοριάλιτι μπαίνουν στο ίδιο καλάθι με τον Εκτορα Κουφοντίνα που ποζάρει στα σόσιαλ μίντια  με ένα αστραφτερό κονσερβοκούτι από αυτά με το εύκολο άνοιγμα.

Καλά, τρομάξαμε. Ο Μαρκ Τουέιν δεν είχε πει ότι η διαφορά ανάμεσα στον ερωτισμό και την πορνογραφία είναι ο φωτισμός;