Οταν ξενυχτάει ο Τσίπρας

Μεγάλη ανησυχία γεννά η δήλωση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ότι “ξενύχτησε” με τον σκοπιανό ομόλογό του Ζάεφ προς επίτευξη συμφωνίας με τα Σκόπια. Ανησυχία προερχόμενη από πικρή εμπειρία: την προηγούμενη φορά που έκανε τέτοια ξενύχτια, το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί η Ελλάδα με περίπου 100 δις ευρώ πρόσθετο βάρος, κατά τις διαπραγματεύσεις του πρωθυπουργού με την τρόικα (συγνώμη, τους “θεσμούς”…) και ένα ακόμα μνημόνιο, το επαχθέστερο ίσως όλων…

Πέρασε καιρός από τότε, όμως οι πληγές της χώρας από εκείνα τα… ξενύχτια όχι απλώς δεν έχουν κλείσει, αλλά, αντιθέτως, παραμένουν χαίνουσες. Και θα παραμένουν για καιρό. Στο διάστημα αυτό που μεσολάβησε όμως, “εφευρέθηκαν” δύο κατηγορίες δικαιολογιών για εκείνη την καταστροφή που επέφεραν η προχειρότητα, η δημοκοπία και η ανευθυνότητα του πρωθυπουργού και της δικομματικής του κυβέρνησης μαζί με τους, όχι και τόσο “Ανεξάρτητους” Ελληνες υπό τον Πάνο Καμμένο.

Η πρώτη “εφεύρεση” ήταν ότι για όλα εκείνα φταίει ο Βαρουφάκης. Μπορεί, αλλά τον Βαρουφάκη ποιος τον έβαλε, ποιος τον έστειλε να διαπραγματευτεί και ποιος τον στήριζε με πάθος μέχρι να κάνει πίσω με την ουρά στα σκέλια; (ο Τσίπρας, όχι ο Βαρουφάκης…)

Ασφαλώς και δεν φταίει κανένας Βαρουφάκης. Τη βασική και πρωταρχική πολιτική ευθύνη την έχει ασυζητητί ο πρωθυπουργός – και τη νομική, κατά το σύνταγμα – σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο.

Η δεύτερη “εφεύρεση”, ακόμα πιο αξιοθρήνητη από την πρώτη, ήταν η πολύ καθυστερημένη παραδοχή ότι δεν είχαν καταλάβει καλά, ότι είχαν υποτιμήσει την κατάσταση, ότι δεν ήξεραν, ότι δεν είχαν εμπειρία, ότι, ότι, ότι: όλα αυτά που έκτοτε οι ίδιοι κατά καιρούς είπαν για να δικαιολογήσουν την παταγώδη αποτυχία και την ασυνέπειά τους. Και αυτό είναι που μας φέρνει στο προκείμενο:

Λοιπόν: το ίδιο παραμύθι δεν χωράει με το ζήτημα των Σκοπίων. Δεν πρέπει να φαντάζεται δηλαδή ο Τσίπρας ότι μπορεί να υπογράψει σήμερα μια επαχθή για την Ελλάδα συμφωνία είτε για να κάνει τον καλό πάλι στις Βρυξέλλες, είτε και για να ικανοποιήσει διάφορα πεπαλαιωμένα αριστερίστικα αντανακλαστικά των δικών του, είτε για όποιο λόγο. Σε αυτή την περίπτωση, δεν χωράει να πει ξανά, μετά από λίγο, “ωχ, τα κάναμε μαντάρα, δεν ξέραμε” ή ότι “φταίει ο α ή ο β τρίτος”. Απλώς δεν χωράει.

Ας κόψει λοιπόν τα ξενύχτια ο πρωθυπουργός. Δεν τα σηκώνει. Οποτε τα κάνει, κακό μας βρίσκει. Κακό μεγάλο…